MauditsAlbum

Instrumentale muziek is altijd iets speciaals, maar tegelijkertijd ook bijzonder moeilijk. Wanneer een instrumentale band voldoende techniek tentoonspreidt, zorgt voor afwisseling en emotie in de muziek en daarmee indruk weet te maken en de aandacht van de luisteraar kan vasthouden, dan is dit geweldig. De Franse band Maudits – bestaande uit ex-leden van The Last Embrace – is hier met het debuutalbum duidelijk in geslaagd.

De band is ontstaan na het opheffen van de band The Last Embrace. Gitarist Olivier Dubuc, drummer Christophe Hiegel en bassist Anthony Gillet besloten om samen verder te gaan als trio. Bij The Last Embrace werd de muziek sterk bepaald door zangeres Sandy Carles, die – volgens mijn collega Ralph Uffing in zijn recensie over “The Winding Path” – haar inspiratie haalde bij Tori Amos. Hierdoor kwam de muziek van deze band niet goed uit de verf. Door instrumentaal verder te gaan is dit euvel nu duidelijk niet meer aanwezig. De invloeden zijn vrij breed, variërend van doom-metal (denk aan de eerste albums van Anathema of My Dying Bride), post-rock (Long Distance Calling, Godspeed You Black Emperor, Russian Circles), symfonische black-metal (Dimmu Borgir, Opeth) tot ambient en filmmuziek.

Het album opent met het epische nummer Maudit. Een dertien minuten durend instrumentaal nummer dat echt geen moment verveelt. De opbouw van het nummer, de volgorde van de stukken, de overgangen tussen de delen en de afwisseling van brute momenten met akoestische passages en zelfs stiltemomenten is perfect uitgebalanceerd. Dit houdt het nummer boeiend en interessant om te blijven beluisteren. Het nummer start met zacht aanzwellende gitaargeluiden, de overgang naar een iets heftiger deel mondt na zo’n twee minuten uit in een zwaar aangezette ‘Low Vibes’ met zware ‘Pulse’ drums. De hoog door solerende gitaar maakt de muziek kakafonie compleet. Tempowisselingen, sfeer veranderingen, verschillende solo’s en de afwisseling in heftigheid van zeer zwaar tot ambiente landscapes is uiterst goed uitgekiend en houden een bepaalde spanning vast in het nummer. Bij een spannende thriller zou deze muziek ook niet misstaan. De string arrangementen aan het eind geven weer een extra dimensie aan het nummer.

Het risico bestaat dat na een dergelijke opening de rest van het album een aanvulling hierop is. Echter, Maudits weet ook in de overige nummers te overtuigen. Résilience bouwt in zekere zin verder op het openingsnummer, maar is meer melodieus met scherpe en hoog tempo gitaarsolo’s. Liminal heeft een andere vibe: zweverig en hypnotiserend. Dehn Sora (Throane, Ovtrenoir) is een (muzikale) kunstenaar met speciale effecten, theremin en andere ambiente geluiden. Daarnaast is Sora een bekende grafische artiest, onder andere bekend van het werk voor Ulver. Grain Blanc trekt weer alle registers open, met een distorted black-metal sound. Het nummer kent voldoende tempowisselingen, maar over het algemeen is het tempo behoorlijk hoog en strak. Solace is misschien wel het mooiste en lieflijke nummer. Mede door het prachtige vioolspel van Caroline Bugala heeft dit nummer een dromerige en warme sfeer. Het laatste nummer, met de Nederlandse naam Verloren Strijd, is wederom een zwaar in het gehoor liggend nummer. Ik hoor hier invloeden van een nummer als Port Rubicon van Steven Wilson’s eerste soloalbum “Insurgentes”.

Maudits heeft met debuutalbum een prachtig werk neergezet. De heren hebben een hoge kwaliteit in de beheersing van hun instrumenten, ze weten de aandacht van de luisteraar vast te houden door voldoende afwisseling in hun nummers aan te brengen. De opbouw van de nummers is telkens goed uitgevoerd en elk nummer kent zijn eigen sfeer en emotie. Je moet natuurlijk van instrumentale albums houden, maar dan is dit album zeer speciaal en zeker de moeite waard.