Progdreams VIIIConcert

Het Progdreams Festival in De Boerderij in Zoetermeer is uitgegroeid tot een jaarlijks evenement om naar uit te kijken. De line-up is altijd een mooie mix van Nederlands talent, grote namen en bands die je nog niet eerder live aan het werk hebt gezien. Deze achtste editie werd door drie Progwereld medewerkers bezocht.

Vrijdag 20 september: door Maarten Goossensen (Foto’s Ron Kraaijkamp)

Deze vrijdag stond al lang geblokt in mijn agenda. Drie bands die ik nog niet eerder aan het werk had gezien en waar ik hoge verwachtingen van had.

Strak om 19:15 uur mochten de jongens van Sky Architect aftrappen. Dit vijftal liet er bepaald geen gras over groeien. Vanaf de eerste tonen hoorde je een band die zeer goed op elkaar is ingespeeld. De setlist bestond uit lange nummers met heel veel ruimte voor instrumentale stukken. Ik heb er met verbazing naar staan kijken, wat een kwaliteit!

Sky Architect

De muziek van Sky Architect zou ik niet direct als toegankelijk willen bestempelen. Het is complex en gelaagd en van een academisch niveau. In die zin is het echt bijzonder om dit live te aanschouwen. Het is technisch allemaal zeer begaafd en dat maakte het samenspel alleen maar meer indrukwekkend. Het spelplezier van dit vijftal is aanstekelijk. Bijzonder is dat toetsenist Rik van Honk ook trompet speelt. Dat geeft de muziek iets extra’s. Drummer Christiaan Bruin speelde bijzonder strak en wist zich prima staande te houden.

Voor mij voelde dit optreden als een lezing krijgen over een zeer complexe wiskundig vraagstuk. Je bent onder de indruk van de complexiteit en van de bedenkers van dit vraagstuk, maar echt begrijpen doe je het niet. Een indrukwekkend optreden, maar mij raakte het niet.

Dankzij snel werk van alle Boerderij medewerkers (die steeds in korte tijd veel werk moesten verzetten) kon ook The Paradox Twin precies om 21:15 uur starten. Hun debuutalbum “The Importance Of Mr. Bedlam” vind ik ijzersterk. Het beste debuutalbum van 2018. Live heeft de band een extra zangeres aan de line-up toegevoegd: Nicole Johnson. Zij zorgde voor de tweede stem, achtergrondzang en de woordloze zang die regelmatig te horen is.

The Paradox Twin

De band toonde wat onwennig en zo klonk het ook regelmatig. Je kon zien dat ze nog niet vaak samen gespeeld hadden. Creatief brein Danny Sorrell speelde gitaar, toetsen en nam ook alle zang voor zijn rekening. Dat was een flink opgave, maar hij stond uitstekend zijn mannetje. Zijn stem is live wat meer iel dan op de plaat en vooral als hij flink moet aanzetten kost hem dat moeite. Zijn gitaarsolo’s waren erg sterk.

De band beschikt over een vrouwelijke bassist: Diane Fox. Ze speelde met verve, alleen klonk haar achtergrondzang niet mooi in combinatie met de andere stemmen. Vooral wanneer de twee dames samen zongen was het op het randje van vals. Het hele debuutalbum kwam aan bod. Meestal klinken nummer live meer intens dan op de plaat, maar hier was dat meer andersom. Het had veel minder impact dan op de cd.

Ik hoop dat Danny Sorrell zich steeds meer zal ontwikkelen als een echte frontman. Wellicht zou het hem meer rust geven als hij live voor een toetsenist zou zorgen. Beluister het album maar eens als je het nog niet kent. Je zal zeker verrast worden. Overtuigend was het niet, maar ik zie toch echt toekomst in dit gezelschap.

