Pink ProjectConcert

Op de dag af exact één jaar geleden zag ik Pink Project optreden, ook destijds in Zoetermeer, en eveneens voor een volledig uitverkochte zaal. In die zin was het een herhaling van zetten. Indertijd kwamen we net (een beetje) uit de pandemie en was het nog enorm wennen om weer met een volle bak mensen om je heen te staan, met alle risico’s van dien. Nu stevenen we opnieuw af op een nieuwe ronde COVID, de paralellen zijn getrokken.

Maar de parallel gaat niet helemaal op: daar waar 365 dagen geleden het repertoire bestond uit een mix van oud en nieuw onder de noemer ‘Past to Present’ was de titel ditmaal ‘Animals & Wish You Were Here’. Een mooie affiche, voor mij helemaal: “Animals” is met afstand mijn favoriete Floyd album, ik kan er geen genoeg van krijgen. Dat komt mooi uit: deze avond zal dit baanbrekende album uit 1977 in zijn geheel voor de pauze worden gespeeld. Weliswaar niet helemaal in de juiste chronologische volgorde maar een kniesoor die daarop let. Het album is weer uiterst actueel: kortgeleden bracht het management van de band een in 2018 vervaardigde (zoveelste) remix uit in een nieuw jasje, met zelfs een nieuwe hoes. Terug naar het concert.

Omstreeks half negen klinken de dreigende tonen van Dogs, niet helemaal volgens het boekje want iedereen weet dat het album begint met Pigs on the Wing pt1. De band komt onder groot applaus stilletjes de planken opgeslopen voor een geconcentreerde versie van het langste nummer van “Animals”. De unisono gitaarpartijen tussen Ruud Verwijk en Hans Hendrik zijn voor mij het neusje van de zalm. Ik hoor zelfs een aarzelend applausje halverwege na Verwijk’s foutloze solo.

Dan pas volgt het akoestische Pigs on the Wing, ditmaal in de originele versie zoals de band dat ooit eigenlijk had bedoeld. Ofwel part 1 en 2 aan elkaar met een elektrische gitaarintermezzo van Hendriks als verbindingsstuk. Verwijk zet een prima Waters neer, hij is duidelijk gegroeid in zijn vocale rol.

Pigs (Three Different Ones) start met Jason Waasdorp’s bas solo waarna een prima versie volgt van dit nummer. Maar persoonlijk zit (sta) ik toch met name te wachten op wat komen gaat. Sheep is namelijk mijn all-time favoriete Floyd nummer. Het start al met dat legendarische Fender Rhodes piano intro, toetsenist Giovanni Pepe kwijt zich geweldig van zijn taak. De koeienbel, de megafoon, de talk box (gitaargeluid via slangetje in de mond), het is er allemaal. Ruud Verwijk speelt een hoofdrol, zowel instrumentaal als vocaal, maar ook de hypnotische bas en de gesproken chant mogen er zijn. Het slotakkoord is voor Hans Hendrik. Magistraal. Het publiek beloont al dat moois met een minutenlang applaus.

De pauze volgt al na vijftig minuten, ik heb even tijd om op adem te komen en mijn aantekeningen bij te werken.  Na een klein half uur is het de beurt aan “Wish You Were Here” uit 1975. Ditmaal wel in de correcte chronologische volgorde.

Shine On You Crazy Diamond part I-V wordt vlekkeloos gespeeld, de dubbele sax act van showman Constantin Iliev krijgt de handen moeiteloos op elkaar. Welcome to the Machine wordt vertolkt in de moderne live uitvoering zoals we die kennen van latere optredens. Op Have a Cigar neemt Charles Dehue weer de zang op zich en hij doet dat in stijl, heerlijk rauw, wat het cynische nummer ook vereist. Titelnummer Wish You Were Here krijgt een sfeervolle versie mee, het duet tussen achtergrondzangers Jacqueline van der Heiden en gitarist Hans Hendrik is goed getimed en het spelplezier druipt ervan af.

Shine On You Crazy Diamond part VI-IX, met voor mij persoonlijk de lapsteel gitaarsolo van Hans Hendrik als hoogtepunt, krijgt nog een funky staartje, zoals we gewend waren van de latere shows van Pink Floyd. De moderne jam gaat naadloos over naar het originele einde met Pepe als een volleerde Rick Wright.

Het officiële gedeelte zit erop, de band verlaat het podium heel kort (waarom toch?) om er uiteindelijk ‘nog eentje dan, wij er nu toch’ uit te persen. Dat blijkt dan Brain Damage/Eclipse van “Dark side of the Moon” te zijn, de eerste tonen worden door het dankbare publiek met instemming begroet. The lunatic is on the grass, de begeleidende originele videobeelden maken het compleet.

Vraag: wat mag er nooit ontbreken tijdens een Pink Floyd (tribute) optreden? Antwoord: Comfortably Numb natuurlijk, de muzikale hoogmis van de legendarische band. Het nummer is één schitterend hoogtepunt met de gitaarsoli eerlijk verdeeld tussen Hans en Ruud. Een geïnspireerde versie, met luidkeels meezingen en klappen door een uitzinnig publiek. Omstreeks elf uur is het afgelopen, na een kleine twee uur spelen is de (bijna) thuiswedstrijd ten einde voor de heren/dames van Pink Project.

Geluid en licht zijn als altijd prima in orde in de Boerderij, overigens heeft Pink Project zijn eigen crew meegenomen.  De video beelden op het grote scherm ondersteunen de muziek zoals ook bij het grote voorbeeld het geval is. Het volledig uitverkochte optreden is onderdeel van een club tour van de band die hen langs een groot aantal zalen in Nederland zal voeren.

Ik heb het al eerder gezegd: het blijft vreemd om een uitverkochte Boerderij te zien voor een tribute band, hoe goed Pink Project ook is, niets ten nadele van de band. Integendeel, zij zijn zonder twijfel de beste vertolkers van het werk van de vermaarde Britten. Maar Big Big Train, toch internationale top binnen het genre, trekt ternauwernood 500 man met originele progressieve rockmuziek, gooi het maar in mijn pet. Maar ook met die kritische noot blijft het een enorm genoegen om de iconische muziek uit de jaren ’70 voorbij te horen komen. Hulde aan Pink Project, de belofte om volgend jaar weer te spelen werd staande het optreden al gedaan.