PallasAlbum

Een nieuw album van Pallas, ruim vijf jaar na hun laatste volwaardige studio-cd “Wearewhoweare” (2014)? Ja en nee. Ja, het materiaal is inderdaad afkomstig van de van oorsprong Schotse neo-prog band en nee, het betreft hier geen nieuw werk maar bewerkingen van eerder uitgebracht materiaal.

Pallas is één van de minder bekende neo-prog bands uit de jaren tachtig. Ze hebben eigenlijk nooit kans gezien om de populariteit van generatiegenoten als Marillion, IQ en Pendragon te benaderen. De heren hadden blijkbaar besloten dat het tijd was om aan de slag te gaan met de uitgebreide catalogus. Daarnaast vonden ze het passend dat deze anthologie cd’s niet zomaar een nieuwe re-master of bleke remix-oefeningen zouden zijn, maar ‘een diepere verkenning van de gevarieerde handelsmerken’ aldus de band. Aan ambitie geen gebrek dus.

De eerste van deze retrospectieve bloemlezingen is getiteld “The Edge Of Time”, er zijn dus plannen om ook de rest van de catalogus nog te bewerken voor het nageslacht. Eerlijk is eerlijk: de muziek van Pallas wordt altijd al gekenmerkt door atmosferische en filmische momenten, dit album doet een verwoede poging om dat element van de band verder te verkennen.

De nucleus van de band, gitarist Niall Mathewson, bassist Graeme Murray en toetsenist Ronnie Brown, zijn in het verleden betrokken geweest bij zij- en soloprojecten op het gebied van filmmuziek en hebben filmische elementen toegevoegd aan sommige nummers, terwijl andere een meer sfeervolle interpretatie hebben meegekregen. De muziek neemt je mee terug naar de tijd waarin we met gesloten ogen en met een grote koptelefoon op ons hoofd ons overgaven aan de muziek. Het ontspannen karakter daarvan komt tot uitdrukking in het relaxte concept dat de band heeft getracht vorm te geven. Laten we maar eens gaan luisteren waar al die mooie en hoogdravende volzinnen in de praktijk toe leiden.

Het album begint relatief vertrouwd met de minst uitgeklede nummers. Veel van de originele instrumentatie van Ghostdancers van “The Dreams of Men” (2005) blijft overeind, maar de nadruk ligt vooral op de vioolpartijen, een bijdrage van de veelgeprezen traditionele Schotse violist Paul Anderson. Het nummer wint hierdoor aan kracht en bombast, de gitaar van Mathewson en harde klappen van Colin Fraser dragen hun steentje bij. Het altijd al sfeervolle Violet Sky, oorspronkelijk van “XXV”, is voorzien van nieuw stuk op Spaanse gitaar van Niall Mathewson tegen een achtergrond van dreigende synthesizers en solitaire pianoklanken, heel mooi.

We blijven in atmosferische sferen met deze ‘uitgeklede’ maar desalniettemin intrigerende versie van New Life, oorspronkelijk van het meest recente album “Wearewhoweare”. In deze mix is de originele (elektrische) solo vervangen door een softe akoestische gitaar. De stem van zanger Paul Mackie klinkt prima in deze versie. Nee, nog niet in slaap vallen. We zetten de relaxte sfeer voort met en nieuwe interpretatie van Just A Memory, oorspronkelijk op “The Wedge”. De cello speelt een hoofdrol, gespreid op een elektronisch percussiebedje, licht en heel zacht.

Een relatief radicale herinterpretatie van In Cold Blood, ook al van “Wearewhoweare”, zou met wat fantasie de soundtrack voor een moderne horrorfilm kunnen zijn. We gaan vervolgens helemaal terug naar 1984 en debuutalbum “The Sentinel” met een orkestrale en bijna filmische versie van het iconische Ark of Infinity. Beetje in de sfeer van Star Wars, een voortzetting van het oorspronkelijke thema van dit nummer wat eveneens over ruimtereizen gaat. We blijven nog even in orkestrale sferen met The Blinding Darkness Of Science (“The Cross And The Crucible”), zwervende vrouwelijke vocalen geven het nummer een etherische sfeer. Something In The Deep, zowel sfeervol als filmisch, oorspronkelijk op “XXV”, krijgt een nieuw einde compleet met sirenes (als in halfgodin, niet als in afschrikwekkend geluidssignaal).

This Haunted Land is een spookachtig nummer van toetsenist Ronnie Brown en Bill Marshall, en fungeert als verbindingsstuk met het officiële laatste nummer, Stranger On The Edge Of Time. Dit nummer begon ooit zijn leven in de vroege jaren ‘80 als de experimentele B-kant van de single Arrive Alive. Ronnie Brown krijgt alle ruimte voor een eigenzinnige toetsenbijdrage, terwijl zanger Paul Mackie wat ‘spacy’ vocalen toevoegt, fade out.

Esoterische ambient muziek, geschikt voor yoga en relaxatie. De muziek van Pallas leent zich prima voor dit soort bewerkingen: lange melodielijnen en een traag, aan Pink Floyd refererend, tempo. Ook de vergelijking met het meer atmosferische werk van Vangelis dringt zich op, mede door de instrumentatie, met veel ruimte voor synthesizers. Aangename en vooral rustgevende muziek voor momenten van bezinning en ontspanning. De muziek straalt een zekere sereniteit uit; stilte, kalmte en vrede zijn andere associaties die doorklinken in de bewerkingen van de bestaande nummers. Maar af en toe worden de scherpere kantjes van de oorspronkelijke muziek node gemist. En dan heb ik het niet alleen over de gitaristische capriolen van Mathewson of de machtige klappen van Fraser. Complimenten voor de mooie hoes. Wordt naar alle waarschijnlijkheid vervolgd.