MotorpsychoAlbum

De mannen van Motorpsycho hebben tijdens de pandemie bepaald niet stilgezeten. Zo brachten ze “The All Is One” en “Kingdom Of Oblivion” uit, werd er een start gemaakt aan een filmproject in samenwerking met de Noorse theatergroep De Utvalgte, waarvan het resultaat in de komende tijd zal verschijnen, en schreven ze de muziek bij een dansvoorstelling van Homan Sharifi en zijn Impure Dance Company: Sacfificing. Dat laatste project is van belang voor deze recensie.

Een deel van de muziek voor die voorstelling bestond al, N.O.X. van “The All Is One” bleek wonderwel te passen, maar een deel moest ook nieuw geschreven worden. Dat zijn, volgens de informatie die de band bij de muziek verstrekt, Mona Lisa Azrael en Chariot Of The Sun – To Phaeton On The Occasion Of Sunrise (Theme From An Imagined Movie). In de zomer van 2021 werd de muziek opgenomen is Oslo door Ryan, Sæther en Järmyr, samen met producer en oud-bandlid Helge “Deathprod” Sten. Reine Fiske was er niet bij, volgens de band omdat op dat moment internationaal reizen nog een probleem was (Fiske woont in Stockholm), maar inmiddels wordt hij op de website van de band ook aangemerkt als ‘Best Friend’ en niet als actueel bandlid.

De band speelde de muziek zo goed als live in, alleen de zang werd later toegevoegd. Je kunt de live-dynamiek ook goed horen in de muziek. Motorpsycho is toch al geen tam bandje, maar dit voegt nog een mooie laag toe. Dat hoor je al meteen aan The Ladder, een stuk dat kennelijk niets met het ballet te maken heeft, maar toch aan de plaat is toegevoegd. Het is furieuze muziek met een glansrol voor drummer Järmyr, die ik nog nooit eerder beter hoorde drummen. Sæther voegt zo’n typische Motorpsycho zanglijn toe, toegankelijk en toch helemaal van de pot gerukt. The Flower Of Awareness is eigenlijk een opmaatje, twee minuten ambient gedroedel, waarvan het belang me ontgaat. Het gaat naadloos over in Mona Lisa Azrael, waarmee we bij de hoofdmoot van deze plaat zijn aanbeland.

Het stuk begint met prachtige Mellotron akkoorden en een walsje, waardoor ik meteen aan Epitaph van King Crimson moest denken. Erg mooi gedaan. Na vier minuten zetten de heren de sokken er een beetje in en maakt de wals plaats voor een snelle 6-kwarts en een overduidelijk geïmproviseerde gitaarsolo. Knappe vent die daar een beetje zinnig op kan dansen, trouwens. Ook hier valt het sterke spel van Järmyr op, wat een werelddrummer is dat toch. Na tien minuten is het stuk eigenlijk gedaan, maar zoemen de gitaren nog dik twee minuten na.

Het laatste stuk neemt de helft van de plaat in beslag. Chariot Of The Sun – To Phaeton On The Occasion Of Sunrise begint rustig met een slaggitaar over een elektronisch arpeggio, een fraai rustpuntje na het voorgaande geweld. Gaandeweg komen er meer melodielijnen bij, maar pas na vier minuten begint zich een thema af te tekenen, geholpen door dromerige zang. Die slaperige sfeer blijft nog een minuut of wat hangen, maar dan zet de band in. Veel waaierende gitaarpartijen boven die kenmerkende, overstuurde basgitaar. En net als je denkt: “Nou mag er wel eens iets gebeuren,” dan gaan de mannen over in een stuk met veel accenten en wordt de muziek langzaam wilder. Want ja, de zon komt op, he?

De opzwepende rock wordt steeds voller, na 14 minuten denk je zelfs de invloeden van Yes op z’n drukst te herkennen. Dan zakt de boel helemaal in en wordt er opnieuw langzaam opgebouwd naar een nieuwe climax, tot we vier minuten voor het einde weer terug zijn bij de dromerige sfeer van het begin. Een opus met een kop en een staart, wat wil je nog meer?

Dat is het knappe van Motorpsycho: op het eerste gehoor lijkt het een psychedelisch space-rock bandje met de volumeknop op 11 en de blik op oneindig, maar als je beter luistert ontdek je elke keer weer nieuwe lagen, nieuwe thema’s die onvermijdelijk voortvloeien uit het voorafgaande. Briljant gedaan, prachtige plaat.

CD:

Vinyl: