Eerder dit jaar mochten we al kennismaken met de Nederlandstalige muziek van De Maalstroom en nu is daar het debuutalbum van het Noord-Hollandse trio Momentum dat er eveneens voor gekozen heeft om in het Nederlands te zingen. Daar waar De Maalstroom een hele bak stijlen vakkundig door elkaar roert, houdt Momentum het echt puur bij de progressieve rock. Volgens mij maakt dit hen tot de eerste echte pure progband die voor de moerstaal heeft gekozen. Hulde!
Ik houd van onze taal. Zonde dat het Engels de laatste decennia zo onze (spreek)taal beïnvloedt. Het heeft mij altijd verbaasd dat binnen ons geliefde genre geen enkele band het aandurft om Nederlands te zingen. En dat terwijl het geweldig klinkt, denk maar terug aan ons Prog NL project. Momentum ontstond in 2019 toen Marc Schouten een paar demo’s verder wilde uitwerken en hij in contact kwam met toetsenist Fons Flotman. Hoe dat verder ging lees je terug in het interview dat ik met de band had.
Het album, dat door het drietal zelf is geproduceerd, bevat elf tracks met een speelduur van 47 minuten. De stijl is dus stevige progrock met progmetal randjes. Denk hierbij aan bands als Subsignal, Everon en een vleugje Dream Theater.
Na de mooie klassieke instrumentale ouverture mag Als Ik Nu het spits afbijten. De toon wordt meteen gezet met stevige gitaarmuren en beukende drums. Het nummer bevat een paar geweldige overgangen waarbij de toetsen van Fons Flotman een mooie balans verzorgen tussen hard en symfonisch. Zijn toetsensolo tegen het einde doet denken aan de stijl van Julian Driessen (Timelock). De gitaarsolo van Raimon Schaap is vingervlug en doet denken aan John Petrucci (Dream Theater).
Marc Schouten heeft een prima stem waarmee hij veel kanten op kan. Zijn articulatie is erg goed waardoor je de teksten goed kunt volgen. Deze zijn bijzonder sterk en doorleefd. Ze bevatten veel diepgang. Een deel van de teksten is geschreven toen hij worstelde met grote levensvragen en depressie. Dat geeft een diepere laag aan zowel de teksten als de muziek.
Op een nummer als Het Wisselkind is de band op zijn sterkst. Hierin wordt de progmetal stijl met zware riffs uitstekend afgewisseld met de neo-prog toetsen van Fons Flotman. Zijn toetsenspel heeft een cruciale rol in de muziek van Momentum. Zonder zijn inbreng zou de muziek te eenzijdig worden.
Ik maak een groot compliment aan het adres van Riamon Schaap. Op vrijwel elk nummer laat hij wel een geweldige gitaarsolo horen. Hij kan niet alleen vingervlugge solo’s spelen, maar ook prachtig melodieus.
Ook als het gas eraf gaat blijft het drietal moeiteloos staande. In het rustige De Tranen, over een nooit gekende grootvader, zetten ze een mooie warme sfeer neer. Ook Morgen Komt Het Licht is een krachtig nummer waarin ingetogen passages worden afgewisseld met stevige erupties.
Niet alles op het album maakt indruk. Zo vind ik Fak! erg uit de toon vallen en het nummer Ga Je Mee is net iets te recht-toe-recht-aan en heeft een schurende zanglijn die echt niet lekker uit de verf komt. Gelukkig redt Raimon Schaap het nummer met een geweldige gitaarsolo. Maar het is vooral de productie die te kort schiet. Er zit een bepaalde dofheid over het geheel die naar mate het album vordert wat tegen gaat staan. Verder zou Fons Flotman van mij nog meer ruimte mogen pakken.
Maar dat zijn meer punten ter aanmoediging. Investeer bij een volgend album in een goede productie en dan ligt de weg verder helemaal open. “Uit Het Leven Gegrepen” heeft mij behoorlijk in zijn greep gekregen; eindelijk een echte Nederlandstalige progband! Dit album verdient het om gehoord én aangeschaft te worden. Ben erg benieuwd hoe ze zich verder ontwikkelen.