Het album “War Is Over” van het Finse Von Hertzen Brothers blies mij in 2017 echt van mijn sokken. Wat een intensiteit en wat een sterke en krachtige songs! Vanaf de eerste seconden van hun optreden wist ik dat ze dit live ook waar zouden maken. Ze gaven een optreden waar heel veel andere bands nog een voorbeeld aan kunnen nemen. Gedreven, vol passie en met heel veel plezier. De band stond er ontspannen en vol zelfvertrouwen bij. Mikko von Hertzen is een echte frontman die op een prettige manier het contact met het publiek maakt. Daarbij heeft hij live een strot om U tegen te zeggen. Opener War Is Over zong hij zeer overtuigend en vol power en dat is live echt geen makkie! Wat een geweldig nummer, dat overigens meteen de toon zette voor de rest van het optreden.

Mikko von Hertzen – Von Hertzen Brothers

Broer Kie von Hertzen (gitaar en achtergrondzang) is ook op het podium een ontspannen verschijning, met een goed gevoel voor humor. Ook zijn gitaarspel was indrukwekkend. De setlist was een mooie dwarsdoorsnede van hun oeuvre. Voices In Our Heads en Somewhere In The Middle klonken als een klok. Complimenten voor het geluid deze avond, bij alle bands was dit erg goed.

Dit was het laatste optreden van Von Hertzen Brothers dit jaar. Ze duiken hun holen in (zoals Mikko von Hertzen het stelde) om daar muziek te schrijven voor een volgend album. Ik kijk er naar uit. Live is dit een band die zich makkelijk kan meten met bijvoorbeeld Haken en Leprous. Super gaaf optreden.

Drie totaal verschillende bands, drie totaal verschillende optredens. Dat maakt zo’n festival nu zo bijzonder.

Mikko & Kie von Hertzen – Von Hertzen Brothers

Zaterdag 21 september: door Wouter Brunner (Foto’s Ron Kraaijkamp)

Dat ik de zaterdag op het achtste Progdreamsfestival aanwezig wilde zijn, wist ik al heel lang. Een programma met twee bands die ik al meerdere malen tot groot genoegen live aan het werk heb gezien en als kers op de taart een reünie van Finch!

Om maar met de anticlimax te beginnen: geen Finch. Wat dus resteerde waren twee bekende namen en drie bands die ik slechts van naam kende. Geen probleem: dan is er weer een hoop te ontdekken. Op naar Zoetermeer dus!

Even voor drie uur ’s middags. In een heerlijk najaarszonnetje arriveerde ik bij De Boerderij waar het al flink leefde. Het was ook al de tweede dag en veel van de vroegelingen zullen voor het driedaagse pakket hebben gekozen. Het terras zat al lekker vol, maar daar kon ik me helaas niet vervoegen: uw scribent moest aan het werk! Vijf bands, negen uur lang muziek. Mijn betaalde werkdagen zijn korter, maar ach, progmuziek beluisteren en daar een stukje over schijven kan toch geen werk genoemd worden, toch?

The Dame – Thijs de Ruijter

In een dus verrassend volle zaal startten we om klokslag vijftien uur met onze landgenoten van The Dame, een vijftal in Roaring Twenties stijl geklede muzikanten. De retrolooks sloten wel goed aan bij het toch ook wat ouderwetse geluid, want al snel werd duidelijk dat dit geen band is die de grenzen van de prog aan het verleggen is. In plaats daarvan prettig in het gehoor liggende neoprog, met af en toe wat hardere passages.
Onbekend met het werk van de band als ik was, was het elke keer weer een verrassing hoe het volgende nummer zou klinken, want gevarieerd was de setlist wel. Grappig genoeg waren het juist de uitersten die ik het meest kon waarderen: het breekbare Thy Father’s Bidding, waarop zangeres Marian van Charante enkel begeleid wordt door de pianoklanken van Thijs de Ruijter, en het kennelijk nieuwe nummer Wasteland, dat een fors stuk zwaarder klinkt en waar een prominente rol voor de ritmetandem van drummer Remco Engels en bassist Michel Krempel was weggelegd.

