Binnen de progressieve metal staan de groepen met vernieuwingsdrang niet in een lange rij. Een naam die mij te binnen schiet is Haken, maar ook Riverside bewijst met ieder album verder te willen denken dan de neus lang is.
Naast vernieuwende groepen volgt een lange rij (modale) groepen de in de jaren negentig door Dream Theater gezette en verder ontwikkelde trend. Met wisselend succes. Er zijn ook groepen die, ondanks dat ze niet vernieuwend zijn, mij blijven verrassen. Een van die groepen is het naar mijn mening ondergewaardeerde Redemption. Het bewijs daarvoor is hun achtste studioalbum “I Am The Storm”, het tweede album met zanger Tom Englund.
Dat laatste was wel een punt. Toen Ray Alder in 2016 oprichter en bandmaat Nick van Dyk liet weten dat hij zich volledig ging richten op Fates Warning (en naar later bleek ook een solocarrière), was de vraag wie deze vacature kon vervullen. Want laten we wel wezen, het waren grote schoenen om te vullen. Als een behoorlijke verrassing (althans voor mij) werd in Evergrey-zanger Tom Englund die vervanger gevonden. Een gouden greep, zo liet “Long Night’s Journey Into Day” horen.
Inmiddels goed gesetteld laat Englund zich in het openings- en titelnummer I Am The Storm meteen van zijn beste kant horen. De lezers die het album nog niet gehoord hebben, kan ik geruststellen. Het is namelijk geen Evergrey wat je te horen krijgt. Wat je wel hoort is Redemption dat uit de startblokken schiet. Het compacte nummer zwelgt van de energie, mede door rappe solo’s op gitaar en toetsen. De energie blijft als ozon in de lucht hangen in het eveneens compacte Seven Minutes From Sunset met Van Dyk in de hoofdrol. Na deze negen minuten durende overrompeling wordt in Remember The Dawn een iets andere toon aangeslagen. Er is voldoende ruimte om de aanzienlijke technische bagage van de individuele bandleden in de etalage te zetten. Zo zijn er meer en langer uitgewerkte solo’s en samenspel van gitaar en synthesizer door respectievelijk Van Dyk, Bernie Versailles en Vikram Shankar. Vooral de laatste drukt nadrukkelijk zijn stempel met wervelend spel. De power gekoppeld aan melodie doet hier denken aan Seventh Wonder.
Het rustpunt op het schijfje is The Emotional Depiction Of Light met een excellerende Englund, al is ‘rustpunt’ in Redemption begrippen relatief getuige de alom aanwezige metal touch. Het wederom korte maar zeer krachtige Resilience markeert de overgang naar de twee epische nummers op het album.
Action At A Distance klokt bijna vijftien minuten, terwijl All This Time (And Not Enough) ruim twaalf minuten duurt. In beide komen zo’n beetje alle elementen van progressieve metal voorbij, maar dan op zijn Redemptions, met tal van vlotte en vlammende solo’s op zowel gitaar als toetsen. Er is voldoende ruimte om instrumentale intermezzo’s langer uit te werken en ook de nodige bombast ontbreekt niet. Bij elkaar bijna een half uur fantastische progmetal met de signatuur van Redemption, dat daarmee aantoont tot de beste in het genre te horen.
Helaas heeft dit album ook minpunten. De covers Turn It On Again van Genesis en Red Rain van Peter Gabriel gooien wat roet in mijn muzikale eten. Wanneer stoppen groepen nu eens met zulke ongein? Breng, wanneer je de aandrang niet kunt beteugelen, een album uit met louter en alleen covers, is mijn advies, zoals bijvoorbeeld Ghost dat doet. Ook de remix door Shankar van het nummer The Emotional Depiction Of Light begrijp ik niet. Want waar zitten, afgezien van die twee seconden, de verschillen met de originele mix? Streep je deze zestien minuten weg, dan blijft gelukkig nog een zeer acceptabel album over.
Tot slot de vraag waarom de ‘progmetal’ van Redemption wél beklijft, in tegenstelling tot veel ‘dertien in een dozijn’ progmetal die vandaag de dag wordt gemaakt. Het antwoord luidt dat in het geluid van Redemption, dus ook op dit album, elementen aanwezig zijn van trashmetal, powermetal en melodieuze metal. Daarnaast wil de groep niet tornen aan hun vertrouwde geluid, of zoals Van Dyk het formuleert: ‘We voelen niet de behoefte om ons steeds opnieuw uit te vinden’.