Psychotic WaltzAlbum

Tijd voor de tweede ronde van de heruitgaven van de vroege discografie van progmetalpioniers Psychotic Waltz. In het voorjaar van 2024 verschenen “A Social Grace” (1990) en “Bleeding” (1996) al in opgepoetste vorm. Inmiddels zijn ook “Into The Everflow” (1992) en “Mosquito” (1994) opnieuw uitgebracht. We richten ons hier op het eerdere en wat mij betreft sterkere album van die twee.

“Into The Everflow” is net wat minder hectisch, druk en chaotisch dan het debuut. Dat wil niet zeggen dat de muziek van Psychotic Waltz op deze opvolger ineens extreem toegankelijk is. Er komen nog steeds geschifte passages voorbij die tegen de thrashmetal aanschurken, maar die worden vaker afgewisseld met kalmere, bijna melancholische momenten. Het maakt “Into The Everflow” tot een enorm dynamisch en (zeker voor zijn tijd) innovatief album.

Ook vocalist Buddy Lackey/Devon Graves heeft een stap gezet op dit tweede album. Voor de zang geldt eigenlijk hetzelfde als voor de muzikale omlijsting: de chaos en de manie zijn zeker nog aanwezig, maar beter in balans met rustigere momenten, waar Lackey’s stem in een lager register beter tot zijn recht komt. Zijn teksten zijn filosofisch, cryptisch en bij vlagen onnavolgbaar. Ik vermoed dat ze de hoofdreden zijn dat de muziek van Psychotic Waltz weleens aangeduid wordt als ‘hippie metal’, want op muzikaal vlak is het allemaal veel heftiger dan ‘peace, love and harmony’ zou doen vermoeden.

Het blijft daarmee lastig om Psychotic Waltz in een hokje te plaatsen. De eerste paar albums van Fates Warning blijven een referentie (zeker vanwege de gelijkenis met de onorthodoxe zanglijnen en stem van John Arch). Er zijn ook raakvlakken met de Watchtower-mix van progressieve en thrashmetal. Toch klinkt Psychotic Waltz op deze vroege albums (daar komt het cliché) vooral als zichzelf: complex, innovatief, niet altijd toegankelijk, maar nog steeds tijdloos en uitdagend.

De demotracks op de bonusschijf zijn weer eens een gefragmenteerd allegaartje. De 1991-versies van de tracks die een jaar later op “Into The Everflow” zouden verschijnen, zijn al redelijk ver ontwikkeld. De “Aslan demo’s” (de bandnaam van de Psychotic Waltz-voorloper) uit 1987 en de 8-track demo’s uit 1989 zijn interessanter (want ‘ruwer’ qua compositie en opnamekwaliteit), al staan daarop natuurlijk vooral schetsen voor debuutalbum “A Social Grace”. Het blijft een raar fenomeen dat de inhoud van dit soort schijven vaak niet direct aansluit bij het album waaraan ze gekoppeld zijn. Het is allicht de reden dat de “Aslan demo’s” ook apart verschijnen op de collectie “To Chase The Stars – Demos 1987 – 1989”, die ook de tracks van de bonusschijf bij “A Social Grace” bevat. Volgt u het nog?

Voor de Psychotic Waltz-fan die de reguliere albums al decennia in de kast heeft staan, is die democollectie de meest voor de hand liggende investering. Maar (ik plagieer maar even onze eerdere recensie van “Bleeding”): als je nog niet bekend was met de vier vroege albums van deze Californische geweldenaars, zijn de geremasterde heruitgaven een perfecte aanleiding om de platenkast aan te vullen. “Into The Everflow” is daarbij zeker niet de zwakste van het kwartet.