Pain Of SalvationAlbum

Pain of Salvation gaat nooit voor de bekende weg. Na de eerste progmetalalbums sloeg de band telkens een ander zijpaadje in. Klassieke muziek leidde naar gospel, discodeuntjes gingen over in countryriedels en rap mixte met rock. Het album “Road Salt One” was een avontuurlijke tocht langs blues, folk en rauwe rock. Een jaar later gaat deze ontdekkingsreis verder op een nieuwe cd.

Op “Road Salt Two” volgt Pain of Salvation bijna dezelfde route als op deel één. Na een klassiek intro gaat het er gelijk ruig aan toe. Soflty She Cries is een tijdreisje naar de jaren zeventig, met gruizige gitaren en diepe baslijnen. Net als nummer drie van het vorige album klinkt Conditioned erg bluesy. Daarna creëren het keltische sfeertje en tokkelgitaartje van Healing Now weer een mooi rustmoment.

Niet alleen is de opbouw van de twee delen gelijk, ook hangen de liedjes samen. To The Shoreline lijkt bijvoorbeeld een vervolg op Sisters van “Road Salt One”. Dat is niet toevallig, want de band nam alle nummers in dezelfde periode op. Eigenlijk kun je daarom niet spreken van twee aparte albums, maar van één concept.

Wie deel één kent, zal dus niet compleet verrast worden door “Road Salt Two”. Toch verlaat Pain of Salvation wel af en toe de gebaande paden. ‘Into the wild, into the wild’, zingt Daniel Gildenlöw dan ook op het duistere The Deeper Cut. Het nummer Eleven mondt uit in een freaky jamsessie. Mortar Grind stond ook al op de ep “Linoleum”, maar is voor dit album wat aangepast. Het tempo ligt lager, waardoor het lied nog slepender en dramatischer klinkt. Pain of Salvation sluit traditioneel elk album af met een lang nummer, dat een enorme spanningsboog en veel tempowisselingen kent. Dat is dit keer niet anders, maar de overgang naar een Frans chanson is wel uniek.

De zang van Gildenlöw blijft het handelsmerk van de band. Hij voegt enorm veel emotie toe aan de muziek en zorgt voor veel afwisseling. Moeiteloos wisselt hij tussen hoge uithalen, lage grommen en gefluister. De zanger klinkt lief en romantisch in het rustige Through The Distance. In het nummer 1979 mijmert hij zachtjes over zijn jeugd, ‘when the world seemed a little more honest.’ Voor elke muziekstijl die het album rijk is, heeft Gildenlöw een andere, bijpassende stem.

Het project Road Salt gaat over de zoektocht naar je identiteit. Welke weg kies je in je leven? Wat kom je onderweg tegen en wat doet dit met je? Het lijkt misschien of Pain of Salvation zelf nog op zoek is naar een stijl en imago. De band slaat namelijk telkens een andere richting in. Toch klinkt Pain of Salvation altijd herkenbaar, of de groep nu blues of rock speelt. Elk nummer is namelijk gelaagd, emotioneel en filosofisch. Sommige elementen duiken in elk lied op en ook hangt in elk nummer datzelfde, mysterieuze sfeertje. En die afwisseling in stijlen is geen wispelturigheid, maar ook typisch Pain of Salvation.

Shireen Bekker