M-OpusAlbum

Collega Wouter Brunner sloot zijn recensie van het debuutalbum “1975 Tryptich” van het Ierse (inmiddels) trio M-Opus af met de opmerking: “Voor hun tweede album geeft M-Opus aan met het proggeluid van 1978 aan de slag te willen. Dat zou dan volgens mij moeten betekenen dat de nummers compacter en songmatiger zouden worden, wat het exacte tegenovergestelde is van wat mij aan dit album het meest aansprak. We gaan het ongetwijfeld horen.”

En zie hier het resultaat: een dubbelalbum dat achtentwintig overwegend korte tracks bevat en inderdaad, met de sound van 1978 als uitgangspunt.
“Origins” is een conceptalbum waarvan het verhaal zich afspeelt in 2187 wanneer de mensheid al een aantal bloeiende kolonies op de maan en mars heeft gevestigd. De hoofdpersoon, Miller onderzoekt samen met zijn collega Violet de dood van haar geliefde Jonah, die tijdens een experiment om het leven is gekomen.
Het is niet eenvoudig om het verhaal te volgen. Het geheel komt muzikaal, zangtechnisch en wat betreft de acteerprestaties enigszins vlak over. De typisch Engelse, in dit geval Ierse, droge humor is daar zeker ook debet aan. Elke track begint en/of eindigt met een stuk gesproken tekst, waardoor de muziek te veel uit elkaar wordt getrokken. Met een dergelijk gegeven had er ongetwijfeld meer dramatiek uit deze productie gehaald kunnen worden.

Niet alles op deze dubbelaar klinkt als 1978, al horen we hier en daar een vleugje The Jam en andere new-wave achtige verwijzingen, flarden Pink Floyd, Bowie, King Crimson, stukjes Genesis uit de tijd dat die ook nog maar met zijn drieën waren…

Volgens  componist Casey reflecteren de bas, toetsen en gitaren op dit album de techniek van dat tijdperk. De gebruikte synthesizers bijvoorbeeld zijn de Polymoog en de Yamaha CS-80. Voor kenners zijn dat iconische instrumenten uit die tijd.
Bovendien lijkt de goede man een groot liefhebber van het baswerk van wijlen Chris Squire. In de droge mix zijn die partijen prominent aanwezig. Daarnaast komt er af en toe een stukje disco voorbij en zelfs een onvervalst funknummer (Midnight On The White Rose) met een psychedelische gitaarsolo die zo uit de versterker van Steve Lukather lijkt te komen. Verder herbergt cd 1 nog een paar pareltjes in de vorm van de fraaie ballad Can’t Blame Me, het folky Mr. McKee en het Peter Gabriel-achtige Find My Way Back Home. In dit laatste nummer zou je bijna denken dat Douwe Bob het refrein zingt, wat bepaald niet negatief is bedoeld.

Het slotnummer van cd 1, 2048 Numbers, gaat na een rustige intro over in een schitterende gitaarsolo die erg aan Roine Stolt doet denken. Dan is kippenvel natuurlijk gegarandeerd. De rest van deze track lijkt een ode aan Marillon te zijn.
Het openingsnummer van cd 2 is een disco-versie van Accidents Will Happen van cd 1. Holy War, met een digitale instrumentatie van Casey zelf,  is een instrumentaaltje dat zomaar uit een Star Wars soundtrack kon zijn weggelopen. The Big Swindle is een hilarische mix van Ekseption en Zappa.

Zo bevat de muziek veel verwijzingen naar verschillende stijlen binnen de prog, maar zeker ook daarbuiten. Een aantal daarvan verwijst inderdaad sterk naar het jaar 1978. Maar door het grote aantal verschillende muzikale stijlen, die soms allesbehalve bij elkaar aansluiten, word je als luisteraar een beetje van de hak op de tak geslingerd. Mede door de, met vlagen, vlakke uitvoering krijg je niet echt vat op dit “Origins”. Ondanks een aantal fraaie tracks kan het album, vooral op cd 2, onvoldoende blijven boeien.