The Dame – Marian van Charante

De overige nummers maakten op het eerste gehoor wat minder indruk, maar wellicht dat dit na beluistering van de aangeschafte cd alsnog komt. Met name het bijna twintig minuten durende Conveniently Distant, dat ondanks de lengte toch verrassend coherent klonk, vatte mijn inziens vooral samen wat we in de andere nummers al gehoord hadden, zonder daar echt iets nieuws aan toe te voegen. Dit neemt niet weg dat er een uur lang uitstekend gespeeld werd, waarbij vooral opviel hoe gitarist Stephen de Ruijter met mooie lyrische gitaarsolo’s strooit.
Na afloop sprak een – naar eigen zeggen – oudere lezer van onze site me nog aan. Of ik toch vooral melding wilde maken van de prestaties van de zeer jeugdige (ogende) toetsenist en of ik wilde vermelden wat een ongelooflijk talent voor de toekomst dit is. Waarvan akte! Al met al in elk geval een fijne start van het festival en zeker een band om in de gaten te houden.

Na een korte ombouw was het vervolgens de beurt aan het Britse IT, een band die al vijfentwintig jaar blijkt te bestaan en waar ik nog nooit iets van gehoord had. De nadruk lag tijdens het optreden vooral op werk van het twee jaar geleden verschenen “We’re All In This Together”, waarvan vijf nummers werden gespeeld. Van oorsprong een band die zich vooral in het neoprog-domein bevond, maar op dit album vaak eerder progmetal laat horen, wat om eerlijk te zijn niet echt mijn ding is. De expressieve zang van bandleider Nick Jackson beviel me wel, maar de meeste van de eerste nummers van de setlist deden me vrij weinig.

It

Het wat lichtere geluid van Stand Back, een ouder nummer, beviel me beter, met name ook door het mooie gitaarspel van Andy Rowberry. Hoogtepunt was echter The Path Of Least Resistance, dat al vanaf de lekkere drive in de opening zich ontvouwde als een knap gecomponeerd nummer, en dat terecht door Jackson omschreven werd als het ‘centerpiece’ van het album. Via het aan de ‘Fuck Brexit’ opgedragen Revolution belandden we uiteindelijk bij afsluiter God Is Dead, dat mij vooral aansprak omdat Jackson een T-shirt met daarop het opschrift GOD droeg.

Uitstekende ironie, maar uiteindelijk draait het om de muziek en met twee van de acht nummers die me aanspraken kan ik toch niet echt voldaan zijn. Een deel van het publiek dacht er kennelijk hetzelfde over, want de zaal werd steeds iets leger, al kan dit natuurlijk ook liggen aan de keuken van De Boerderij of het heerlijke zonnetje buiten.

Op de derde band, het Griekse Verbal Delirium, had ik me het minst verheugd. Zoals gezegd, progmetal is vaak niet echt mijn ding. De band speelde gelukkig wat minder hard dan verwacht, maar zat helaas wel bijna constant in de overdrive. Zelfs in Fear, dat als rustpunt werd aangekondigd, was het vooral veel spierballenvertoon geblazen. Een deel van het publiek hoorde hier ongetwijfeld iets moois in, ik hoorde vooral vijf muzikanten die allemaal door elkaar heen aan het soleren waren en een nummer dat eindeloos doorging. Later begreep ik dat ze een extra toetsenist thuis hadden moeten laten, het moge duidelijk zijn dat ik daar niet echt rouwig om was.

Er waren best lichtpunten hoor, zo kon Sudden Winter mij best bekoren, ook omdat het de Grieken hier wel lukte om het bescheiden te houden. Het nummer bouwt ook lekker op, maar een echte climax werd steeds uitgesteld en deze zou uiteindelijk ook niet komen. Ook het afsluitende The Decayed Reflection begon erg goed, maar verviel later helaas weer in het eerder genoemde euvel. Ook hielp het niet dat zanger Jargon veel zong, op een theatrale wijze die me naarmate het optreden vorderde beter begon te bevallen, maar lang niet altijd even goed verstaanbaar was. Al met al geen optreden waar ik nog vaak aan terug zal denken, maar het moet gezegd, het sloeg bij een deel van het publiek erg goed aan, dus het zegt vermoedelijk vooral iets over mij.

