PendragonAlbum

Nieuw werk van Pendragon, of beter nog de Nick Barrett B.V., roept bij mij de laatste jaren gemengde gevoelens op. Bij wie eigenlijk niet? Ik kruip even in de rol van ‘mopperkontje’.

De meningen over  “Love Over Fear” lagen bij de ‘kenners’ al ver uiteen (ik geniet overigens nog vaak van dat album). Ook “Fallen Dreams And Angels And All The Loose Ends” maakte de nodige tongen en teksten los. Dat zal over de ep “North Star” niet anders zijn.

Nick Barrett neemt met “North Star” een groot risico, al zal hij dat zelf ongetwijfeld ontkennen. De goede man heeft met Pendragon de afgelopen decennia een enorme staat van dienst opgebouwd. Deze ep dreigt die staat van dienst te ondermijnen en kan zelfs het failliet van Pendragon betekenen. Dat symboliseert namelijk de groepsfoto in het boekje dat in de duurzame digipack is geplakt. Op deze foto zitten aan tafel de quasi ongeïnteresseerde Clive Nolan en wegkijkende Peter Gee. Jan-Vincent Velazco kon het nog net opbrengen om wel in de camera te kijken. En Nick Barrett? Die kijkt met een gitaar op schoot met een wijzende vinger ietwat geforceerd recht in de camera, alsof dit zijn laatste Pendragon-album is. Of zijn eerste solo-album, want dat is dit schijfje met vier nummers ook wel een beetje.

Het uit drie delen bestaande titelnummer North Star tikt bijna achttien minuten aan en gaat verder waar men op “Love Over Fear” gebleven was. De hunkeraars naar de oude gouden jaren van Pendragon moet ik daarom teleurstellen, al komt Part 2: As Dead As A Dodo enigszins in de buurt. Tenminste, als je enkele country-invloeden wegdenkt.

Opvallend is het zeer geringe aandeel van Clive Nolan op dit schijfje. Ligt dat aan hem of aan zijn broodheer? De waarheid zal in het midden liggen. Feit blijft dat ik zijn wervelende spel en lekkere solo’s al een tijdje mis bij Pendragon. Zorgelijker vind ik de verschijning van John Barnfield en de manifestatie van Barrett zelf. Zij nemen op “North Star” namelijk een groot deel van het toetsenwerk voor hun rekening. Op Part 3: Phoenician Skies laat Barnfield horen dat hij niet in de (grote) schaduw mag staan van Clive Nolan. Waar Nolan zijn steentje wél bijdraagt, zoals op Fall Away, is dat marginaal en niet zoals ik hem ken.

Al met al valt deze ep van 24 minuten tegen. Het heeft mij nogmaals geleerd dat kopen zonder luisteren leidt tot spijt. Al helemaal wanneer het, zoals hier, gaat om prijs-kwaliteit. Voor de aanschaf van deze ep schuif je immers net zoveel euro’s als een volwaardige cd. Nick Barrett motiveert dit door onder andere te stellen dat de prijs van een cd al dertig jaar gelijk is, maar de kosten aanzienlijk zijn gestegen. Maar hij proeft natuurlijk de wrange bijsmaak van de Brexit. Voor de volledige (lange) versie van zijn motivatie verwijs ik je naar deze column.