SalvaAlbum

Voor de zesde maal op rij probeert het Zweedse Salva potten te breken in Progwereld land. Voorgaande recensies gaven met elk nieuw album steeds iets meer hoop dus onbevangen schoof ik de zilveren de CD schijf in mijn hongerige CD speler.

Al snel hoorde ik dat Per Malmgren als componist zijn piketpaaltjes in het proglandschap niet veel verder verplaatst heeft. De stijl is weinig veranderd ten opzichte van eerdere albums. Andermaal ligt de nadruk op toetsen gerichte muziek waar met name in de eerste paar nummers het Hammondorgel prominent in beeld staat en flink mag janken en scheuren. Hier heb ik mij kostelijk mee geamuseerd en verwacht dat de fans van Deep Purple en DeWolff dankzij de ondersteunende riffs en stevige solo’s zich hier wel in kunnen vinden.

Achteraf blijkt dat deze vier nummers, dankzij de hardere en ruigere uitvoering, het beste zijn van het album. Voor de prog fan kan het interessant zijn door de zangstem, die wat weg heeft Paul Manzi van Arena. Moeilijke passages worden adequaat ontweken en de koers blijft onveranderd naar de Hard Rock van Uriah Heep en Black Sabbath. Het geheel is dan ook behoorlijk krachtig zonder het melodieuze niet uit het oog te verliezen. Vermenging met ander stijlen muziek worden in deze nummers handig voorkomen of afgezwakt. Alleen het afwijkend koren gezang in ‘A New God’ klinkt passend doordat het hier niet verzand in bombast.

Lange nummers blijken niet altijd een garantie voor een sterk nummer. Op dit album is het bijna 14 minuten durende nummer Coma de zwakke schakel van dit album. Het is lovenswaardig dat ze een ratjetoe aan stijlen er in gooien. De vraag is alleen wie ze daarmee nu willen behagen?  Het is van alles wat en vooral fragmentarisch. Er zijn genoeg goede ideeën en bij vlagen klinkt het interessant en pak je het even. Probleem is dat er geen consistentie is in deze epic. Er zijn gedeelten waar het flink door zijn hoeven zakt om  al kreupelend weer probeert op te staan. Naar mijn gevoel wil de componist al zijn probeerseltjes erin te verwerken. Is schrijven geen schrappen? Meer rust, ruimte en gepaste herhalingen had meer diepgang en balans in deze epic gebracht.

Het wordt daarna helaas niet veel beter. Elegy is een simpele ballad waar ik in de productie de nuance mis tussen gitaren en zang. Ook hier moest het volgens de producer blijkbaar vol klinken en dat is erg jammer. Met The Strong, Silent Type eindigt het album in een onopvallend uptempo stuk dat in de grijze massa nergens zal komen boven drijven.

Concluderend verwacht ik dat iedere Hard Rock fan van de jaren 70, dankzij de goede riffs en een geweldige Hammondorgel wel met dit album kan leven. Als Per Malmgren eens samen met een andere componist aan de slag gaat en een kritische producer er eens overheen laat kijken komt er nog wel eens een geslaagd album voor het prog publiek. Op naar nummer zeven dus.