Na een wat langere pauze, inclusief een wat karige maaltijd, was het dan eindelijk tijd voor de bands waar ik echt voor gekomen was. Allereerst het uit Birmingham afkomstige IO Earth, dat een aantal jaar geleden meermaals in De Boerderij stond, maar sindsdien toch wat in de (Nederlandse) vergetelheid dreigde te raken. Met een nieuwe plaat op zak, het uitstekende “Solitude”, was het dus tijd voor een hernieuwde kennismaking met de Britten.

Al direct bij het eerste nummer gaat de beuk erin: de energie van de missende jaren lijkt er in New World in één keer uit te moeten. Leider Dave Cureton blijkt nog steeds een gitaarbeest met ADHD en hij strooit met de ene na de andere fraaie gitaarsolo. Ook de relatief nieuwe zangeres Rosanna Lefevre krijgt de kans een blijk van haar kunnen te geven en ze schiet vocaal aardig de hoogte in. Het geluid is wel enigszins problematisch, zeker ook bij het tweede nummer, Strangest Ways In Life – de band overstemt Lefevre meermaals en de bas staat wel erg hard. Ook de viool en de blazers zijn niet altijd even goed te horen. Sowieso valt me weer op hoe apart de samenstelling van de band is: niet alleen zijn er niet heel veel progbands die én een strijker én een blazer aan boord hebben, maar vooral de rol van de zangeres is veel minder prominent dan bij de meeste genregenoten. Niet alleen doet ze in veel passages niet mee, maar ze heeft ook niet echt een aparte status binnen het groepsgeluid: vaak gaat een band wat stiller spelen zodat de zangeres op de voorgrond treedt, bij IO Earth gebeurt dit vooral heel vaak ook niet, de zang is één van de instrumenten in de nogal drukke mix.

Maar wat een mix! IO Earth swingt, IO Earth rockt en van het groepsgeluid gaat een ongekende dynamiek uit. Moments staat inmiddels alweer wat jaren op de setlist en het blijft een topnummer. Na een rustig begin met een gitaarintro van Cureton vallen de viool van Jez King en de sopraansaxofoon van Luke Shingler in, waarna over een Arabisch ritme op het podium een feestje rond dit nummer wordt gebouwd. Cureton memoreert hierna dat het te lang geleden is geweest dat ze in De Boerderij stonden en ik kan het alleen maar volmondig met hem eens zijn.

Natuurlijk zijn er ook wel wat minpunten – naast het geluid: Cureton kan het zingen beter aan anderen overlaten, want zijn zang mist kracht en hij is vooral heel lastig verstaanbaar en Lefevre kan wél heel goed zingen maar mist nog echte podiumuitstraling. Wellicht komt dit mede door de aanwezigheid van meerdere grote persoonlijkheden op het podium, maar ze weet nauwelijks contact met het publiek te maken. Van de andere kant: het is wel een luxepositie voor een band als je zoveel extraverte leden hebt. Er is voortdurend beweging op het podium, steeds gebeurt er wel wat. Eigenlijk is er zoveel om naar te kijken dat de uitstekende visuals niet eens nodig zijn en hier manifesteert zich toch ook wel een flinke kloof met de drie bands die eerder op het podium stonden: qua podiumpresentatie is IO Earth echt van een andere orde.

