SolsticeAlbum

Als je kijkt naar de discografie van deze Britse band, die al meedraait vanaf de 80’s, dan volgt deze nieuwe schijf razendsnel op het laatste album “Sia” dat in 2020 uitkwam. Er heeft vaak genoeg ook ruim negen jaar tussen releases gezeten. Kennelijk is de vibe goed en borrelt de creativiteit uit de vingers van bandleider Andy Glass en zijn kompanen.

Het vorige album was een voor de band best ingetogen album, maar behoorde ook meteen tot het beste dat ze hadden uitgebracht. De nieuwe loot “Light Up” borduurt hierop voort, maar heeft een wat meer opgetogen en positief geluid. Het album is uitgekomen in januari 2023, maar klinkt opvallend zomers. Een beetje dezelfde vibe als op “A Doorway To Summer” van Moon Safari.

Neem bijvoorbeeld het fijn stuwende Wongle No9 met fris vioolspel van Jenny Newman, pakkende zang, soepel basspel, een lekker retro orgeltje en een sterk solerende Andy Glass. Je krijgt spontaan zin in de lenteschoonmaak van je huis; deuren open en je buren inspireren met deze heerlijke muziek.

Ik moet zeggen dat ik niet direct aangehaakt was. Het album had de nodige luisterbeurten nodig om het op waarde te kunnen schatten. Maar die voorzichtigheid slaat daarna om in verslaving. Elke keer hoor je weer nieuwe dingen. Daarbij is de productie om door een ringetje te halen. Ik moest zeker ook wennen aan de gitaarsolo’s van Andy Glass. Soms heb je het gevoel dat hij volledig zijn eigen weg gaat en zich van de rest weinig aantrekt. Juist dat element maakt de muziek zo intrigerend, want het past uiteindelijk perfect.

Verder mag de rol van de twee dames niet ongenoemd blijven. Jenny Newman is een geweldige violiste die frivoliteit maar ook kwetsbaarheid aan het licht kan brengen. Haar stijl is vergelijkbaar met die van Åsa Ree van het Noorse collectief Meer. Voor zangeres Jess Holland is dit nu haar tweede album met Solstice. Ze is geweldig. Met haar zuivere geluid weet ze de muziek te verrijken. Oud-collega Dick van der Heijde vergeleek haar stem met die van Monique van der Kolk (Harvest, Maybe Violet) maar ik moet veel meer aan Petronella Nettermalm van Paatos denken. Neem een nummer als Run, het had überhaupt zo van deze Zweedse band afkomstig kunnen zijn.

Het is indrukwekkend hoe de band progressieve rock met pop-, folk- en neoproginvloeden weet te mixen zonder dat het rommelig wordt. Het langste nummer Bulbul Tarang (een traditioneel instrument uit India) vind ik het meest indrukwekkend. De zang van Jess Holland doet hier denken aan Anna Batko (Alboin). Het zit hem in de jeugdigheid in haar stem, een belangrijk ingrediënt in het zomerse van deze plaat. Mooi zijn de lichte jazzy invloeden van toetsenist Steven McDaniel en het vloeiende basspel van Robin Phillips. De kers op de taart is een gierende gitaarsolo van Andy Glass die alles lijkt te doorklieven.

Enorm prettig verrast door dit klasse album dat bij elke beluistering beter wordt.