MorgendustAlbum

De Zwolse groep die sinds 2018 als Morgendust door het leven gaat (en gebroken heeft met het PTS-verleden) heeft het qua PR goed voor elkaar. Die conclusie trek ik nog voordat ik maar een akkoord, riff of toetsenriedel van hun muziek heb geluisterd.

Neem alleen al het uitvoerige en wervende bericht waarmee het nieuwe album “Morgendust” bij ons digitale Progwereldse bureel werd aangeboden. Vaak is het als recensent een hele kluif om muziek en info ‘binnen te hengelen’. Maar hier werden wij toch een partij ontzorgd! Ook aan informatie en achtergronden geen gebrek. Hun website – en ik neem aan ook hun socials – staan er vol mee. Je zou er haast bevooroordeeld door raken.

Maar dan de muziek, waar ze zelf het etiket ‘hypnotic indie rock’ opgeplakt hebben. En, zoals ze verder memoreren, ‘elementen van alternative rock, pop, post-punk en 80’s’. Geen progrock, denk ik dan?! Wat doet deze recensie dan op deze website? Ik probeer het je hieronder duidelijk te maken.

De kernwoorden om de muziek van Morgendust op dit schijfje te duiden zijn ‘aanstekelijk’ en ‘melodieus’. Op een enkele uitzondering na vind je deze woorden in ieder nummer terug. Een betere start kun je met de eerste twee nummers No Clear View en 1982 niet maken. Zeg maar dat ‘rondje 25’ om in schaatstermen te spreken. In de eerste is het een zich herhalend aanstekelijk gitaarloopje en in de tweede een toetsenloopje wat het hem doet. Qmusic, 3FM, Radio 538 en Veronica, kom er maar in met 1982. Wat een zalig nummer. Een titel die tevens duidelijk maakt dat de heren geen broekies meer zijn.

De catchy trein rijdt verder met Modern Daydream. De licht doorleefde stem van Marco de Haan is lekker en past hier als een schoen. Een licht emotionele ondertoon, zonder melodramatisch te worden, horen we in Would It Hurt You. Houd je van stevig? Geen nood, want met The Loosing End word je op je wenken bediend. Zware gitaarriffs, rollende drums en vervormde zang zorgen hier voor een compleet andere sfeer. Net als het tikje donkere en duistere Still Not Close, wat hier met gedragen zang een verhaal vertelt. Ron van Kruistum laat zich van zijn beste kant horen met een slepende gitaarsolo. Ik vind dit toch een van de betere nummers van het schijfje, dat toch al hoogstaand is.

In We Set Sail, het enige nummer dat boven de vijf minuten klokt, worden de zeilen gehesen. In een soort slow vikingrock gaat het hier over een andere boeg als ware het Sabaton-light. In een schril contrast hiermee staat de korte semi-ballad The Years die een brug slaat naar een ander juweeltje, Red Handed. In deze vlotte rocker, met een knipoog naar The Motors, gaat de voet weer op het gaspedaal. Knap hoe men aan ieder nummer net een andere draai geeft zonder de consistentie uit het oog te verliezen. Energiek en doorspekt met ska-ritmes en wederom de doorleefde stem van De Haan is Racing The Clouds.

Op een uitstekend album als dit mag een vreemde eend niet ontbreken. Die eend is getiteld These Shadows. De sfeer is onheilspellend en donker, de zang wederom vervormd. De zware interrupties leggen hun schaduwen over het nummer dat tekstueel dieper gaat dan de anderen. Het korte Way Out is somber en vormt met atmosferische toetsen voor een rustig slot van een overwegend vrolijk album.

Waar menig recensent bedenkingen had met het coveralbum “14” is dit eerste album met 13 eigen nummers een waar genot om naar te luisteren. Met de lente en zomer in aantocht kunnen ramen en deuren open en kan het volume op max. Ja, zo’n album is dit. Eentje waar ik enorm blij van word.