Smith, Robin A.Album

Robin A. Smith heeft al jaren een succesvolle carrière als arrangeur en componist voor uiteenlopende artiesten als The Moody Blues, Stevie Wonder, Alphaville, Def Leppard, The James Brown Band, Earth Wind and Fire, Gladys Knight, Al Jarreau, Philip Bailey en Phil Collins. Maar ook klassieke artiesten als Andrea Bocelli, Luciano Pavarotti, Michael Crawford en José Carreras maakten gebruik van de diensten van Smith.

Hij ontmoette Mike Oldfield voor het eerst in 1992 toen hij werd uitgenodigd als muzikaal leider en dirigent voor de live première en live uitzending van “Tubular Bells 2” vanuit Edinburgh Castle in Schotland. Het zou het begin vormen van een lange werkrelatie, die werd voortgezet met Oldfields albums “Voyager”, “Tubular Bells III”, “The Millennium Bell” en de openingsceremonie van de Olympische Spelen van 2012. Hij werd een fan van “Tubular Bells” (TB) toen het voor het eerst werd uitgebracht in 1973 en zijn persoonlijke band met TB en Mike Oldfield is diep.

Smith over het album: “In dit nieuwe werk, “Tubular Bells – Reimagined”, is elke melodische noot trouw aan het origineel van Mike – verfraaid met kleuren en texturen om de emotie en het drama te vergroten. Dit album is voor Mike’s echte fans en iedereen die zal volgen.” Oldfield zelf speelt geen rol op dit album maar Smith bedankt hem op de binnenkant van de hoes voor diens “geloof en onwrikbare steun.”

Dat Smith zou proberen zo dicht mogelijk bij het oorspronkelijke album te blijven is duidelijk. Maar dat hij met zijn klassieke achtergrond, hij werkte ook voor het Royal Philharmonic Orchestra, zou proberen er zijn eigen arrangementen aan toe te voegen is evenzeer evident. Die eigen arrangementen zorgen er ook voor dat er een iets langere speelduur ontstaat. De klassieke invloed is te horen is, maar het is zeker geen “The Orchestral Tubular Bells”.

De internationaal vermaarde en uiterst ervaren sessiegitarist Jay Stapley (Roger Waters, Toyah), als onderdeel van Oldfields touringband bekend met het materiaal van zijn voormalige broodheer, speelt een hoofdrol bij de vertolking van het iconische werkstuk. Dat kan ook niet anders: met een relatief beperkte bezetting, slechts vijf muzikanten, en de nadruk op de gitaarstukken, ligt de druk op zijn schouders en die van collega-gitarist Maxime Raguideau-Obadia. En hij vervult zijn rol met verve, dat moet gezegd. Opmerkelijk; geen orgel en synthesizer op deze versie van TB, dan moet je wel behoorlijk creatief zijn om er toch chocola van te kunnen maken. En dat lukt de band redelijk goed, mede dankzij Smiths doordachte arrangementen. De muziek klinkt daardoor meer rocky, compacter dan het origineel. De Caveman sectie wordt zelfs vervangen door iets wat op ‘rap’ lijkt.

Of er hier nou sprake is van toegevoegde waarde blijft lastig. Maar als je open staat voor een herziene, opnieuw geïnterpreteerde versie dan ben je bij Robin Smith aan het juiste adres.