RPWLConcert

De Duitse proggers van RPWL vieren hun 25 jarige jubileum met een “Best Of” tour. Voor de derde keer in hun bestaan doen ze het sfeervolle Parkvilla in Alphen aan den Rijn aan. Op 5 november 2022 laten ze hun grote voorbeeld Pink Floyd links liggen en brengen ze uitsluitend eigen werk ten gehore.

Parkvilla in Alphen aan den Rijn is een klein, sfeervol theater, maar een vol huis is altijd prettig spelen voor een band, ook al zitten er slechts dik 200 mensen in de zaal. Dat gevoel moeten de mannen van RPWL gehad hebben toen ze voor de derde keer in hun bestaan dit podium betraden. Het optreden was onderdeel van de “Best Of” Tour ter gelegenheid van het 25-jarig jubileum van de band. Iedereen heeft van een band zijn of haar eigen “best of” lijstje, maar voor alle fans was er deze avond voldoende te genieten. Zeer bijzonder voor RPWL, een hele avond zonder Pink Floyd! Wel eens fijn om deze Duitsers een keer te kunnen aanschouwen zonder de geijkte covers van hun grote voorbeeld.

De geest van Pink Floyd en gitarist David Gilmour waart natuurlijk wel nadrukkelijk rond, zoals direct al bij Hole In The Sky van “God Has Failed” uit 2000. De gitaarsolo van Kalle Wallner klinkt zó Gilmour, maar ook zó prachtig! Sleep heeft wat Oosterse en psychedelische elementen en een opzwepend tempo waar de gitaar van Wallner overheen giert. Het is lekker meebrullen op Breathe In Breath Out van “The RPWL Expericence” uit 2008, dat verder opvalt door lekker toetsenwerk van Markus Jehle.

Yogi Lang is zanger en frontman, een rol die hij ongaarne vervult. Hij is niet iemand die het publiek kan vermaken met zijn performance. Hij kondigt de nummers aan, een enkele keer vertelt hij er kort iets bij en dat is het. Slechts één keer begeeft hij zich naar de toetsen om een fraaie Moog-partij te spelen, op Silenced. Jammer dat hij dit niet vaker doet, hij is een begenadigd toetsenist met een eigen stijl en ik hoor hem graag spelen. Lang bedient zich in dit nummer ook even van de megafoon, om zijn boodschap over de oorlog kracht bij te zetten. De slotsolo van Wallner is ook weer bijzonder aangenaam. Dan is het tijd voor het blokje van de laatste cd, “Tales From Outer Space”, mijn persoonlijke favoriet. A New World begint stevig, stuwend en brijig, zoals RPWL toch wel kan klinken, maar met de Moogsolo van Jehle breekt de hemel open en een weergaloze solo van Wallner zorgt voor een passend slotakkoord. Pal voor de bierpauze volgt één van de hoogtepunten van het concert. Het is gitaar voor en gitaar na op Light Of The World. Wallner laat zijn snaren op zeer uiteenlopende wijze klinken en stapelt solo op solo, de laatste tikt bijna de vier minuten aan! Het zwevende toetsenspel onderstreept het symfonische karakter van dit topnummer.

Set 2 begint met twee nummers van “Beyond Man And Time” uit 2012. The Shadow is een minder indrukwekkend opwarmertje, een beetje The Beatles rock ‘n roll,  voor het dik een kwartier durende The Fisherman, het volgende hoogtepunt. Het is afwisseling troef bij dit voor RPWL begrippen lange nummer. Een rustige opbouw, veel tempo- en sfeerwisselingen, met mooi toetsenspel. We horen orgel, synthesizer, Mellotronklanken en de niet te missen gitaaruitspattingen van Wallner. Samen maken ze er ook iets moois van. Richting het einde van het concert is het dan even doorbijten, want niet alles van RPWL is van grote klasse. Trying To Kiss The Sun is een niemendalletje en de gitaarsolo aan het eind van Unchain The Earth (The Scientist) kan dit nummer niet redden.

Een verrassing is Home Again, als eerste toegift, dat spelen ze niet vaak. Geluiden van een echo en een pas geboren baby leiden een melancholisch nummer in met een weer zalige Gilmour-solo. Zoveel solo’s van Wallner en het verveelt nooit. Dat kan wel gezegd worden van de zangpartijen van Lang, die zich toch alle een beetje in hetzelfde stramien voltrekken, waardoor het wel eens doorbijten is, op weg naar het volgende instrumentale tussenstuk. Dit is meteen mijn allerlaatste klaagzangetje, ik had de toetsen graag iets nadrukkelijker in de mix gehad. Zeker in de stevige passages ontviel het spel van Jehle ons nogal.

Zie je wel, ze kunnen het best, een hele avond zonder Pink Floyd! Ze hebben genoeg mooie nummers in hun inmiddels omvangrijke oeuvre, waaraan in 2023 nieuw werk wordt toegevoegd. Ik kijk er naar uit. Roses spelen ze bijna altijd, dus ook nu weer. Lekker meeblèren op de eerste lettergreep van de titel, een passend slotakkoord van een heerlijke avond.