Het Noorse Gazpacho mag de tweede dag van het festival afsluiten. Een band die ik zes keer eerder zag en die me live nog nooit teleurgesteld heeft. Qua podiumpresentatie winnen ze het niet van hun voorganger, maar er is ontegenzeggelijk een hoop spelplezier waarneembaar bij de verder toch vrij ingetogen act (die ondersteund wordt door prachtige beelden, dat dan weer wel). Zanger Jan Henrik Ohme grapt veelvuldig met zijn bandgenoten en loopt bijna het hele optreden met een flinke grijns op het gezicht. Hij weet dat de band aan de bak moet, want het loopt inmiddels al tegen half elf en het publiek heeft er al een lange dag opzitten. Geen ideaal uitgangspunt derhalve.

Gazpacho – Jan Henrik Ohme

We hebben geluk want de setlist bevat vele hoogtepunten en bestaat uit een vrij representatieve dwarsdoorsnede van het inmiddels tien platen tellende oeuvre. Alleen de eerste drie platen worden al jaren vrij consequent overgeslagen, maar ik betwijfel of er veel fans zijn die dat echt als een probleem ervaren. Met het blok The Walk, Tick Tock 3 en Winter Is Never is “Tick Tock” goed vertegenwoordigd en hetzelfde geldt voor het laatste album “Soyuz”, dat eveneens drie nummers op de setlist heeft staan. Van mijn persoonlijke favoriet “Demon” wordt helaas alleen The Wizard Of Altai Mountains gespeeld, maar het zigeunerstukje met de fantastische vioolpartij van Mikael Krømer maakt veel goed. Sowieso ben ik altijd wel een fan van zijn bijdragen, zo ook die in Upside Down.

Het is bij Gazpacho echter vooral het geheel dat de muziek zoveel pracht geeft. Het groepsgeluid draait niet om briljante solo’s maar om het totaal, waardoor er zelden meer te horen is dan strikt noodzakelijk is. Gitarist Jon-Arne Vilbo, toetsenist Thomas Andersen, ze spelen uitsluitend ten dienste van de composities. Een behoorlijk contrast met bijvoorbeeld Verbal Delirium en IO Earth, waar de individuele muzikanten veel meer op de voorgrond treden. Het ontbreken van al te veel uitspattingen maakt de muziek van Gazpacho soms wat traag en gelukkig zijn er ook nummers met meer pit. Splendid Isolation schudt de boel even goed wakker en dat is wel nodig ook, het loopt dan al tegen twaalven.
De plaats op de setlist van Molok Rising en Soyuz Out pakt dan ook niet helemaal goed uit, ondanks dat de Noren in dit laatste nummer ook wel even flink tekeergaan. Bij mij trad de vermoeidheid in elk geval behoorlijk in en ik was kennelijk niet de enige. Toen Ohme met een iets te serieuze toon de bezoekers bedankte voor de aanwezigheid, verliet een flink deel de zaal om niet meer terug te komen voor de toegift Massive Illusion. Een gemis uiteraard, want dit nummer is wat mij betreft een ideale afsluiter, zowel van het album “Night” als van een Gazpacho-concert.

Gazpacho – Mikael Krømer

Na ruim negen uur aanwezigheid in de Boerderij was het daarmee tijd om weer op huis aan te gaan. Ik was redelijk gesloopt na één dag, dus alle bewondering voor de fans die alle dagen van de partij zijn. De oogst: vijf bands gezien, waarvan er drie goed bevallen zijn, geen slechte score. De sfeer was weer aangenaam, de organisatie goed en het mooie weer hielp ook een handje mee. Ongetwijfeld tot volgend jaar op editie negen!

Zondag 22 september: door Alex Driessen (Foto’s Ron Kraaijkamp)

Franck Carducci

De Franck Carducci band staat garant voor een spectaculair, theatraal optreden, de goed ingevoerde prog fan weet inmiddels wat hij kan verwachten. Ondanks dat de band op een lastig tijdstip moet spelen, als eerste van vier bands op een zondagmiddag rond 15.00 uur, zit de sfeer er al gelijk goed in. De band trakteert ons op ruim een uur dampende progrock, gepaard aan een spetterende theatershow. Opener Slave To Rock ‘n’ Roll gaat erin als koek, Carducci steelt zoals gewoonlijk, samen met Mary Reynaud, de show. Die laatste speelt een bijzondere rol en past met haar vederlichte verschijning precies in het pulletje. De fans kijken en luisteren ademloos toe als zij zich, gehuld in haar engelenkostuum, gracieus over het podium beweegt.

