Lonely RobotConcert

Het optreden van John Mitchell was al een aantal keren verplaatst, COVID-19 was de boosdoener de afgelopen jaren. Maar nu was het dan eindelijk zover: de Britse zanger/gitarist/producer treedt weer eens op in de fameuze Boerderij in Zoetermeer, waar hij al vele keren op het podium heeft gestaan.


Het voorprogramma krijgt nog een last-minute wijziging te verduren: het geplande optreden van gitarist Eddie Mulder (Leap Day, Flamborough Head) kon helaas geen doorgang vinden als gevolg van jicht. Goede raad is duur, maar het telefoontje van directeur Arie Verstegen naar Mark Bogert deed wonderen. De talentvolle gitarist van Knight Area, de band die inmiddels ter ziele is, werd bereid gevonden om als stand-in op te treden. Weliswaar zonder band, dat lukte even niet op die korte termijn, maar wel met behulp van zijn MacBand zoals hij zijn digitaal meelopende backingtracks noemde. Bogert startte om half negen en liet een aantal nummers horen van zijn soloalbums. Zijn gitaarstijl is sterk beïnvloed door Steve Vai en Joe Satriani maar er zijn ook flarden van Guthrie Govan te beluisteren, toch niet de minste musici. Geconcentreerd en foutloos spelend, zonder pedalen of ander instrumentenpaneel, wekte hij bewondering en goedkeuring met zijn melodieuze, instrumentale hardrock. Zijn fabelachtige snelheid en techniek, gekoppeld aan een subtiel gevoel, leverden keer op keer een groot applaus op bij de aanwezigen. Hulde aan Mark en beterschap voor Eddie.

Omstreeks half tien is het tijd voor de hoofdact van de avond, John Mitchell’s Lonely Robot. De band zet direct in met Airlock, een heavy instrumentaal nummer van het eerste album van de band, “Please Come Home” uit 2015. God vs Man ligt in het verlengde van de opener en klinkt vooral heel hard, bovendien lijkt het alsof Mitchell’s stem moeite heeft met de hoge tonen. Zelf zal hij tijdens de afkondiging reppen over zijn ‘heavy metal start’.

Recalibrating, openingsnummer van het laatste album “A Model Life”, noemt hij dan weer een ‘weepy 80’s ballad Phil Collins-style’. Hoe komt-ie erbij? Het is tijd voor een melodieus rustpunt en dat is How Bright Is The Sun?, begeleid door een prachtige video en vuurrode belichting, majestueus. Lonely Robot is daarentegen weer weinig subtiel en Mitchell laat qua zang hier en daar wat steken vallen.

In Digital God Machine staat de snaardrum van topdrummer Craig Blundell centraal, het klinkt als pistoolschoten in dit nummer, een aanklacht tegen sociale media, Roger Waters en Donald Trump. The Island Of Misfit Toys, ook al van het laatste album, wordt gevolgd door het prachtige Oubliette, opgedragen aan zangeres Kim Seviour (ex-Touchstone), blijkbaar ernstig ziek. Het nummer bevat een mooi solostuk voor zangeres Sarah Bayley. Het daaropvolgende Crystalline is als altijd melodieus met een gitaarsolo die aan Steven Wilson refereert.

Icarus wordt ingeleid door een stukje volkstoneel van Mitchell waarbij hij tracht InsideOut platenbaas Thomas Waber in het Duits te imiteren. Mitchell noemt het nummer ‘zijn disco song’. Verstilde klanken tijdens The Red Balloon, met alleen toetsen en Mitchell’s kenmerkende rauwe vocalen, het thema is adoptie. The Boy In The Radio, het enige nummer dat ooit een klein hitje is geweest, klinkt poppy, hoe kan het anders, terwijl het zeer toepasselijke Species In Transition uiterst melodieus klinkt. En ook meteen het einde van de reguliere set betekent, na circa anderhalf uur musiceren (inclusief heel veel conversatie). Maar niet voordat de zanger/gitarist een heel referaat houdt over (gebrek aan) de noodzaak van de toegift, hij zit behoorlijk op zijn praatstoel deze avond.

In Floral Green laat dan eindelijk dat ruimtelijke melodieuze geluid waar Lonely Robot voor staat, de duozang en gitaarsolo scoren hoge punten. De drumsolo van Craig Blundell is indrukwekkend, maar ook een tikkeltje obligaat en gaat naadloos over in Sigma, het laatste nummer van de show. Het is een dynamisch nummer met als hoogtepunt het vocale duet tussen John en Sarah. Dan is het voorbij, na een uur en drie kwartier bedankt de band een enthousiast publiek voor zijn onvoorwaardelijke steun.

Dit was niet het beste optreden van Mitchell cs, ik heb hem persoonlijk wel beter gehoord, zoals in 2015. Het klonk zelfs bij tijd en wijle een beetje plichtmatig. Zelfs Blundell, vaak uitbundig, deelde in de malaise en was bijna onopvallend aanwezig. Zestien nummers deze avond, het leeuwendeel kwam van het eerste album, “Please Come Home” (6) en het laatste “A Model Life” (4), terwijl het duo Mitchell/Blundell inmiddels vijf albums onder de naam Lonely Robot heeft afgescheiden tussen 2015 en 2022.

Maar het meest ergerde ik mij toch aan het geluid, dat veel te hard stond afgesteld. Voor het eerst vond ik het noodzakelijk om mijn traditionele plekje voor het podium in te ruilen voor een plaatsje aan de zijkant. Dat is grotendeels te wijten aan de eigen geluidsman die Mitchell had meegenomen uit Engeland. We zien dat wel vaker, die persoon kent het geluid van de band wel goed maar niet de specifieke akoestische uitdaging die de lokale hal biedt. Alle subtiliteit verdween in het zware bas- en drumgeluid en het hoge volume; de toetsenist was vrijwel niet te horen en zelfs Mitchell’s gitaar had moeite om er bovenuit te komen. Tel daarbij op het feit dat de frontman matig bij stem was en je hebt een groot deel van het probleem al benoemd.

Pas tijdens de tweede helft klonk het iets beter, of waren mijn oren inmiddels aan al dat geweld gewend? De producer/vakidioot die Mitchell is kan toch niet tevreden zijn geweest met het geluid? De karakteristieke ruimtelijke, goed gebalanceerde sound van de albums was ver te zoeken deze avond. Desondanks waren toch circa 250 bezoekers, grotendeels mannen, afgekomen op het beloofde spektakel, eigenlijk te weinig voor een artiest van het kaliber John Mitchell. Op zijn eigen Facebook-pagina vermeldt hij dat een aantal optredens was afgelast als gevolg van tegenvallende kaartverkoop.

Het oorspronkelijke optreden stond alweer ruim drie jaar geleden gepland, door bekende oorzaak afgelast. Persoonlijk vond ik het jammer dat hij niet had gekozen voor een meer eclectische setlist met nummers van It Bites, Kino, Lonely Robot en covers, zoals vorig jaar februari in Londen. Maar een avond met louter Lonely Robot is ook niet versmaden, maar dan moet het geluid wel een stuk beter dan deze avond. Anders vrees ik voor de kaartverkoop bij toekomstige optredens.