RadioheadAlbum

Hi, Ik ben Thom zanger van Radiohead en ik zou als ik jullie was snel naar de winkel rennen want onze nieuwe fantastische verzamelaar “The Best Of” is nu bij EMI verschijnen.

Deze gezellige reclame boodschap zullen we waarschijnlijk nooit horen. De band is het namelijk verre van eens met de release van “The Best Of” (over foute titels gesproken). Radiohead is na jaren lange trouwe dienst na de release van het album “Hail To The Thief” weggegaan bij platenmaatschappij EMI. Diezelfde maatschappij brengt nu in viervoud (een dvd, een lp-box, een enkele cd en een dubbel cd) deze verzamelaar uit. Niet dat dit een zeer vreemde en foute gang van zaken is, want dit soort praktijken doen zich namelijk al jaren voor. Ik kan het ook wel begrijpen. De experimentele band heeft een paar maanden voor de release van deze cd een nieuw album uitgebracht in de vorm van “In Rainbows” welke een karrenvracht aan aandacht genereerde. Bovendien staat het festivalseizoen voor de deur, dus commerciële redenen zat.

De artistieke redenen zijn in elk geval een stuk lastiger te begrijpen. Want creëert Radiohead met elke plaat niet zijn eigen wereld met liederen die naadloos op elkaar aansluiten, dezelfde sfeer uitdragen en als puzzelstukjes in elkaar vallen? Keihard wordt zo’n nummer dan uit zijn veilige omgeving gerukt om als zestien (of negenentwintig) verdwaasde weesjes zonder liefde voor de muziek op een schijfje te worden gegooid. Sommige nummers vergaan die behandeling beter (Creep, My Iron Lung en 2+2=5) dan andere (Idioteque, Pyramid Songs en Everything In It’s Right Place), maar echt heel lekker loopt het allemaal sowieso niet. Dat het prachtige liedjes zijn daar bestaat geen twijfel over. De schoonheid, spiritualiteit en tijdloosheid van nummers als No Suprises, Paranoid Android, Street Spirit (Fade Out) en Fake Plastic Trees staan als een enorme paal boven klotsend water. Maar ze zijn duidelijk gemaakt binnen een bepaalde context waar de synergie (bedoelden ze dat met 2+2=5?) duidelijk aanwezig is. Deze stelling is overigens een stuk sterker waarneembaar bij de platen “Kid A” en all time klassieker “OK Computer” dan bij de eerste platen van de Engelsen.

Om het geheel nog een beetje op te leuken heeft EMI er voor gekozen om naast een enkel cd ook een dubbele versie uit te brengen. Op de tweede schijf staat  zowel regulier albummateriaal alsmede b-kantjes en nummers die ooit in de tijd op een ep zijn uitgebracht. Verwacht geen echt obscuur materiaal want een beetje Radiohead verzamelaar heeft dit alles al lang in huis. Het was te prijzen geweest als er ook wat écht onuitgebracht materiaal (desnoods akoestisch of live werk) te vinden was maar helaas is dit niet zo.

Aan de ene kant is het wellicht jammer dat de cd niet chronologisch gerangschikt is, want zo had je carrière van deze innovatieve band goed muzikaal kunnen volgen. Maar aan de andere kant had je dan ineens de zeven nummers (!) van “OK Computer” die deze verzamelaar telt achter elkaar gehad. Ik denk dat je de gemiddelde muziekliefhebber beter had vermaakt met een tweede cd met enkel b-kantjes in plaats van album tracks. Maar goed, dit typende besef ik dat er mensen zijn die dan nog niet Radiohead’s mooiste nummer Exit Music (For A Film) in huis hebben. En zo blijft deze 2 cd tegenstrijdige gevoelens oproepen.

Tja daar zit je dan. Een dubbel cd met 29 fantastische nummers die uiteraard ook wel goed klinkt, maar waar je toch een bepaalde twijfel aan overhoudt. Voor in de auto of op de achtergrond bij een feestje (in plaats van de gebruikelijke hoempapa een duidelijke vooruitgang) goed geschikt, maar als je echt los wilt komen van de grond en de beleving wil voelen zoals Thom Yorke, Jonny Greenwood en de zijnen het bedoeld hadden, dan zou ik toch gewoon alle studioplaten aanschaffen in plaats van deze verzameling liedjes.

Klik hier voor de recensie van de dvd.

Sander Kok