Mostly AutumnConcert

Eindelijk verlost van corona kon de progressieve folkrockband Mostly Autumn weer eens de vertrouwde concertzaal Poppodium Boerderij in Zoetermeer aandoen voor een enerverend optreden. Op 4 juni 2022 waren de nodige nummers van de laatste cd, “Graveyard Star” en natuurlijk veel meer fraais, te horen.

Bandleider Bryan Josh en zijn vrouw, Olivia Sparnenn, moeten het niet van de interactie met het publiek hebben. Veel meer dan het bijna binnensmonds lispelen van wat plichtmatigheden over hoe lang het geleden is en dat ze zo blij zijn weer hier te staan voor dit geweldige publiek, zit er op dat vlak dan ook niet in. Veel liever laten zij hun muziek spreken. En die was tijdens het optreden op zaterdag 4 juni 2022 in de Boerderij in Zoetermeer weer tiptop in orde!

Diep dreunende, onheilspellende toetsenklanken vullen de zaal, het nummer Tomorrow Dies van “Sight Of Day” wordt ingezet. Dit is direct een goede stemtest voor Sparnenn. Zij doorstaat deze met glans, zeer hoog, krachtig en spatzuiver zingen, het gaat haar uitstekend af. Wat een zangeres is die vrouw toch! Ook de subtiele passages voorziet zij van een aantrekkelijke glans. In dit nummer passeert ook direct de eerste ‘muur van geluid’, een van de handelsmerken van Mostly Autumn. En uiteraard de eerste gitaarsolo van Josh, waarvan er nog legio zullen volgen.

Vooral beukend gaat het verder met het eerste nummer van de laatste cd “Graveyard Star”, die uiteraard gepromoot moet worden. In Spirit Of Mankind is het korte stukje akoestische gitaar een lichtpuntje. Terug naar het ontstaan van de band gaan we met The Spirit Of Autumn Past met een mooie zangpartij van Chris Johnson, die zichzelf begeleidt op wederom akoestische gitaar. Hij heeft een veel betere stem dan Josh! Laat hem wat vaker zingen!

De veelzijdig Angela Gordon vult aan met een fluitpartij. Zij verzorgt ook de achtergrondzang en ondersteunt Iain Jennings op toetsen. Met het gevoelige The Last Climb grijpt de band terug op de debuut-cd “For All We Shared”. Jennings, die over het algemeen tamelijk onopvallend speelt, grijpt hier zijn kans met een solo. De schitterende, uitgesponnen gitaarsolo van Josh gaat door merg en been. Als het ontroerende Gaze (“Heart Full Of Sky”) met ingehouden zang van Sparnenn en akoestisch spel van Johnson vordert, begint een bijna magische sfeer te ontstaan. De muziek met Keltische elementen en Pink Floyd-invloeden klinkt bijna betoverend, de feeërieke uitstraling van de zangeres, gehuld in een blauwe creatie met imposante armsluiers en haar lange blonde haren draagt hieraan zeker ook bij. De uilleann pipes van Troy Donockly zouden het plaatje compleet hebben gemaakt. De pianotingel in The Endless War is simpel maar doeltreffend bij de zang, die ingetogen start, maar tot een mooie climax komt. Het blokje “Graveyard Star” krijgt een  vervolg met Back In These Arms, na een bijna mystieke toetsenopening ontpopt dit nummer zich tot een onvervalste meedeiner. Het is ook weer heerlijk meezingen met evergreen (Throwing Of) Passengers. Voor de pauze komt nog zo’n evergreen langs. Het gedragen, meerstemmig gezongen Mother Nature zorgt voor nog een extra portie kippenvel. De goed getroffen overgangen zijn weer niet van de lucht.

Set 2 gaat stevig rockend van start, met onder andere een nummer van Josh & Co Ltd. We krijgen De Muur weer over ons heen. De magie van voor de pauze is even weg, maar het is wel weer genieten van het gevoelige Western Skies van “White Rainbow”, met heerlijk fluitspel van Gordon, een prachtige zangpartij van Sparnenn en een naar een climax opbouwende orkestratie. Aan het eind volgt ook nog, hoe kan het anders… een gitaarsolo! Regelrechte cowboy-countrymuziek kenmerkt het volgende nummer van de laatste cd, Western Skies, dit doet menig wenkbrauw fronsen. Het concert levert de nodige handen-in-de-lucht-momenten op. Changing Lives (“Sight Of Day”) biedt wat dit betreft het hoogtepunt. Na mooie samenzang van Sparnenn en Johnson vormt het langdurig gezongen stukje ‘hohohohoho’ hiervoor de ultieme uitnodiging. Leuk voor de dvd ook, want tijdens het optreden werden hiervoor weer opnamen gemaakt. Het publiek werd vriendelijk verzocht geen foto’s te maken met mobieltjes die normaal gesproken altijd massaal boven de menigte uitsteken. Wie weet krijgen we dus een reprise van “Live At The Boerderij” uit 2013, bij de opnamen waarvan, geloof het of niet, ik ook bij was!

Veel meer dan rustige zang, piano en lichte orkestratie hebben Silver Glass en Heart, Body And Soul niet nodig om fraai te zijn. White Rainbow van de gelijknamige cd is voor Mostly Autumn begrippen met 19 minuten extreem lang. Deze schitterende epic met een prachtige opbouw, Josh op zijn best op gitaar, Sparnenn die op de toppen van haar kunnen zingt, kent opstuwende ritmes met veel toetsenwerk. Er zijn fraaie overgangen, zoals een pianosolo en een intermezzo met akoestische gitaar. Dit is echt volle bak genieten en zonder meer een waardige afsluiting van het reguliere concert.

Bijna als een dief in de nacht verlaat het gezelschap hierop hals over kop het podium, het publiek enigszins in verwarring achterlatend. Maar al snel zijn ze terug voor de felbegeerde toegift. Klein en intiem klinkt The Harder That You Hurt, met ook Josh op de subtiele toer, maar het beproefde concept van MA geldt ook voor dit nummer: klein beginnen, groot eindigen. En dan is het tijd voor de grootste prijspakker aller tijden van deze Britten. Het is heerlijk meezingen geblazen op Heroes Never Die, dat magistraal toewerkt naar de alles verschroeiende eindsolo van Josh.

Iedereen heeft vrede met zo’n einde, maar met Forever And Beyond hebben Josh cs nog een onverwacht liefdesliedje in smartlap-folksfeer in de aanbieding. Had niet per se gehoeven.

Over het geluid valt weinig te klagen, al hadden de toetsen wel iets prominenter in de mix gemogen. In de muur van geluid die MA nu eenmaal nog al eens voortbrengt vallen deze nu net iets te vaak weg (was getekend: Piet Lut).

De magie die ik eerder beschreef ervaar ik niet vaak bij concerten. Ik was duidelijk geroerd door de klanken die Mostly Autumn over het publiek uitstortte. Misschien was ik de enige die dit zo beleefde of begin ik een oude jankerd te worden, maar het geeft wat mij betreft wel aan dat deze band wederom bewijst een uitstekende live act te zijn die in staat is emoties los  te maken. En gaat het bij het beleven van muziek niet vooral over emotie!?

De kaarten voor de volgende dvd-opnamen van Mostly Autumn in de Boerderij, in 2031, heb ik alvast maar besteld!