Monarch TrailAlbum

Dat zul je altijd zien! Heb je net je jaarlijstje op de redactie ingeleverd, komt er eind december een album uit waarvan je al snel weet dat je er echt plaats voor moet inruimen. Het gaat om het Canadese Monarch Trail. Hun vierde plaat “Four Sides” is wederom een schot in de roos.

De titel slaat op het feit dat de band niets liever zou doen dan dit album op vinyl uitbrengen. Elke plaatzijde zou dan gereserveerd zijn voor één track. Dat gaat net niet helemaal op omdat er vijf nummers zijn gemaakt, maar de laatste twee zouden dan ook samen op één zijde kunnen. Ik reken het goed. Overigens zijn er nog geen berichten dat het daadwerkelijk op lp zal uitkomen. Ik hoop het wel.

Ik zal er niet omheen draaien. Ik heb een zwak voor de muziek van Ken Baird en zijn kompanen. Een groot zwak. Ze maken een vorm van neo-prog waar ik enorm van houd. Prettig over de top, zonder uit de bocht te vliegen. Het zijn met name de toetsen van Baird die de muziek domineren. De ene na de andere zwevende solo knalt uit de speakers en laat de haren op mijn armen overeind staan. Je hoort invloeden van Tony Banks, Clive Nolan en Vangelis, regelmatig moet ik denken aan IQ en Arena, maar toch is de stijl van dit trio behoorlijk uniek. Ik kan me overigens voorstellen dat ook liefhebbers van Sunchild dit kunnen waarderen.

Opener The Oldest Of Trees schiet direct uit de startblokken met zwevende toetsen. De zang van Ken Baird is een beetje bibberig, maar wel vol sfeer, vooral de gedubbelde passages. Er wordt overigens niet heel veel gezongen. Het baswerk van Dino Verginella is lekker soepel en geeft het geheel mooi body. Vanaf de derde minuut doen de toetsen weer hun intrede en kun je je gordels omdoen. Kerkorgel, frivole pianostukken, watervlugge stukken en zwevende toetsensolo’s volgen elkaar op en doen het geheel naar grote hoogtes stijgen. Halverwege gaat het gas er even af, maar vanaf de veertiende minuut wordt het pedaal weer diep ingetrapt. Zalige Mellotron-golven spoelen weldadig over je heen net als de verschillende toetsensolo’s. Zonder twijfel een van de beste nummers die het trio tot nu toe maakte.

Het intro van het instrumentale Eris bestaat uit ruim drie minuten wind die overwaait, gevolgd door nog drie minuten zachte toetsengolven. Het vormt een mooie opmaat naar het kerkorgel dat na zes minuten opduikt. Het is verder een zeer filmisch stuk dat doet denken aan de muziek van Vangelis. Na twaalf minuten wordt het meer uptempo en het laatste stuk is prettig bombastisch.

Twenty K is het derde epos en het meest gevarieerd. Dat zit hem in het sterke gitaarspel van Kelly Kereliuk. Hij neemt hier meerdere gitaarsolo’s voor zijn rekening. Moon To Follow verloopt enigszins hetzelfde, maar hier zijn de gitaarsolo’s van de hand van Steve Cochrane. Het toetsenspel is hier meer jazzy en dat is prettig voor de afwisseling.

En zo blijft het drietal met elk album verder groeien. Dit album kan zich moeiteloos meten met het vorige album “Wither Down” en is minstens net zo sterk. Toetsen- en neo-progliefhebbers kunnen zich heerlijk tegoed doen aan dit album. Het heeft net op tijd een plekje in mijn jaarlijstje van 2023 gekregen.