PendragonAlbum

In de recensie van “Men Who Climb Mountains” eind 2014 schreef de recensent van dienst dat bandleider Nick Barrett van Pendragon een cd had afgeleverd waarbij hij de nummers bijna tot op de onderbroek had uitgekleed en dat de stevigheid uit de vorige albums dus helemaal was verdwenen…

Dat is dus dik vijf jaar geleden. Zo lang heeft Pendragon de fans niet eerder laten wachten op nieuw materiaal. Wel is Britse formatie tussentijds ook besmet geraakt door het jubileumvirus (lees ook even de mijmeringen hierover van Alex Driessen) en vierde het 40-jarig jubileum met de boxset “Pendragon, The First 40 Years” (5 cd’s + boek) en kwam “Masquerade 20” in 2017 uit. Maar frontman Barrett had kennelijk gewoon ook tijd nodig om met wat nieuws te komen. Nu ligt dus “Love Over Fear” op de plank. Wordt de muzikale striptease voortgezet?

Barrett neemt op “Love Over Fear” stelling tegen de wegwerpcultuur en de directe bevrediging die diensten als Spotify bieden en hij doet dit door een ‘echt’ product aan te bieden met fraai artwork en (in een speciale uitgave met twee bonus cd’s) een groot formaat boek met afbeeldingen die de tien nummers illustreren. Hij is op zoek gegaan naar geluiden zoals op de muziek uit de jaren ’70 die hij mooi vond. Dat betekent mooie gitaarsolo’s die ertoe doen, veel 12 strings-werk, veel Mellotron en melodieuze toetsenpartijen. Bij de arrangementen had hij nummers als Paintbox en Breaking The Spell voor ogen.

Na één keer luisteren was ik teleurgesteld. Wat een slap zootje, dacht ik, er zit totaal geen pit in en die eeuwige gitaarsolo’s en die stem van Barrett, die heb ik eigenlijk wel genoeg gehoord. En toetsenist van het eerste uur Clive Nolan mag het (toetsen)tapijt uitrollen, waarop Barrett genoegzaam gaat zitten zingen en spelen.
Wat een misvatting blijkt dit bij nader inzien te zijn geweest! Na elke luisterbeurt kon ik steeds meer van mijn scepsis afwerpen en ging “Love Over Fear” langzaam maar zeker open als een prachtige bloem. Steeds ontdekte ik nieuwe elementen van luistergenot en bekroop mij het gevoel dat ik een pareltje in handen had.

De opening van Everything klinkt bijna blikkerig met alleen orgel en drums. Als na een minuut de gitaar zijn intrede doet en het slechts een kwestie van tijd is voordat de eerste zo karakteristieke gitaarsolo van Barrett zich aandient, voelt dit direct als een warm bad. En dat blijkt een bad te zijn waar je een uur in kunt blijven liggen. En alles wat Barrett voor ogen had is uitgekomen. De gitaarsolo’s zijn legio en intens, niet zelden voel je dat deze uit de tenen van de maker komen. En vaak lang ook, zoals die in Truth And Lies, 2 minuten en 8 seconden schoon aan de haak. Nolan neemt het stokje op toetsen dan nog even over: fantastisch! Alleen hiervoor koop je zo’n cd al.
De 12-string gitaar zorgt doorlopend voor een aangenaam melodieus accent, dat 100% verstrekt wordt door het toetsenspel; vaak subtiel op de achtergrond aanwezig, maar regelmatig ook juist nadrukkelijk de neus tegen de voorruit drukkend. Wat te denken van het nummer Eternal Light, met zijn geweldige opbouw, absoluut een van de hoogtepunten van de cd. Het begint met genoemd 12-string werk, dan even het gas erop met de zang, een adempauze volgt met een piano-intermezzo, waarna de Mellotronkoren rijkelijk doorklinken en als daar nog eens zo’n slepende solo van Nick overheen wordt gelegd, oei! Kunt u mij misschien even bijvegen?
Water is ook zo’n nummer waarbij het ijle gitaarspel over de licht kabbelende oceaan wordt gedragen op een ronduit imponerend luchtbed van klavieren. We horen trompetklanken, hoge vrouwenstemmen in een serene sfeer, waarin Barrett zijn liefde voor de zee bezingt.

Op twee nummers doet Barrett iets bijzonders. Hij probeert echt op zijn mooist te zingen. Intiem, gevoelig en kwetsbaar neemt hij ons bij de hand voor een persoonlijk inkijkje in wat hem bezighoudt. Starfish And The Moon is een pianoballad, met bijpassend subtiel gitaarspel. Whirlwind dito met een sterretje, maar hier zorgt saxofonist Julian Baker voor de inkleuring.

En zo kan over elk nummer wel een kleine loftrompet worden afgestoken. Er staat gewoon geen slecht nummer op deze cd. Teveel om alles op te noemen dus. Nou ja, over Who Really Are We? dan toch nog maar even het volgende. Het gitaarspel is hier op zijn stevigst. Felle solo’s met ook weer indrukkend klavierwerk vormen hier juist weer een fraai contrast met ingehouden akoestisch getokkel. En heb ik het al gehad over het slot van Afraid Of Everything? Het aangename bombardement aan toetsen met een thema dat je bij de strot grijpt leidt je als je niet uitkijkt regelrecht naar poortwachter Petrus: een zeer waardig slot van een imponerende cd.

Oké, je kunt je twijfels hebben bij 360 Degrees. Een gekkigheidje, Pendragon goes Celtic! Barrett laat zijn gitaar ukelullig countryachtig klinken en de viool van Zoe Devenish verhoogt deze wat dissonante feestvreugde. Maar daar zal de luisteraar die de moeite neemt alle finesses van deze geweldige muziek goed tot zich door te laten dringen maling aan hebben.
De tijd zal leren hoe deze cd in het omvangrijke oeuvre van Pendragon zal worden geplaatst, maar ik ben er van overtuigd dat dit niet ‘een van de zovele…’ zal zijn.
Het gaat veel te ver om de muziek op “Love Over Fear” ‘niet van deze wereld’ te noemen, maar er komen zoveel hemelse momenten langs dat het geen enkele moeite kost je een uur af te sluiten van het aardse en je in een andere wereld te wanen.