RanestRaneAlbum

De Italianen van RanestRane hebben zich ontpopt tot ware meesters in het componeren van muziek bij bestaande films. Dat leidt bij deze rolprenten, die alle bol staan van de spanning, tot een geheel andere, en zeker ook los van de film te beluisteren, soundtrack. Van “A Space Odyssey” van Stanley Kubrick maakten ze zelfs een drieluik, van deel twee raakte ik van de wereld, zo mooi vond ik het. Het indrukwekkende meesterwerk Apocalypse Now van Francis Ford Coppola is het volgende project van dit viertal.

Wat zo knap is van RanestRane dat ze perfect de sfeer uit de film weten op te roepen met hun muziek. Ze doen dit door flarden van dialogen en andere geluiden uit de film letterlijk te integreren in de composities en alle cruciale gebeurtenissen en emoties perfect te vertalen in klanken. Dat begint op “Apocalypse Now” al direct met Saigon, als blikkerig toetsenspel en onheilspellende geluiden je meteen in de film trekken. Als de eerste prachtige gitaarsolo losbarst weet ik genoeg: dit wordt weer errug mooi.

We moeten dan twee korte nummers door die de stilte voor de storm verbeelden. Mooie orkestratie en pianospel in Cuore di Tenebra en achter de stem van acteur Martin Sheen een bluesy samengaan van toetsen en gitaar in Dossier. In het magnifieke Napalm komt in twintig minuten al het knappe van RanestRane samen. Deze epic avant la lettre laat in vier delen indringende fragmenten uit de film horen en muziek die alle kanten op gaat. Subtiele passages, felle gitaarlicks, Moog-solo’s, stevige drumpartijen en slepende gitaarsolo’s, waarvoor Massimo Pomo tekent. De meeste teksten, fraai en soms emotioneel gezongen door Daniele Pomo, die ook drumt en alle teksten schreef, zijn in het Italiaans, maar ook flarden in het Engels. Riccardo Romano zorgt voor de samenzang, maar vooral voor ronduit fabuleus toetsenspel. Voor orkestraties, zweverige  stukken en orgelpartijen draait hij evenmin zijn hand om. Deze parel eindigt met een bekende zin uit de film: “I love the smell of napalm in the morning.”  

De optimale beleving van “Apocalypse Now” onderga je als je de band dit live ziet spelen met filmbeelden op de achtergrond, zoals ik zelf mocht ervaren in Parkvilla in Alphen aan den Rijn. De beelden van de film komen nog indringender binnen met de Italiaanse klanken, die op hun beurt aan kracht winnen bij het zien van de beelden erbij. Bijvoorbeeld de ingesproken boodschap van een moeder aan haar zoon, die ze niet levend terug zal zien, in The Eden Cries, met zachte vioolklanken en gevoelige zang op de achtergrond. Doedelzaktoetsen en orgelspel met orkestratie zorgen voor een gedragen afsluiting.

Ik was van deel twee van “A Space Odyssey” even van de wereld. “Apocalypse Now” vind ik ronduit een openbaring, indachtig de oorspronkelijke betekenis van dat woord, waarmee wij nu vaak het einde van de wereld associëren. Met of zonder beelden, het is ronduit indrukwekkend wat RanestRane nu weer op het ronde schijfje heeft getoverd. Laat dit niet het einde van de wereld van de GekkekIkkers zijn!