NexusAlbum

Onbekend maakt onbemind. Weinig mensen zal de bandnaam Nexus iets zeggen. Dat viel collega Hans Ravensbergen in 2008 ook al op toen hij hun tweede schijf “Metanoia” uit 2001 van een recensie voorzag. Nu we in 2023 aan het negende album van dit Argentijnse gezelschap toe zijn, staat de teller qua recensies nog steeds op één. Met dit verhaaltje over “Insania” zorg ik in ieder geval voor een verdubbeling van dit aantal.

Bandleider Lalo Huber heeft de broek aan, hij schrijft alles en bepaalt met zijn toetseninbreng zo’n beetje het totale bandgeluid. Aan het begin van het instrumentale Descenso A Las Tinieblas lijken we met de toetsenklanken zo een nummer van IQ binnen te stappen. Wat volgt is een staaltje klassieke symfonische rock. Het titelnummer verloopt iets grilliger, hier blijkt Hubers voorliefde voor Emerson, Lake & Palmer. Vooral het orgel- en Moog-spel hebben duidelijk trekken van Keith Emerson. Zelfs het pianowerk doet aan deze grootheid denken. Insania betekent zoiets als waanzin en in het bijbehorende filmpje laat Nexus zien hoe zij met dit woord in gedachten tegen de wereld aan kijken.

Gitarist Carlos Lucenda doet ook aardig mee. Hij ondersteunt zijn baas volop en onderneemt zo nu en dan ook een solo. Net als hij er daar eentje van heeft ingezet, wipt Huber er echter alweer overheen. Even laten zien wie de baas is. Op nummertje drie Resugiras neemt Roxy Truccolo plaats achter de microfoon. Zij zal op een aantal nummers zingen. Dat doet zij zeker niet onaardig, maar ook zonder uit te blinken. Als zij zingt neemt de band wat gas terug en veranderen de songs in liedjes met weinig zeggingskracht.

Nee, geef mij maar de instrumentale stukken, het is dan smullen van vooral veel weelderig, vintage toetsenwerk. Ik verdenk Huber ervan ook de tapes van de Mellotron te laten rollen.
Meestal zit er een aardig tempo in de vrij korte nummers, slotstuk Illuminación vormt hierop een uitzondering. Hier zit een meer gedragen melodie in, waarin de gitaarsolo met Huber even op de achtergrond tot de verbeelding spreekt.

Als we na 36 minuten het verzoek krijgen uit te stappen omdat dit authentieke treintje zijn eindbestemming heeft bereikt, vraag ik aan de machinist hoe het toch komt dat zo weinig mensen van dit alleraardigste ritje weten. Er zijn toch prachtige vergezichten te aanschouwen, al heb je vaak het idee deze al eens eerder te hebben gezien. Maar hij hoort het niet, er komt meteen alweer stoom uit zijn meanderende Moog en conducteur Hammond blaast op zijn fluitje voor de terugrit.