Reed, RobertAlbum

In 2014 bracht Robert Reed zijn eerste eerbetoon aan Mike Oldfield uit, “Sanctuary”, met het gelijknamige , “Sanctuary II” in 2016, een live dvd/cd “Sanctuary Live” in 2017 en talloze ep’s als vervolg. Nu is daar dan “Sanctuary III”, gestoken in een markante hoes.

De Magenta-voorman bespeelt wederom de meeste instrumenten, hij tekent ook voor productie, mix en opname. In een interview geeft Reed aan: “Ik denk dat “Sanctuary III” laat zien dat mijn schrijven echt is geëvolueerd vanaf de eerste twee albums. Ik componeerde het zonder enige vooringenomen muzikale barrières, dus niets was verboden terrein. Het resultaat is veel meer ‘ik’. Mensen zullen veel invloeden herkennen, maar op “Sanctuary III” worden ze uit een veel breder muzikaal spectrum gehaald.”

Het nieuwe album heeft weer alle bekende aspecten die het werk van Mike Oldfield zo kenmerken: de heerlijke gitaarriedeltjes, de koortjes met de onzin teksten, de prachtige vrouwelijke zang, de pennywhistles, de bodhran, de repetitieve percussie en de inventieve thema’s. Toch is het deze keer anders dan anders. Minder Oldfield, meer Reed ook, regelmatig komen flarden Magenta maar vooral Kompendium voorbij. Reed kiest meer dan ooit zijn eigen weg, gelukkig maar. Herhaling ligt op de loer en in het verlengde daarvan verveling, niet zo gek bij instrumentale muziek. Reed weet dit allemaal op knappe wijze te omzeilen, zijn muzikaliteit en compositorische gaven staan daar garant voor. Vooral in de breekbare, door akoestische gitaar gedomineerde secties, klinkt de geest van inspirator Oldfield nog voldoende door. Als daar de doedelzak en de fluit nog bijkomen zweef je weer even terug naar de jaren zeventig. Vocoder, elektrische gitaar en drums voeren je dan weer terug naar het heden, Reed wisselt het allemaal mooi met elkaar af. Van “Incantations” tot “Kompendium: Beneath The Waves”, het is niet zo’n grote stap. Reed’s spel op de elektrische gitaar is onovertroffen, hij benadert zijn grote held akelig dicht.

Ook op dit derde studioalbum is weer de hulp ingeroepen van een aantal bevriende musici met voorop meesterdrummer Simon Philips (Toto, Mike Oldfield, The Who). Ook wordt er weer een beroep gedaan op Les Penning als verteller, Troy Donockly (Nightwish, Iona) op Uilleann pipes, de Ierse doedelzaak, en fluit en de geweldige zangstem van Angharad Brinn, terwijl Oldfield-veteraan Tom Newman het bijzondere Ierse percussie instrument de bohdran hanteert. Voeg daarbij nog een trompettist, een operazangeres en de achtergrondzangeressen van de Synergy Vocals en je hebt een goede kans te klinken als de maestro in zijn beste periode.

Als puntje van kritiek zou ik nog wel aan willen stippen het veelvuldig gebruik van de vocoder, dat mag wat mij betreft achterwege blijven. Bovendien zou ik willen opmerken dat de echte spanning een beetje ontbreekt, het is weliswaar erg mooi en herkenbaar allemaal en het zit muzikaal prima in elkaar maar de zeggingskracht waarover de eerste twee albums beschikten is hier minder aanwezig. Kan een kwestie van smaak zijn natuurlijk.

De Deluxe Edition bevat twee cd’s en een dvd: op cd 1 tref je Sanctuary III part 1 en 2 aan, op cd 2 staat een aantal kortere stukken naast één langer stuk: de 22 minuten durende intrigerende The Moonsinger Suite (ChimpanA remix), met flarden van “Tubular Bells III”, Troy’s Lament, met een hoofdrol voor Donockley’s doedelzak, Perpetual Motion, een mini-versie van “Incantations”, El Paso, met Shadows-achtige gitaar en operazang, en Moonsinger Rising, met zware orgel-orkestratie en elektrische gitaar. Als bonus zijn er bovendien twee remixen van de hand van Tom Newman van “Sanctuary III” part 1 en 2 bijgevoegd. Van die laatste twee zie ik de toegevoegde waarde eerlijk gezegd niet in. Noem het maar een eerbetoon aan de oude producer/engineer van de oorspronkelijke Oldfield meesterwerken. Reed zegt daarover in een interview: “Ik kan Tom Newman niet genoeg bedanken – hij is een echte muzikale mentor geweest en zijn invloed is echt voelbaar op Sanctuary III”. De derde schijf, tenslotte, is een dvd met de 5.1-mixen van Reed van het album, plus een selectie van video’s die een interessante blik achter de schermen verschaffen. Vooral het deel waarop Reed het proces rondom de multi-tracking uitlegt en ter plekke toepast is zeer interessant.

Twee jaar geleden, ten tijde van de recensie van “Sanctuary II”, vroeg ik me hardop af in hoeverre Reed verder zou zoeken in het uitgebreide oeuvre van Oldfield waar naast de eerste drie iconische albums nog voldoende juweeltjes te vinden zouden zijn die als inspiratie zouden kunnen dienen voor “Sanctuary III”. Het antwoord is duidelijk: Reed zoekt steeds meer zijn eigen richting en neemt minder zijn toevlucht tot de catalogus van zijn grote voorbeeld en inspirator. Een uitstekende ontwikkeling lijkt me.

Alex Driessen
2 CD / DVD: