RetrospectiveAlbum

De conclusie van “Re:Search”, het voorgaande album van het Poolse Retrospective, schreef collega Luke Peerdeman over een plaat vol ambachtelijke progmetal waar de invloeden van enkele grootmeesters uit het genre duidelijk hoorbaar zijn en luistert daardoor prima weg, Maar helaas heeft deze band nog niet het vertrouwen om met iets origineels op de proppen te komen.

Welnu, zo kan ik ook beginnen over het nieuwe album “Latent Avidity’. Oftewel een nieuw album als oude wijn in nieuwe zakken. En dat is jammer, want het debuutalbum dat toch al weer twaalf jaar geleden uitkwam was er eentje van hoop zoals zovele bands uit Polen die met interessante prog metal komen.

Wat gold voor “Spectrum Of The Green Morning” waar tijd en zorg is besteed aan productie, website en artwork geldt ook nu weer voor het nieuwe album. Het luisteradvies voor Riverside en Anathema fans kan ik weer overnemen alleen de verwachting dat Retrospective hun grote doorbraak met dit album gaat beleven is helaas nog niet ingelost. Maar het scheelt niet veel!

De groep blijft ook op dit nieuwe album steken in goedbedoelde songs. Helaas zijn er iets teveel daarvan doorsnee-uitvoeringen en de formatie speelt hiermee onbedoeld vechtwedstrijden met andere bands in de prog metal divisie die strijden voor een plaatsje in subtop. Winstpartijen tegen Phi en Arelyn als soortgenoten zitten er dan wel weer in.

Gitarist Maciej Klimek moet het nu alleen doen en dat gaat hem prima af maar hij is geen veelvuldige scorende spits zoals Jerzy Georgius Antczak, zijn landgenoot van Albion. Wat verder opvalt is de zangstem van Jakub Roszak die veel weg heeft van Paul Manzi waardoor liefhebbers van Arena zich veel van hun gading kunnen vinden in dit album. Zeker in het ruim tien minuten durende slotnummer What Will Be Next, waarin een bluesy ondertoon de zanglijnen bepaalt, springt er positief uit. Wat mij hierin echter dan wel weer in teleurstelt is het gebruik van de sample waarin de panfluit van Enigma met overstuurde boventonen het geheel wat etnisch moeten inkleuren. Dit toont toch wel een gebrek aan eigen ideeën. Dat geldt ook voor toetseniste Beata Lagoda die alleen Loneliness als solozangeres mocht inzingen, maar ik had dat graag vaker gehoord want ze heeft een aangename stem die past in dit soort stijl muziek.

Wat er verder uit springt is The Seed Has Been Sown dat een rustige passage, zoals hun landgenoten Starsabout mooi kunnen brengen, afwisselt met up-tempo werk waar een Rammstein muur aan gitaargeweld op de luisteraar wordt losgelaten. Hier gaat het prog hart harder van kloppen tussen de andere meer eendimensionale gerichte nummers.

Mijn conclusie? Gestoken in een passend stemmig booklet brengt Retrospective lekkere toegankelijke prog metal, dat goed klinkt, prima geproduceerd is, niks te druk of te moeilijk of te lang. Heerlijk als tussendoortje maar een doorbraakalbum waar we sinds 2007 op wachten is het helaas nog niet. Toch geef ik de hoop niet op. Ooit komt er een topalbum van Retrospective als zij hun eigen identiteit durven te tonen en gekke fratsen als een panfluit getjielp of gekras van een verdwaalde kraai uit hun steriotiepe ideeën bannen.