ScreetusAlbum

Ik ben, na jaren rondgezworven te hebben in Progwereldland, nog geen zwakke progband uit India tegengekomen. Goed, er zijn pas vier albums uit dit Aziatische land op onze site gerecenseerd, maar toch.

Het uit Bangalore afkomstige Screetus verblijdt ons met een progressief metalalbum dat naar meer smaakt. Lijkt het logo van Screetus nog veel op dat van “zia” van hun landgenoten Aswekeepsearching, muzikaal en tekstueel heeft het veel meer op met die andere Indiaanse band, Coma Rossi.

De teksten bij Coma Rossi verkennen de gevoelens van verlies, verdriet en het effect van de tijd op relaties, met een zeer sterke ondertoon van hoop. Het album “Into The Ether” van Screetus duikt ook in de donkerste diepten van de menselijke psyche van obsessie, eenzaamheid, afwijzing, zelfmoord, ijdelheid en woede. Het is allemaal met elkaar verbonden door het gemeenschappelijke thema van de dood. “Into the Ether” lijkt daarmee een verontrustend album te zijn dat luisteraars uitdaagt om geconfronteerd te worden met hun eigen angsten en demonen.

Voor zo’n emotioneel thema is er toch ruim 70 minuten aan hoopvolle muziek, omdat deze dan wel de donkere straten van Porcupine Tree, Opeth en Tool opzoekt, maar deze ook geregeld passeert en naar lichtere oorden trekt. De meeste nummers kennen een speelduur tussen de zes en acht minuten met een enkele uitschieter naar elf minuten. Ook met deze opzet komt dit album al behoorlijk overeen met het gelijknamige debuut van Coma Rossi.

De extra afwisseling zit hem in drie instrumentale nummers met ieder een eigen sfeer en een tactische verdeling over het album. Torn is een topnummer dankzij de instrumentale post-metal in een stevige uitvoering à la Russian Circles, terwijl Green door het gebruik van verschillende akoestische en elektrische gitaren vooral atmosferisch overkomt. Dat geldt ook voor Quicksand, maar dan met shoegaze op gitaren en wat ambiente toetsen, waarmee het album mooi en rustig afsluit.

Van alle andere gezongen nummers haalt Alone de meeste inspiratie uit Nirvana, terwijl Slipstream en Inverted ongegeneerd flirten met Porcupine Tree uit hun “Stupid Dream” periode, met lekkere stevige progmetaluithalen. Alleen jammer dat Abhishek Sikdar in dit laatste nummer niet stemvast is, want dit is verder een uitstekend nummer.

A Beckoning Pt 1 – Through the Mirror verrast even met wat zanglijnen van een vrouwenstem die niet bij de bezetting vermeld staat. Het gothic sfeertje zorgt voor een prima afwisseling, net als de ballad Inflamed, maar dan in een stevige uitvoering. A Beckoning Pt 2 – Into the Ether is de uitschieter als het gaat om de tijdsduur, met bijna elf minuten. Toch wel een dingetje omdat het met de stemvastheid nog niet veel beter gaat. De gitaarsolo’s zijn wel om van te smullen, zeker omdat hier een Indiaas tintje aan zit, waarbij ik me het gebruik van een sitar als inspiratiebron wel kan voorstellen.

De melodielijnen lijken zoveel op elkaar dat Circle net zo goed Slipstream Pt 2 had kunnen heten. Gelukkig is Abhishek Sikdar hier weer goed bij stem, waardoor dit nummer het als tweede ballad, in een stevig jasje uitgevoerd, beduidend goed doet.

De vijf jaar die nodig waren om dit album te maken zorgen ervoor dat het meer dan waard is om het minimaal één keer te beluisteren en wellicht ben je dan net als ik om. Progmetal uit India is prima te pruimen en smaakt naar meer.