Premiata Forneria MarconiAlbum

Bij de eerste beluistering van het nieuwe album van Premiata Forneria Marconi (PFM) word ik totaal overrompeld…

Ik hoor een uitstekend album, “I Dreamed Of Electric Sheep”, waarin van meet af aan de veelzijdigheid van de band ruimschoots aan bod komt. Van breekbare folk-achtige melodieën via jazz en funk tot prog en harde rock. Zo hoor ik het graag. Vooral die laatste twee categorieën komen voldoende aan bod, daar waar het bij veel generatiegenoten nog wel eens aan ontbreekt. Ook na meerdere luisterbeurten blijft die oorspronkelijke constatering recht overeind.

Waar ik bij het verschijnen van het laatste studio-album van de Italianen, het uit 2017 daterende “Emotional Tattoos”, nog als voornaamste kritiek had dat het specifieke geluid waarover de band ooit beschikte een beetje verdwenen was, kom ik ditmaal prima aan mijn trekken. Een meer dan gemiddeld aantal nummers bevat die bijzondere ingrediënten die de muziek van de legendarische Italiaanse band altijd kenmerkten: een mix van rock, traditionele lokale muziek, folk, jazz en prog.

Het album verschijnt zoals gebruikelijk in zowel een Engelse als een Italiaanse versie, ”Ho Sognato Pecore Lettriche”, de instrumentale kant is in beide gevallen identiek. Ik heb beide versies afwisselend beluisterd en heb een lichte voorkeur voor de Italiaanse; voornamelijk omdat de zang dan wat beter tot zijn recht komt. Hoezeer oprichter/bandleider Franz Di Cioccio ook zijn best doet, Engels zal nooit zijn voorkeurstaal worden, laat hem maar lekker in zijn moederstaal zingen. Die stem is sowieso iets om aan te wennen, niet iedereen kan de wat hese doorleefde stem van de van oorsprong drummer op prijs stellen. Maar het past allemaal prima bij de muziek van de band. En laten we eerlijk zijn: hetzelfde geldt voor bands (generatiegenoten) als Strawbs, Crack The Sky en in mindere mate Procol Harum. Het draagt bij aan de authenticiteit van de muziek en het bijzondere karakter ervan.

Ook de totstandkoming van dit album werd, niet verrassend, sterk beïnvloed door de situatie waarmee iedereen werd geconfronteerd. De lockdown onderbrak de studio-activiteiten regelmatig waardoor het hele proces ongeveer een jaar duurde. Er werd voornamelijk thuis gewerkt, in de thuisstudio van Patrick Djivas en uiteindelijk werd het album in de White Studios in Milaan opgenomen.

De grote passie voor Sci-Fi-films loopt als een rode draad tussen Di Cioccio en Djivas in. In het bijzonder de klassieker Blade Runner (met een hoofdrol voor de Nederlandse acteur Rutger Hauer). De titel van het album verwijst direct naar een boek van de auteur Philip Dick, zijn beroemde roman Do Androids Dream Of Electric Sheep? Op dit boek is de film Blade Runner gebaseerd. Ook het totale concept voor dit nieuwe album werd hieruit ontwikkeld: de kracht van mensen om hun fantasie te gebruiken.

De heren worden op het nieuwe album ook nog eens ondersteund door een aantal muzikale vrienden zoals Ian Anderson (fluit,) Steve Hackett (elektrische gitaar), Luca Zabbini (Barock Project: Hammondorgel, piano, Mini Moog) en medeoprichter Flavio Premoli (Mini Moog).

Worlds Beyond is de titel van de instrumentale opener van “I Dreamed Of Electric Sheep” met zwaar aangezette orkestraal intro, waarna zich een soort van jazz-rock/fusion stuk ontvouwd met heerlijk afwisselend toetsen- en gitaarspel. Zo, de kop is eraf.

Adrenaline Oasis start als dromerig stuk met de hese, soms zelfs wat (te) zachte stem van Franz Di Cioccio. Het nummer ontwikkelt zich tot een prima progrock song in de kenmerkende stijl van PFM, maar dan met een moderne twist, had nog best iets langer mogen doorlopen wat mij betreft. Let Go voltrekt zich daarentegen in een laag tempo met synthesizer gordijnen en gedragen zang. Een filmisch nummer, de soundtrack van één van hun favoriete Sci-Fi movies? ‘Recharge your weary soul’ zingt de oude hippie.

Een voice-over is de ouverture van City Life, wat in de verte doet denken aan Journey, niet alleen door de titel. Marco Sfogli’s excellente gitaar riffs, de afwisseling met de toetsenpartijen en het rockende tempo zorgen voor een lekkere meezinger. Kan zomaar een publiekslieveling worden tijdens optredens. If I Had Wings is ook al zo’n lekker nummer dat aan het verleden van PFM doet denken, misschien iets minder prog, maar de klassieke kenmerken zijn aanwezig. Tekstueel gaat het nummer over een drone die verliefd wordt op de Aarde.

De jazzy/funky baslijnen van Patrick Djivas zijn prominent aanwezig op dit modern klinkende, hard rockende Electric Sheep waarop progmetal gitarist Sfogli (onder andere James LaBrie) ook zijn stempel drukt. Daily Heroes is een lekkere meezinger met een pakkend deuntje waarin viool en toetsen de hoofdrollen opeisen, moeilijk om stil te blijven zitten. Kindred Souls is met afstand het langste nummer met ruim zes minuten, de meest proggy song op het album. Doedelzakken, de dwarsfluit van Ian Anderson en de gitaar van Steve Hackett zijn uiterst herkenbaar. Hymne-achtige song en een potentiële toegift.

Transhumance is een ultrakort nummer dat als prelude moet worden gezien van het daaropvolgende Transhumance Jam. En wat voor een jamsessie, het is genieten van begin tot einde van deze samensmelting van jazz, funk, rock en prog. Een uitstekend podium voor de niet geringe kwaliteiten van alle individuele muzikanten. Mahavishnu Orchestra meets PFM, briljant einde van het nieuwe album.

“I Dreamed Of Electric Sheep” begint en eindigt met een tweetal instrumentale stukken die wat mij betreft tot de absolute hoogtepunten gerekend kunnen worden. Heerlijke jazz/progrock van de bovenste plank, niets ten nadele van de vocale stukken, maar zo hoor ik de band het liefst. Beide stukken staan bij mij regelmatig op ‘repeat’.

Er staan nauwelijks zwakke nummers op het album, de productie is helder en strak, helemaal van deze tijd, terwijl de oorspronkelijke sound grotendeels overeind is gebleven. De nummers zijn niet al te lang, gemiddeld niet meer dan vier minuten en hebben soms een wat abrupt einde, daar waar ik had gehoopt op nét iets meer. Maar dat is dan ook zo ongeveer de enige kritiek die ik kan hebben.

Dit zou wel eens het beste album van de heren kunnen zijn na de zo succesvolle jaren zeventig, een absolute aanrader. Ik kan nauwelijks wachten tot ze ons land weer eens aandoen voor één van hun onvergetelijke live-optredens, vooralsnog staat er nog niets gepland.