De medley mag niet ontbreken, gestart wordt met The Quind, de rest is één groot feest voor oog en oor. Niet voor de eerste keer volgt een volledig akoestische versie van On the Road To Nowhere, Franck op 12-snarige gitaar, zingend zonder microfoon, gesteund door de rest van de band. Hoogtepuntje. Alice’s Eerie Dream is Carducci’s versie van Alice in Wonderland, met een hoog theatergehalte. Als toegift speelt de band het bekende Artificial Paradise dat naadloos overgaat in een cover van Pink Floyd’s Eclipse. De wervelende show van de heren plus dame wordt door het enthousiaste publiek zeer gewaardeerd getuige het grote applaus, dat dankbaar wordt aanvaard door de groep. Samen met zijn band zal Carducci de hele dag aanwezig blijven, zelf zijn merchandising stalletje bemannend, een bijzonder sympathiek en creatief heerschap. Het wordt langzamerhand tijd voor een groter publiek.

Brian Cummins

Brian Cummins is vooral bekend als voorman/zanger van tribute bands als Carpet Crawlers en The ELO show. Af en toe maakt hij uitstapjes naar andere prog artiesten, in zijn repertoire zit ook een Peter Gabriel show die hij in zijn eentje uitvoert. Hiermee trad hij op tijdens Progdreams. En ik zal maar direct met de deur in huis vallen: het was een matig tot zwak optreden van de sympathieke Engelsman. Of het nou lag aan het feit dat hij zich slecht voorbereid had of dat het technisch allemaal te moeilijk was, ik weet het niet. Feit is dat dit zeker niet de beste show was die Brian Cummins heeft afgeleverd in De Boerderij. Daarnaast kwam steeds weer dezelfde grap over de Greatest Hits/Best Of van PG en de nepconversatie met niet aanwezige bandleden een tikkeltje meelijwekkend over. Terwijl hij toch over een goede zangstem beschikt die het bijzondere geluid van het origineel bij tijd en wijle zeer dicht benadert. Vooral tijdens de akoestische stukken zoals Here Comes The Flood was dat goed te horen. Helaas voor Cummins liep de toch al niet goed gevulde zaal half leeg tijdens zijn act. Men gaf massaal de voorkeur aan een hapje eten. Jammer, de Brit is altijd met veel inzet bezig, hard werken staat hoog op zijn agenda. Maar hier komt hij toch tekort in zijn Ed Sheeran-act met veel effecten en elektronische gadgets. Het inkorten van zijn vaste set en in dat verband de keuze van het repertoire helpt ook niet echt. Volgende keer beter zullen we maar zeggen.

Hier had ik persoonlijk met name naar uitgekeken, het optreden van de John Hackett Band. Vooral het uitbrengen van zijn meest recente album “Beyond The Stars”, zijn meest proggy album tot op heden, maakte de interesse in mij los. Brother John trapt om ongeveer 19.00 uur af voor een optreden dat uiteindelijk ruim 1,5 uur zou duren. Slechts  zo’n 150 man was aanwezig deze zondag, de slotdag van het festival. Dit is een zeer matig aantal wat direct de vraag opwerpt of dat wel voldoende basis is voor een vervolg. Maar die vraag wordt al vele afleveringen gesteld en desondanks zien Arie Verstegen en zijn staf toch steeds weer kans om een interessant programma aan ons voor te schotelen, waarvoor hulde. Er was wel wat op te merken aan het optreden van de band. De (samen-) zang was uiterst matig en soms zelfs vals. Hackett’s stem is onopvallend en vlak, kraak noch smaak. De band is nog lang geen geoliede machine, hier en daar rammelt het nog, ter verdediging dient opgemerkt dat het kwartet maar mondjesmaat optreedt.

