PolisAlbum

Dertien jaar lang trad de Saksische band Polis her en der op en dat moet een belevenis geweest zijn. Ze trokken hele versterkermuren op met draaiende speakers die zij net zo belangrijk vonden als hun instrumentarium. Dat is vintage: een Hammond orgel, de Fender Rhodes en analoge synthesizers. Het kinderlijke enthousiasme waarmee ze op het podium staan moest nu dan toch maar eens op de gevoelige plaat worden vastgelegd. Na drie studioalbums volgt daarom nu een liveregistratie, treffend “Unterwegs I” getiteld. Het zal ons niet verbazen als we ooit nog eens “II” te horen krijgen.

Het Woodstock Forever Festival in Waffenrod en de Alte Kaffeerösterei in Plauen waren de plaatsen van handeling. Polis plukte zes bestaande nummers van hun drie schijven en voegde daar twee hele nieuwe aan toe. De intensiteit spat er vanaf de eerste seconde vanaf. Op Tropfen van de laatste cd “Weltklang” komt alles wat de band in huis heeft samen. Het laat de donkere, harde kant van Polis horen, met stevige gitaarriffs en een dynamisch ritmetandem. Christian Roscher brengt de Duitse, soms poëtisch getinte teksten, met zijn karakteristieke stemgeluid, hij is geen nachtegaaltje, overtuigend. De jaren 70 klinken vooral door in de Hammond-partijen en andere klassieke toetsengeluiden, dit alles in handen van Marius Leicht. Gitarist Christoph Kästner steelt toch wel de show met zijn indrukwekkende solo’s. De band lijkt er lustig op los te improviseren, vooral gas gevend, een enkele keer met delicaat pianospel.

Niet alleen een muur van apparatuur, ook een muur van geluid laat Polis horen. Op sommige momenten probeert iedereen zoveel mogelijk geluid uit zijn instrument te halen, wat leidt tot kakofonie. “Unterwegs” klinkt vooral ruig en ongepolijst. Jaren 70-instrumentarium betekent nog geen melodieuze muziek, zeker bij het nieuwe werk hebben de Duitsers hier geen boodschap aan. Het zijn soms langgerekte soundscapes, wat de muziek ook iets psychedelisch geeft.

Bij het oudere werk valt nog wel eens een songstructuur met een refrein te ontwaren. De muziek was toen toegankelijker. In Danke bedankt Roscher zo ongeveer alles en iedereen, helaas ontbreekt “für die Blume”. Leicht trakteert het publiek op een lange Hammond-solo, waarin hij lekker zijn eigen gang gaat. Sag Mir is ook zo’n ouder nummer. Pittige rockpartijen en fijnzinnig Fender-werk wisselen elkaar af, voordat Kästner aan het slot minutenlang alles uit de kast haalt. Zijn solo is zeer emotioneel en zit op het randje van mooi en lelijk.

Dat is toch een beetje het beeld dat ik bij deze cd heb. De ene keer kan ik genieten van de gitaarsolo’s die Kästner zo uit z’n mouw lijkt te schudden in combinatie met de erupties op Hammond orgel en de mooie tempowisselingen. Een ander luistermoment kunnen het scherpe geluid en het veredelde geros me juist erg tegenstaan. Polis maakt met “Unterwegs I” in ieder geval het nodige bij me los, een goed teken als muziek dat doet.