Professor Tip TopAlbum

Na een halve minuut gaat de stem van Sonja Otto me irriteren…

En dat is best snel, als je nog een hele cd te gaan hebt. Tamelijk zielloos, zonder emotie en enige opwinding zingt zij haar partijtje in het titelnummer van de cd “Lanes Of Time” van Professor Tip Top. Haar licht nasale timbre heeft iets weg van dat van Stevie Nicks, maar dan zonder de klasse van deze frontvrouw van Fleetwood Mac. De muziek die zij achter zich heeft is ook allerminst opwindend, wat het begin van deze cd tot een verzoeking maakt. Een gitaarsolo zorgt voor enige opwinding.

Maar op Falling Into The Sun gaat het kabbelen voort. Niet alleen horen we nadrukkelijk popinvloeden, maar is ook een country-inslag merkbaar, het slaggitaartje dat plichtmatig zijn begeleidende werk doet versterkt dit gevoel nog.

Op het volgende nummer doen ook de eerste psychedelische klanken hun intrede. Vooral later doet de Professor pogingen een beetje op Pink Floyd te lijken en krijgen we space-rock light voorgeschoteld.
We raken enigszins in middeleeuwse sferen op The Quest Remains met akoestisch gitaarspel en fijne fluitgeluiden, die zo maar uit een Mellotron kunnen komen. Alle registers gaan qua toetsen even open, een lekkere gitaarsolo volgt, een beetje in de sfeer van David Gilmour en dan trekt mevrouw Otto ook haar Hammond uit de kast en gaat hierop vol los. Gitaar en toetsen duelleren naar wat zonder twijfel het hoogtepunt van de cd is, met de kanttekening dat dit toch ook geen hogeschool-symfo is. Het is allemaal vrij eenvoudig wat we horen.

En ik was nog zo gewaarschuwd door collega Maarten Goossensen die bij voorganger “Tomorrow Is Delayed” dacht naar een uitvoering van stokoude symfomanen in een bejaardensoos te luisteren. De band zal toch wel goed naar onze Maarten hebben geluisterd!? Hmm, zo erg is het op “Lanes Of Time” nog niet gesteld, vind ik, maar het is allemaal wel er-rug rustig en bedaard. De ritmetandem wil vooral niet opvallen en de twee toetsenmensen (m/v) lijken zich ook steeds in te houden. Een bak aan vintage-toetsen moet toch ook een bak aan lekkere prog op kunnen leveren!? Nou, dat kan dus zo maar tegenvallen. Wat Maarten ook al opviel was het prima solowerk van Sam Fossbakk, de gitarist van dienst.

Op Past Forever is de band wel erg op zoek de (vliegtuig) geluidseffecten van “The Wall” van Pink Floyd na te doen. Drummer Charles Wise dreunt een tekst op, maar met zijn stem zal hij geen prijzen pakken op een declamatiewedstrijd. Als hij klaar is gaat het tempo iets omhoog, de Noren gaan zowaar even rocken, hetgeen de luisteraar iets doet opveren, zeker als Fossbakk er weer een genietbare gitaarsolo uitgooit. Het gezapige tempo wordt evenwel slechts een enkele keer verlaten, en dat noem ik echt een manco. Otto heeft zich wellicht achter de oren gekrabd toen ze deze eruptie hoorde, want even later betrappen we haar op de enige serieuze stemverheffing, wat direct enige vorm van emotie suggereert. Heel erg zwevend is Shining, met woordloze zang, toetsen die te ver zijn weggedrukt in de mix en dan wel weer mooi gitaarspel (Gilmour meets Hank Marvin). Ook dit nummer werkt helaas niet naar een climax toe.

Ik ben bang dat ik Maarten toch een beetje gelijk moet geven. De muziek van de Professor is helaas niet tip top in orde. Professor ZoZo zou een betere bandnaam geweest zijn. De klanken op “Lanes Of Time” zijn niet opwindend genoeg, te vaak gezapig om een driewerf hoezee te laten horen. Aan de andere kant, als dit eenvoudigweg de stijl is de band verkiest te spelen, hebben we het er gewoon mee te doen. We hebben duidelijk betere dingen uit Noorwegen gehoord, al zijn er dingen om ons aan vast te houden: dat ene nummer en dat fijne gitaarspel.