Pain Of SalvationAlbum

Soms ben je gewoon toe aan iets hards. Dat had ik vorige week, ik wilde wel weer eens een stuk pittige muziek horen om hier vervolgens een stukje over te schrijven. Wat een gelukkig toeval dat op dat moment de nieuwe van Pain Of Salvation uit en mijn kant op kwam. En Pain Of Salvation staat immers garant voor een portie stevig gekruid progmetalgeluid, dacht ik toen nog. Koptelefoon op, volumeknop iets hoger, ik zet me schrap en…

…drie kwartier later ontwaak ik uit een verwarrende muzikale droom. De opener van “Falling Home” –Stress– bevat een ratjetoe aan stijlen van easy listening tot lichtvoetige rock & roll, van reggae tot AOR, dit alles stressvol gespeeld, maar zonder ook maar een dun laagje beton. Gekke geluiden en stemmetjes, inclusief dabawediba wat ook. Okay, eerste nummer, een gebbetje, moet kunnen. Maar de elektrieke gitaren blijven in de kast. Ik kom er na wat speurwerk achter dat een akoestisch optreden van de band in Duitsland de inspiratiebron vormde voor een geheel akoestische cd. En die heb ik dus in de speler liggen, heb ik dit!  Acht oude nummers in een nieuwe, luchtige jas gestoken; twee covers (Holy Diver van Dio en A Perfect Day van Lou Reed en één nieuw nummertje, de titelsong. Even over die covers: het zou verboden moeten worden, covers! Zelden voegen ze iets toe en niet zelden vindt een verkrachting van het origineel plaats. Die op “Falling Home” maken hierop geen uitzondering. Zo, dat is eruit.

Gildenlöw  beschouwt “Falling Home” overigens zeker niet als een eenvoudig tussendoortje. Er is lang en intensief aan gewerkt. Hij was voortdurend op zoek naar de balans tussen de subtiliteit van het akoestische enerzijds en de plotselinge emotionele oprispingen anderzijds. Eigenlijk is het eindproduct zo goed als een nieuwe plaat, volgens eigen zeggen.

Ja, het is rustig in de tent, soms zeer rustig. Bij vlagen ook wel intens, moet ik zeggen. De zang van bandleider Daniel Gildenlöw is hier vooral debet aan. Zijn aanzienlijke vocale inbreng is wat mij betreft soms over de top, tot op het aanstellerige aan; anderen zullen het betitelen als emotioneel geladen. En ja, het hoort ook Daniel.  Stemvervormingen en geluidseffecten moet zorgen voor wat ‘humor’  in het geheel. Laat ik het erop houden dat je hiervan moet houden.

We krijgen ook arrangementjes met  zang uit de jaren ’30 (ik kan er een decennium of wat naast zitten) uit de vorige eeuw voorgeschoteld en samenzang, koortjes die soms akelig in de richting van een smartlapper kruipen. Daniel Karlsson zorgt voor enige opwinding met zijn toetsenspel, lekkere Hammondriedeltjes en andere sfeervolle lagen voegt hij toe aan het geheel, zoals in To The Shoreline, een van mijn favorieten en 1979. En we horen veel akoestische gitaar, dat spreekt. Het meest sprekend word dit laatste tot uiting gebracht in afsluiter Falling Home, dat louter uit de klanken van dit instrument, met doorlopende samenzang, bestaat.

De nummers zijn inderdaad flink uitgekleed, ontdaan van hun soms zware omhulsel. Het heavy accent geeft in mijn optiek juist een meerwaarde aan de klanken van PoS, even los van de vraag of ik dat dan mooi vind. Het ‘uitkleden’ is overigens wel zorgvuldig gedaan, de arrangementen steken knap in elkaar. Ik vraag me af of de echte fans de meerwaarde van deze muzikale striptease zullen kunnen waarderen. Waarschijnlijk wel, Pain Of Salvation schuwt het avontuur in de muziek niet en is gaarne bereid bij elke volgende schijf weer een ander zijpaadje in te slaan, schreef oud-collega Shireen Bekker immers over “Road Salt Two”. En “Falling Home” past eigenlijk weer prima in dat patroon. Niks aan het handje dus.

Fred Nieuwesteeg

CD:

CD (Limited Edition):

LP: