RPWLAlbum

In 2000 komt dan eindelijk de lang verwachte opvolger van het succes album “The Division Bell”. Wederom hebben we zes jaar moeten wachten op een waardige opvolger, maar het album staat dan ook als een huis. Het nummer Hole In The Sky start met achtergrondgeluiden, militaire gesprekken, stemmen en echo’s in een duidelijke Roger Waters stijl. Het toetsenspel geeft een heerlijke instrumentale opbouw, waarna de zang, subtiele gitaar en zacht drumspel het nummer versterken en uitbouwen met een heerlijke Gilmoureske gitaarsolo. Even wanen we ons in de illusie dat er echt een nieuw album van de Engelse grootheid Pink Floyd is uitgekomen, maar we hebben hier toch echt te maken met een ex-coverband en een nieuwe Duitse band RPWL.

Zo hadden we ruim 20 jaar geleden kunnen beginnen met een recensie over het debuutalbum “God Has Failed” van RPWL. Helaas bestond Progwereld nog (net) niet toen dit album uitkwam en is een recensie er tot op heden nooit van gekomen. Met het twintig jarige jubileum van dit album en de live-heruitgave van dit album, kunnen we dat gelukkig eindelijk rechtzetten. RPWL – dat eigenlijk alleen voor dit album bestaat uit een anagram uit de achternamen van de leden, Phil Paul Risettio, Chris Postl, Kalle Wallner en Yogi Lang – is een Duitse progressieve rockband die in 1997 is ontstaan uit de Pink Floyd coverband “Violet District”. Hoewel RPWL sindsdien vooral eigen nummer maakt, zijn ze het Pink Floyd stempel nooit kwijtgeraakt. Enerzijds is dit een last – in hun persinfo schrijven ze over ‘the elephant in the room’ – maar anderzijds is dit natuurlijk het grootste compliment dat je als artiest kunt krijgen.

Oké, dan de setting van dit “20th Annniversary Album”. Het oorspronkelijke idee was om met een grootschalige Europese jubileumtour in November 2020 het album te eren. Helaas moest – vanwege de Corona Pandemie – deze toer worden geannuleerd. Maar RPWL is creatief genoeg om op een andere wijze de 20ste verjaardag van hun debuutalbum te vieren. Op 14 en 15 november 2020 trok de band naar de Luitpoldhalle in hun woonplaats Freising, Duitsland om het hele album opnieuw – in een live studiosetting – op te nemen en te filmen. Vandaar ook dat dit album de subtitel “Live & Personal” heeft meegekregen.

Het viertal – in de huidige bezetting van Markus Jehle, Yogi Lang, Marc Turiaux en Kalle Wallner – wordt voor dit evenement aangevuld met bassist Frank Thumbach en zangeressen Sabine Heller en Caroline von Brünken. Gelukkig heb ik naast de audio opname ook toegang gekregen tot een videostream van het gehele album, zodat goed te zien is hoe de opnamen zijn gemaakt. In het midden van de zaal staan de muzikanten ruim en in carré opgesteld. Hierdoor hebben ze zicht op elkaar, en kunnen de camera’s iedereen goed in beeld brengen. De zangeressen – die de vergelijking met Pink Floyd compleet maken – geven dat extra vleugje sfeer aan de show. O.a. in Wait Five Years is een hoofdrol weggelegd voor Caroline von Brünken en Sabine Heller. En eerlijk gezegd in een dergelijk gevoelig nummer doen de dames het beter dan Yogi Lang. Maar ook de achtergrondzang op menig nummer is een welkome aanvulling op de nummers.

Het hoogtepunt van het album is het hierboven al omschreven Hole In The Sky, dat – nu duidelijker – is opgedeeld in drie delen. Dit nummer is nog steeds één van de hoogtepunten op de concerten van RPWL. Geen wonder dat John van Leijen dit nummer ook al roemde op hun live-album “Live From Outer Space”. Het gitaarwerk van Kalle Wallner is werkelijk subliem te noemen, hoe die man zijn gitaar bewerkt is ongelofelijk en goed. Het samenspel met de elektronische geluiden uit de apparatuur van Yogi Lang en Markus Jehle maken dit nummer tot een echte klassieker.

Andere hoogtepunten zijn o.a. de ballad Crazy Lane, met een sterk gevoel voor melodie, en What I Need (Part 1: Leaving). Dit is een heerlijk voorbeeld van rustige, bijna klassieke, muziek. Met alleen een akoestische gitaar (Kalle Wallner) en piano (Markus Jehle) wordt een dromerig sfeertje neergezet. Ook het sterk aan Pink Floyd’s Sorrow verwante nummer In Your Dreams is een heerlijk nummer om naar te luisteren. De speciale effecten, waaronder de talkbox van Kalle Wallner – waarmee hij het geluid van zijn gitaar kan moduleren met zijn stem – geven dit nummer een extra dimensie.

Dan nog even over het album en de teksten. Zoals we ondertussen van RPWL gewend zijn – denk bijvoorbeeld aan het album “Beyond Man And Time” – was ook hun debuutalbum een concept-album. De titel “God Has Failed” is al direct een verwijzing naar de vertwijfeling in het fatalistische denken. Lang’s vader was kort voor het schrijven van het album overleden en Yogi Lang dacht intens na over het afscheid van hem. Afscheid, rouw en vergankelijkheid zijn terugkerende motieven in de teksten van “God Has Failed”. Ook in latere albums komen deze thema’s regelmatig terug.

We worden momenteel overspoeld met “Anniversary” albums, waarbij diverse bands tijdens de lock-down de tijd hebben om hun oudere albums nieuw leven in te blazen. Meestal door middel van de oude opnames wat op te poetsen, wat extra materiaal uit de oude doos te halen en dit dan uit te brengen. Op zich leuk, maar wat RPWL hier heeft gedaan is toch van een andere orde. Het live opnieuw opnemen is natuurlijk veel interessanter dan alleen een remix of remastering van het originele album. Zeker in dit geval waarbij we ten eerste te maken hebben met een andere samenstelling van de band en daarnaast zijn de kwaliteiten van de heren sterk verbeterd in 20 jaar.

Helaas had ik voor de recensie nog niet de beschikking over de DVD en/of Blu-ray zodat ik de gesprekken en meningen van zowel de originele als de huidige bezetting niet heb kunnen horen. Ik ben op zich wel benieuwd wat de heren er nu van vinden. Mijn mening is dat het gitaarwerk van Wallner altijd al geweldig was, maar in twintig jaar nog indrukwekkender is geworden. Het stemgeluid van Yogi Lang – wat nog steeds op eenzelfde niveau is als dat van zijn grote voorbeeld David Gilmour – is eveneens beter geworden (ik neem zijn Duitse tongval maar even voor lief) en aangevuld met de zang van zijn collega’s en de zangeressen blijft het een genot om naar te luisteren. Het drumwerk van Marc Turiaux doet zeker niet onder voor dat van Philipp Rissettio en ook toetsenist Markus Jehle weet op te vallen. De bassist is een beetje een ondergeschoven rolletje geworden, die nu wordt ingevuld door gastmuzikant Frank Thumbach. Ik ben wel benieuwd wat Chris Postl daarvan vindt.