PendragonConcert

De progrockers van Pendragon doen ons land aan, voor de honderdzoveelste keer ongetwijfeld. Toch is het voor uw recensent pas de eerste keer dat hij de generatiegenoten van Marillion, IQ en Pallas live op een podium mag aanschouwen. Hoe dat komt weet ik eigenlijk niet, ik vind hun muziek namelijk prima. Misschien wel de gedachte “ach, die zie ik volgend jaar wel”. Maar ditmaal wilde ik het optreden niet aan mij voorbij laten gaan. De gedachte aan een goed doortimmerde progshow van een ervaren liveband met een relatief eclectische setlist, er wordt werk gespeeld van zeven albums, met een lichte oververtegenwoordiging voor “Love Over Fear” uit 2020, sprak mij bijzonder aan. Dus op naar de Zoetermeerse poptempel, de Boerderij, het ‘home away from home’ voor menig Britse band en dus ook voor Pendragon.

Singer/songwriter Rog Patterson heeft de ondankbare taak het voorprogramma te verzorgen. Hij bespeelt de 6- en 12-snarige akoestische gitaar met verhalende songs, beetje somber misschien, ietwat saai ook. Maar wel met humor: de aankondiging dat zijn laatste nummer maar liefst twaalf minuten zou duren bleek geen grap. De man maakt ook deel uit van de liveband van Pendragon.

De band betreedt even voor negen het podium en zet direct If I Were the Wind (and You Were the Rain) in. De zang van het vrouwelijke duo Minnear/Stroud en de instrumentatie in Eternal Light doen aan Genesis denken, prima old-skool symfo. Het neolithische eiland Skara Brae aan de Schotse kust is de inspiratie geweest voor het gelijknamige nummer.

De emotionele stem en het gitaarspel van Nick Barrett maken Starfish and the Moon tot een voorlopig hoogtepunt, de lichtshow is echt top. 360 Degrees vertelt het verhaal van een traumatische jeugdervaring, de Cornwall-invloeden bestaan uit mandoline en viool en Patterson heeft zelfs een papegaai op zijn gitaar bevestigd, die het piratenverleden van het graafschap moet uitdrukken. Aaarghh!  Water speelt een belangrijke rol in meerdere songs. Ditmaal was Aqua Marina, een plastic pop uit de serie Stingray, van de makers van de Thunderbirds, de aanleiding voor een grappige introductie. De ruimtelijke klanken maken het nummer tot wat het is, sfeervol als altijd.

Dan volgt een blokje akoestische muziek, met zowel Barrett, Gee als Patterson op akoestische gitaar. Fall Away is afkomstig van “North Star”, het in de pandemie geschreven mini-album. Ook het aloude King of the Castle krijgt een akoestische behandeling. Als laatste in dit akoestische drieluik is er Phoenician Skies, ook van “North Star”. Achtergrondvocalen en viool sluiten mooi op elkaar aan bij het thema water. De melodieuze gitaar en het duet met toetsen van Clive Nolan zijn adembenemend.

Barrett is op zijn praatstoel deze avond, hij verhaalt omstandig over het feit dat de band 46 jaar geleden werd opgericht; overigens werd pas in 1984 debuut-ep “Fly High Fall Far” uitgebracht, maar dat terzijde. Het drietal Barrett, Nolan en Gee is nog steeds samen, het trio van het eerste uur wordt door eerstgenoemde tot ‘tripod’ (driepoot) van de band bestempeld, de vergelijking met de driewielige Robin Reliant levert hem een lachsalvo op.

Er wordt druk van gitaar gewisseld, bij ongeveer elk nummer wordt een ander exemplaar aangereikt. De Gibson Les Paul, hij bespeelt afwisselend een rode en een gele, lijkt favoriet, maar ook zijn oude vertrouwde Fender Stratocaster wordt gehanteerd. En hoe! Een gitarist die ook solozang doet komt niet zo veel voor binnen de prog: David Gilmour, Andy Latimer en Gary Chandler schieten me te binnen, maar vrijwel nooit wordt er gezongen en gesoleerd tegelijkertijd, Barrett doet dat wel, chapeau!

Het Pink Floyd-achtig Schizo wordt gevolgd door Afraid of Everything, Barrett ontlokt hemelse gitaarklanken aan zijn Gibson Les Paul. We krijgen een geïnspireerde versie van Paintbox voorgeschoteld, deze iconische neo-progsong is mijn kennismaking met de band door een IO Pages-sampler uit 1996, met naast Pendragon ook Egdon Heath en Damian Wilson. Ik zei het al, ik ben een late volger. Een reisverhaal over de ervaringen met de tourbus is de inleiding tot A Man of Nomadic Traits, een top neo-progsong van epische lengte. It’s Only Me is het officiële laatste nummer, “we’re a band of brothers” zingt Barrett met overtuiging, de epics zijn tot het laatst bewaard. De band verlaat kort het podium na een kleine twee uur, om na luttele minuten terug te keren voor de toegift.

Het uitzinnige publiek blijft roepen, fluiten en klappen, net zo lang totdat de band terugkeert voor een tweetal toegiften, allereerst is daar Breaking the Spell, gevolgd door een knetterende versie van Indigo van “Pure” uit 2008. De lichtshow is werkelijk oogverblindend.

Nick Barrett is een blij ei deze avond, het is geen act, hij lijkt daadwerkelijk happy te zijn hier, tussen zijn trouwe fans voor de jaarlijkse show in zijn favoriete zaal. Hij maakt daarnaast een gedreven, gefocuste en vooral professionele en ontspannen indruk, zijn vele humoristische anekdotes worden door de fans opgezogen. Gekleed in een opvallende jas met geel/blauwe ruit, hier is een doorgewinterde showman aan het werk: met zijn maniertjes, theatraal gedrag, maar ook oprechte emotie, weet hij het publiek te bespelen. En dat publiek laat zich ook bespelen, door te klappen en luidkeels mee te zingen, vooral in het laatste deel van de show.

De sfeer in de zaal is sowieso uitbundig, het lijkt wel op een feestje, het feit dat de Boerderij vrijwel is uitverkocht draagt daar aan bij. 750 vooral mannen zorgen voor een uitstekende sfeer tijdens dit 2,5 uur durende, vrijwel onafgebroken optreden van Pendragon. Geluid en lichtshow zijn bijna perfect deze avond, vooral de laatste is absolute top. Ik vraag me af hoe het kan dat dit pas de eerste keer is dat ik Pendragon live aan het werk zie. Dit was misschien dan wel de eerste maar zeker niet de laatste keer. Wordt vervolgd, op zeker.