Marco GlühmannAlbum

Marco Glühmann staat synoniem voor de Duitse band Sylvan. Die stelling kan je ook omdraaien. Als je een kenmerkende factor binnen de muziek van Sylvan moet noemen, dan is de stem van Glühmann er daar onbetwist één van.

In navolging van zijn collega-bandleden Volker Söhl en Johnny Beck, die in 2023 het project Violent Jasper hebben uitgebracht, komt ook de zanger van Sylvan met zijn persoonlijke aanvulling op de Sylvan-discografie. Glühmann figureerde overigens ook op “Control” van Violent Jasper, dat onweerlegbaar een Sylvan-stempel heeft meegekregen. De songs waarin Glühmann zijn opwachting maakt, refereren door zijn karakteristieke geluid sterk aan de broodheer van het trio.

Met de karakteristieke eigenschappen van de zanger wil ik niet zeggen dat de stijl van Glühmann altijd een onberispelijk en onbetwist kenmerk is geweest. Ook al is de Duitser een geweldige zanger, er mag zo nu en dan ook ruimte voor kritiek zijn. Neem bijvoorbeeld het album Force Of Gravity, waarop Glühmann herhaaldelijk de plank misslaat. In mijn persoonlijke cd-collectie is het voornamelijk door die misslagen het enige ontbrekende Sylvan-album.

Hoe dan ook, het moest er eens van komen, een soloproject van de sympathieke Duitser. En hij heeft daarbij een band om zich heen verzameld die er niet om liegt. Op dit album figuren rasechte progrockiconen als Steve Rothery (Marillion), Billy Sherwood (Yes, solo) Kalle Wallner, Yogi Lang en Markus Grutzner (alle drie RPWL), maar ook Sylvan-bondgenoot Johnny Beck. De cd is geproduceerd door Yogi Lang en Kalle Wallner in de Farm Studio’s. Afijn, dit alles lijkt bijna vanzelfsprekend een garantie voor succes.

De composities op dit album dateren vooral van de laatste jaren. In feite heeft Glühmann het project in een paar maanden vormgegeven, op twee nummers na, Reach Out en Black Shade Out, die in 2010 zijn geschreven. Veel van de nummers en teksten zijn uit het hart geschreven, zo is My Eyes Are Wide open een bewijs voor de onvoorwaardelijke liefde voor zijn pasgeboren zoon. Het spreekt voor zich dat de zanger een fijne gitaarsolo van gastmuzikant Steve Rothery voor dit nummer heeft bewaard, het maakt de song helemaal af. Wat opvalt over de hele linie is dat de composities, melodieën en refreinen van Glühmann bijzonder smaakvol zijn ingekleurd. Het balanceert tussen progrock, rock en pop en je dwaalt nooit ver weg van de muziek van Sylvan. Je proeft de ervarenheid van de genoemde proghelden op instrumentaal gebied, het muzikale plaatje is perfect verzorgd.

Naast zijn stem heeft Glühmann ook zijn eigen instrumentele toevoeging aan het album geleverd en dan hebben we het over de toetsen en gitaar. Dat doet hij niet onverdienstelijk, getuige de akoestische gitaar op Life Is Much Too Short, maar het is vanzelfsprekend dat zijn karakteristieke stem de grootste waarde heeft op dit album. De balans tussen breekbaar, krachtig en emotioneel houdt Glühmann op “A Fragile Present” fantastisch in de gaten, we kunnen genieten van de meest verfijnde techniek die de man in zijn loopbaan ooit heeft laten horen. Nog een goed voorbeeld daarvan is Look At Me: emotioneel, meeslepend, krachtig en toch ook weer breekbaar. De diverse opnametechnieken maken het geluid uitdagend en compleet. Dit is een song waarvan je zegt: die maak je specifiek voor een soloalbum.

Running Out of Time is een heerlijke track die in je systeem gaat zitten en je niet stil laat zitten. Het bevat karakteristieke toetsen, solide ritmes en een heerlijke gitaarsolo. Een krachtige song die je dwingt mee te bewegen op de muziek. Verder zijn er invloeden te vinden van verschillende bands, zoals Marillion in For A While, maar ook bands als Blind Ego en RPWL. Bijna vanzelfsprekend gezien de line-up. Opvallend is dat de productie geen specifieke voorrang geeft aan de zang van Glühmann, die perfect en op de juiste manier is geïntegreerd tussen de instrumenten. Die balans in de productie en mix is er sowieso, complimenten aan het trio Glühmann, Lang en Wallner.

Wat levert het soloalbum van Glühmann ons op? Een met Sylvan vergelijkbaar album?
Over de hele linie mogen we concluderen dat hij nooit ver blijft van de betreden Sylvan-paden. De karakteristieke manier van het zingen van de refreinen, de emotie, de passie, de melancholie, alles wat hij bij zijn broodheer etaleert, vind je ook op zijn eigen soloalbum. Wat mij betreft is dit een must have voor de Sylvan-fan en een smaakvolle aanvulling op de discografie van die band.