Daar staat tegenover het optreden van een absolute topgitarist luisterend naar de naam Nick Fletcher. Zeker geen jonkie meer, integendeel, maar wel een relatieve ‘rookie’ als het gaat om rockmuziek. Fletcher heeft zich de afgelopen decennia vooral toegelegd op de klassieke gitaar. Desondanks was hij de ster van de show met zijn spel op de elektrische gitaar dat het midden houdt tussen de betreurde Alan Holdsworth, Dave Gilmour en Steve Hackett himself. Met name de nummers van het reeds genoemde meest recente album deden het goed. Ook het prachtige King Crimson nummer I Talk To The Wind kreeg de handen ruimschoots op elkaar. De toegift Red Hair, een aan het betere werk van Jethro Tull refererende instrumental en de prog/jazz van Wind Of Change waren de hoogtepunten van het concert. Oh ja, ik vergeet nog bijna de Peter Gabriel achtige (Supper’s Ready) introductie van drummer Duncan Parsons voor het eveneens instrumentale Queenie And Elmo’s Perfect Day, hilarisch. Zou het toeval zijn dat vooral de instrumentale songs het beste uit de verf kwamen?

Ooit mocht ik The Watch introduceren op het podium, ergens in 2016, mijn debuut als presentator. De sympathieke Italianen toeren uitgebreid en doen daarbij vrijwel elk jaar De Boerderij aan. ‘Second home’ zal voorman Simone Rossetti opmerken tijdens het optreden. Ditmaal geen Genesis show maar grotendeels eigen werk gelardeerd met wat goed gekozen nummers van hun grote idolen. Gelukkig maar, want The Watch is veel meer dan de zoveelste coverband, daarvoor is hun eigen, authentieke materiaal te goed. Luister maar eens naar hun meest recente werk, “Seven”, en je zal versteld staan van de muzikaliteit en het vakmanschap van de heren. Er was een lange soundcheck nodig, met zelfs zanger Rossetti vanuit de zaal, voordat de heren het geluid goed genoeg vonden om te starten. Dat deden ze uiteindelijk zo rondom 21:20 uur.

Voor de setlist verwijs ik naar de bijdrage maar ik wil er graag een paar kleine juweeltjes uit lichten. Zoals openingsnummer Hills/Damage Mode waarbij de fusie tussen Genesis en The Watch het krachtigst vertegenwoordigd is. En wat te denken van het authentieke The Fisherman dat naadloos overgaat in Apocalypse in 9/8 van Supper’s Ready (Gods of Magog), subliem. De traditionele speech in het Nederlands van Rosetti wordt met applaus ontvangen. Daarnaast nog een extra vermelding voor de toegift met het eigen nummer New Normal en Genesis cover Firth Of Fifth, aan beide nummers verleent John Hackett zijn medewerking op fluit.

Rond 23:00 uur is het optreden afgelopen. We zijn getuige geweest van een prima show van de Italianen, als altijd gepassioneerd, gefocust en intens. Het geluid was uitstekend, de prachtige lichtshow onderstreept nog eens de capaciteiten van de Boerderij op dat gebied. Een enthousiast publiek, inmiddels aangegroeid tot ruim 150 man, kon de combi van grotendeels eigen songs en werk uit het uitgebreide oeuvre van het iconische Genesis wel waarderen. Ook voor mij werkte het prima, weer een wens in vervulling.

Een geweldige afsluiter ook van de achtste editie van het fameuze Progdreams Festival. Ondanks de relatief lage opkomst wederom een groot succes. Hopelijk zijn er genoeg aanknopingspunten voor het organiseren van een vervolg. Het festival is inmiddels een fenomeen geworden en niet meer weg te denken van de prog concertagenda. Laten we hopen dat de directie van de Boerderij er net zo over denkt, zij verdienen in elk geval hulde voor het geweldige initiatief, op naar de negende editie!