Cottingham, RobAlbum

Rob Cottingham?

Wie is u nu weer?

Nou, ik ben componist, toetsenist en zanger uit Milton Keynes en ik heb zo’n twaalf jaar meegespeeld in de band Touchstone met zangeres Kim Seviour. Jullie collega’s Govert (Krul) en Ruard (Veltmaat) hebben altijd hele leuke dingen over ons geschreven. Daarna heb ik de band Cairo opgericht, waar Ruard natuurlijk ook weer heel enthousiast over was. Daarover hebben we ooit nog eens gezellig samen een bakkie gedaan.

Tussendoor heb ik een soloalbum opgenomen, “Captain Blue”, dat Joop (Klazinga) helaas helemaal de grond in schreef. Het was beter geweest als Govert of Ruard die recensie hadden geschreven.
Voordat ik met Touchstone begon, heb ik in 2001 een soloalbum uitgebracht met de titel “Behind The Orchard Tree”. Het is onbegrijpelijk dat dit album destijds volledig aan jullie aandacht is ontsnapt.

Omdat de zangeres van Cairo zwanger was, moesten we de opnames voor het tweede album uitstellen. Daarom heb ik van de gelegenheid gebruik gemaakt om het soloalbum uit 2001 in een nieuw jasje te steken en zo opnieuw bij jullie onder de aandacht te brengen. Ik heb de redactie wel met klem gevraagd de recensie door Govert te laten schrijven…

Omdat Govert ons team enige tijd geleden heeft verlaten kwam deze Orchard Tree Revisited op mijn bordje terecht. In het “nieuwe jasje” heet het betreffende album “Back Behind The Orchard Tree” en heeft Cottingham de hulp van zijn vriend John Mitchell, voorwaar niet de minste, ingeroepen.
Waar de bijdragen van een aantal grootheden zoals Gary O’Toole, Heather Findley en Steve Hackett het album “Captain Blue” niet naar het gewenste niveau konden tillen, heeft de inbreng van Mitchell nu wel het gewenste effect gehad.
In vergelijking met het originele album uit 2001 heeft Cottingham nu twee tracks toegevoegd, waarover verderop meer. Het grote verschil ligt echter in de productie. Het originele schijfje ging vooral mank aan vlakke zang, knullige gitaren en een dun geluid.
Zeven van de tien tracks zijn gedragen composities die door de toevoeging van meer diepte en ruimte in het klankbeeld onwijs veel aan zeggingskracht hebben gewonnen. Wanneer je de zangpartijen van het origineel uit 2001 vergelijkt met de huidige versie kun je ook wel concluderen dat Cottingham zich als zanger heel goed heeft ontwikkeld. Met een sausje van een gezonde dosis galm doet hij niet zelden aan de helaas veel te vroeg overleden John Wetton denken.

De geluiden van krijsende meeuwen en de diepe percussie geven de openingstrack een mooie Keltische sfeer mee. Het kind dat om aandacht schreeuwt wordt fraai vertolkt in de emotionele vocalen van Cottingham. John Mitchell laat zijn gitaar al heerlijk op de achtergrond ronken om vervolgens tegen het eind sfeervol de lead te nemen.
In Invisible Man gaat Mitchell op onnavolgbare wijze volledig los. All We’ve Done doet in al zijn vezels denken aan Wetton, Asia, Icon, noem ze maar op. Die typische zang, akkoorden, maar vooral die heerlijke gitaarsolo van Mitchell. Maar ja, dat heeft hij wel vaker gedaan in dienst van Wetton. Enig minpuntje is misschien het ‘gezochte’ drumritme dat de vloeiende lijnen hier verstoort.

Find Me is in mijn oren het muzikale hoogtepunt in deze boomgaard. Naast de wederom sterke zang, nu schitterend saxofoonspel van ‘Tolly’ Vyacheslavov die op het eind zelfs in duel gaat met John Mitchell. Je moet maar durven.
Het niemendalletje Find Me In A Jazz Club heeft Cottingham op deze nieuwe uitgave terecht achterwege gelaten. Dat had hij wat mij betreft ook met Hear Me (Reprise) mogen doen.
Gelukkig heeft hij nog een nieuwe dampende funky compositie toegevoegd in de vorm van Out Of Time, waarin Mitchell wederom schittert in een Lukather-achtige solo.
Schitteren doet de Britse gitarist ook op de slottrack, de orkestrale versie van Hero. Maar ditmaal op de akoestische gitaar, naast de kristal heldere vocalen van de dochter van Cottingham, Kerry Dawn. De spreekwoordelijke kers op deze fraaie muzikale taart.

Het is verbijsterend om getuige te zijn van de metamorfose van een matig en dun album in 2001 tot een rijk muzikaal product in 2019. Om in hovenierstermen te blijven, van een iel en kaal boompje tot een volgroeide boom vol met heerlijk rijpe vruchten.

En nu maar hopen dat ik zijn volgende album ook mag bespreken…