Zelden is een band zo snel van zijn voetstuk gevallen als het Italiaanse Moongarden. Als een komeet schoten ze omhoog met het onovertroffen “Round Midnight” (2004), dat in vele eindejaarslijstjes werd geplaatst en maandenlang de hoogste regionen van de Wereldse Tien bezette. Was het een film geweest, dan hadden ze wat mij betreft zeker een Oscar mogen winnen.
Maar even snel daalden ze in achting met het debacle “Songs From The Lighthouse” (2008), waarvan de kwaliteit van composities niet veel hoger bleek dan het afzichtelijke artwork dat de cd meekreeg.
Nog een geen jaar later verschijnt daar “A Vulgar Display Of Prog”, en afgaande op de titel en het kinderachtig getekende hoesje kreeg ik al een bang voorgevoel. Maar goed, onbevooroordeeld als ik probeer te zijn, ben het werkje op zijn eigen merites gaan beoordelen. Dat bleek een lastige opgave, maar wat ik kan toegeven is dat “A Vulgar Display Of Prog” qua stijl in elk geval duidelijker is dan zijn voorganger. Maar helaas ook bepaald niet beter.
Moongarden kiest op deze nieuwe plaat in wel richting en brengt ons een soort ‘moderne prog’. Het soort moderne prog dat Depeche Mode nog modern zou vinden, dus uitermate gedateerd klinkend, maar gemaakt vanuit het idee dat men vernieuwend bezig is. Ik moet daarbij met name denken aan zogenaamde moderne kunstuitingen en architectonische bouwwerken uit de jaren ’80, nu hopeloos verouderd. Het soort ‘modern’ dat ervoor zorgt dat kerkgebouwen, winkelcentra en treinstations, gebouwd in deze tijd, er armoediger uitzien dan hun voorgangers jaren eerder. Net als dat soort bouwwerken heb je bij sommige soorten muziek ook zoiets van ‘reeds gedateerd op de dag van uitkomst’.
Het vervelende is dat de Italiaanse band de stijl als een serieus bedoelde hoedanigheid aan de luisteraar denkt te kunnen overbrengen. Zouden ze gekozen hebben voor een vlotte, gelikte en commerciële wijze, zoals bijvoorbeeld Sinister Street op hun onvolprezen “Trust” uit 2002, dan zouden ze er nog mee wegkomen. Zouden ze voor een soort ‘ode’ van deze zogenaamde ‘moderne’ sound, zoals het overstuurde Man On Fire zo knap deed op met name “Habitat” uit 2005, dan zouden we er nog om kunnen lachen. Maar nee, deze heren geloven werkelijk in deze richting.
Simone Baldini Tosi is op deze plaat goed bij stem, maar als zanger haalt hij het niet bij het unieke stemgeluid van zijn voorganger Luca Palleschi, de zanger van “Round Midnight”, waarvan we zullen moeten vrezen dat we hem voor de muziekwereld zijn verloren. Zijn stem is te beperkt en te weinig toonvast om ballads als Demetrio And Magdalen en Enter The Modern Hero op een fatsoenlijke manier te dragen. In de harde tracks krijgt hij ook nog eens een haast zeikerig toontje, wat maakt dat een best aardige melodie als in MDMA na twee refreinen ernstig irriteert. Het ergste is echter Aesthetic Surgery, waarvan het refrein zwak is, maar ook nog eens serieus wordt verpest door Baldini Tosi’s zang.
Is dan alles op deze plaat slecht? Nee, en dat maakt het eigenlijk alleen maar erger. Het genoemde melodietje waarop MDMA geschoeid is, is best grappig. De overgangen en solo’s in Compression zijn best mooi soms. De gitaarmelodie van Boromir, zeker aan het einde ervan, is best goed. Het duurt allemaal overal net iets te lang, waardoor de waarde wordt gedegradeerd tot nul. Daarbij zijn de negatieve kanten van deze plaat in grote meerderheid, zodat het geheel voor zover het overtuiging nastreeft, slechts irritatie oplevert.
Natuurlijk, slepende gitaarsolo’s en prachtige Mellotronklanken worden kunstig afgewisseld met dance-invloeden en een stukje hiphop (in het lange Compression), en laat ik duidelijk zijn – daar heb ik helemaal geen problemen mee. Ik ben juist een erg groot voorstander van grensoverschrijdend bezig zijn en verder kijken dan je neus lang is. Doe het dan alleen wel goed, en niet zoals op deze plaat van Moongarden.
“A Vulgar Display Of Prog” zet de luisteraar op het verkeerde been en stelt muzikaal enorm teleur. Zelden zijn vroegere helden van mij zo enorm in achting gedaald. Moongarden verdient met deze cd een Razzie.
Markwin Meeuws