We kennen Robby Steinhardt vooral als de violist, zanger en frontman van de legendarische Amerikaanse prog formatie Kansas, waarmee hij tien studio-albums opnam, goed voor goud, platina en dubbel platina status.
En nu is daar dus zijn solo-album, ook nog eens zijn debuut als soloartiest. Het nieuwe album heeft de intrigerende titel “Not In Kansas Anymore” meegekregen. Het is een voor de hand liggende titel, hoewel niet helemaal duidelijk is of het hier alleen om de band of ook de staat gaat: hij verhuisde in 1980 al naar Tampa Bay in Florida.
Het nieuwe album is doorspekt met de muziek die iedereen zo goed kent van het bandje waarvan hij medeoprichter is en waar hij twee maal deel van uitmaakte, tussen 1972 en 1982 en van 1997 tot zijn afscheid in 2006. Hij werd indertijd vervangen door David Ragsdale. Zijn prominente vioolspel was altijd een groot onderdeel van het unieke geluid van de band uit Topeka, Kansas. Ook was hij regelmatig als (bariton) vocalist te horen, zowel solo als in harmonie met de tenorstem van Steve Walsh.
Het is een krachtig, goed doordacht album geworden, vol met ouderwetse prog rock, maar ook met een modern tintje. We horen sterke nummers met orkestrale arrangementen en virtuoze uitvoeringen, niet in de laatste plaats door de inbreng van een aantal vrienden uit de muziekwereld. Steinhardt’s zang en kenmerkende elektrische viool komen prima uit de verf op dit aaneengeschakelde materiaal dat als ondertitel ‘A Prog Opera’ mee kreeg.
Het album werd geproduceerd en grotendeels ook geschreven door Michael Thomas Franklin, bekend van zijn werk met onder anderen Jon Anderson op diens “1000 Hands Chapter One”. Franklin volgde een vergelijkbare aanpak als in het eerder genoemde album door een grote cast van gerenommeerde muzikanten te gebruiken. Wat te denken van Ian Anderson (Jethro Tull), Steve Morse (Deep Purple/Flying Colours), Billy Cobham (Mahavishnu Orchestra), Bobby Kimball (Toto), Chuck Leavell (The Rolling Stones), Liberty Devitto (Billy Joel), Jim Gentry, Pat Travers, Billy Ashbaugh (Moody Blues/Pat Benatar), Lisa Fischer (The Rolling Stones) en vele anderen, waaronder orkest en koor.
Openingsnummer Tempest is een korte, rockende instrumental met stuwende bas en karakteristiek vioolspel, overlopende in Truth 2 Power (Only Truth Can Change The World) een evenzeer rockend nummer met poppy deun en herkenbaar, makkelijk meezingbaar thema. Beetje ELO-achtig en dat wordt zo mogelijk nog sterker in het volgende nummer, Mother Earth (Is Calling You). Geluidsfragmenten, een herkenbare bas/viool/gitaar intro en muziek die nog meer op ELO lijkt dan ELO zelf. De teksten gaan over de schade die wij moeder Aarde aanbrengen.
Rise Of The Phoenix (Climb To Grace) is wederom een instrumentaal nummer met strijkers ensemble en vrije rollen voor Steve Morse op sologitaar en Michael Franklin op piano plus heerlijke drums van veteraan Billy Cobham. Ook dit nummer loopt weer naadloos over in The Phoenix met aan de latere McCartney denkende vocalen van Steinhardt, wervelende tegendraadse ritmes en drukke aan prog/jazz gerelateerde instrumentatie met volop ruimte voor solo’s.
Prelude betreft een zwaar orkestraal aangezette intro voor het volgende nummer, een uitgesponnen remake van het monumentale Dust In The Wind van het klassieke album “Point of Know Return” uit 1977. Ditmaal met Lisa Fischer als solozangeres in de rol van Steve Walsh en de piano van Chuck Leavell in plaats van akoestische gitaar. We vernemen uitgebreide harmoniezang, contrabas, cello en violen, veel violen maken het geheel af. Oh ja, en een flintertje van Stairway To Heaven.
Pizzacato (A Slice For Baby Boy Flynn) is precies zoals de titel al zegt, een woordgrap over pizzicato (getokkeld) vioolspel met dwarsfluit van Ian Anderson en klavecimbel. Bijna klassiek aandoend maar met een folky twist, grappig gedaan. Downtown Royalty is een nieuw hoogtepunt op het album, een loflied op de ‘koningen’ van de straat, de zwervers en prostituees. Met de geweldige, vooral bij insiders bekende Les Dudek (Boz Scaggs, Stevie Nicks, Allman Brothers) op slide gitaar, zwaar gearrangeerd door Michael Thomas Franklin. Het als grappig bedoelde Tuck Tuck is een ultrakorte verwijzing naar Snow White and the Seven Dwarfs, humoristisch, maar ook enigszins misplaatst.
Titelnummer Not In Kansas Anymore is een sympathiek autobiografisch nummer over Steinhardt’s tijd in dat vriendengroepje uit Topeka, Kansas wat het tot wereldfaam zou schoppen. Vocaal komt Steinhardt’s stem hier in de buurt van Mark Trueack (Unitopia), het staat bol van de verwijzingen naar nummers van Kansas en melodieën uit The Wizard of OZ. Daar zit nog een leuke quiz in. Bonus nummer A Prayer For Peace is een even stijlvolle als toepasselijk afsluiter van Steinhardt’s debuut als solo artiest. Een stemmig instrumentaal nummer met sterke melodielijn en hoofdrollen voor de gitaar van ditmaal Jim Gentry, het orgel van Franklin en de onovertroffen viool van Steinhardt zelf.
De totale speelduur is met een kleine drie kwartier relatief kort, net genoeg voor twee kanten van een elpee. Maar zoals al eerder gezegd, liever kort en goed dan lang en saai. Dat laatste is zeker niet van toepassing, met behulp van een legertje muzikale vrienden en niet in de laatste plaats producer/songschrijver Michael Thomas Franklin die Steinhardt met veel gevoel voor decorum een mooi podium verschaft om tot dit prima album te komen. Prog opera is misschien wat teveel eer, ik zie de samenhang tussen de nummers niet direct, maar het geheel klinkt uitstekend en dat geldt ook voor de kristalheldere productie van diezelfde Franklin. Complimenten voor de prachtige album illustraties, vervaardigd door Tom Lupo. Dit is waarlijk een absolute aanrader voor fans van Kansas en ELO.
Na het voltooien van het album was Steinhardt begonnen met de repetities en voorbereiding om in augustus op tournee te gaan toen hij in mei ziek werd. Hij heeft het uitbrengen van zijn eersteling helaas niet meer mogen meemaken, de titel krijgt nog een nieuwe, tragische betekenis: Robby Steinhardt overlijdt op 17 juli 2021 na een kort ziekbed op 71-jarige leeftijd aan de gevolgen van een acute alvleesklierontsteking. Hij laat zijn vrouw Cindy en dochter Becky achter. Na overleg met zijn weduwe wordt het album in oktober 2021 alsnog postuum uitgebracht.
Now, don’t hang on, nothing lasts forever but the earth and sky
It slips away, and all your money won’t another minute buy
Dust in the wind
All we are is dust in the wind