SolsticeConcert

Foto’s: Ron Kraaijkamp

Een jaar geleden trad de Britse prog/folk/rockband Solstice op tijdens het tiende Progdreams Festival in de Zoetermeerse Boerderij. De mensen die erbij waren raakten niet uitgepraat over het optreden van de Britten, het had diepe indruk gemaakt op alle aanwezigen. Zo ook op collega Maarten Goossensen, een van de gelukkigen die avond. Op herhaald verzoek dus nu als hoofdact, met een avondvullende show. En dat zouden we weten ook. Maar eerst dient er geluisterd te worden naar de support act.

Ebony Buckle is het voorprogramma deze en alle voorgaande en komende avonden. Een van oorsprong Australische schone die zichzelf begeleidt op synthesizer. Met mooie vocale harmonieën met echtgenoot Nick Burns die ook de akoestische gitaar bespeelt. Haar indrukwekkende stem ligt ergens tussen Kate Bush en Krezip, in songs met poëtische teksten. Zonder meer een talentvolle en sympathieke podiumverschijning. Ze moest zich nog even omkleden naar ‘smart hippie’ voor haar tweede gig: achtergrondzangeres/toetseniste bij hoofdact Solstice. Die laatste betreedt omstreeks half tien het podium van de Zoetermeerse rocktempel.

Openingsnummer Shout komt direct goed binnen, funky en jazzy, maar tegelijkertijd onmiskenbaar prog. Die omschrijving gaat ook grotendeels op voor Wongle No 9, terwijl Mount Ephraim mede door de viool weer heel folky klinkt. Twee oudere nummers dan, Earthsong wordt door Glass aangekondigd als een ‘mellow track’. Het nummer is veertig jaar oud, afkomstig van debuutalbum “Silent Dance” en wordt gezongen door Ebony Buckle. Ook Cheyenne komt van dat eerder genoemde album en maakt behoorlijk indruk. De viervoudige harmoniezang en de bezwerende chants van Jess Holland brengen je bijna in een soort van trance.

Oude hippie Andy Glass is de oprichter en bandleider van het gezelschap dat in 1980 het levenslicht zag. Met een grimas op zijn gezicht speelt hij met name veel slaggitaar, hij laat zijn soli met dat kenmerkende scherpe randje maar beperkt horen. Glass heeft geleerd van het optreden vorig jaar met veel technische malheur: er is nu wel een tweede gitaar aanwezig.

De show wordt gestolen door de drie mooie, talentvolle en vooral jonge zangeressen. De dames dansen als derwisjen op de swingende muziek van de band: een aanstekelijke mix van pop, prog, jazz, funk en folk. Uniek, zo’n mengeling van invloeden en geluiden, ik kan niet snel een tweede groep duiden met zo’n uitgesproken stijl. Ik hoor invloeden van The Corrs, Jean-Luc Ponty, Level 42 en pakweg G3 in de muziek van Solstice. En dan is er nog die vaak viervoudige harmoniezang, waarin ook violiste Newman participeert.

Diezelfde Jenny Newman weet het vioolgeluid van de fenomenale Fransman Ponty uitstekend te benaderen, terwijl de elektrische gitaar van Andy Glass ergens het midden houdt tussen Steve Lukather (Toto) en Paul Gilbert (Mr. Big). De jazzy maar ook bluesy tonen van toetsenist Steven McDaniel completeren de groep senioren binnen de band. Mooi ook om te zien hoe de veteranen zichzelf wegcijferen en grotendeels als ondersteuning voor de youngsters fungeren in deze bijzondere combinatie van oud en jong. De muziek is intrigerend, hypnotiserend soms, ik kan een brede glimlach niet onderdrukken.

Drums en bas vormen een solide tandem; Pete Hemsley en Robin Phillips doen wat ze moeten doen zonder overdreven op te vallen, dit in tegenstelling tot zangeres Jess Holland. “Jess changed my life” gooit Glass er halverwege de show uit, en zo is het ook. De bloedtransfusie in de vorm van de jonge zangeres heeft Solstice nieuw leven gebracht.

Twee oudjes worden gevolgd door twee nieuwe songs, nooit eerder gespeeld zelfs, ze hebben nog werktitels  als Life en het verrassende funky Plunk, waarbij ook nog ‘prog clapping’ werd beoefend. Suggesties voor een andere titel zijn overigens welkom. Bulbul Tarang vormt een schitterend hoogtepunt: de oosterse klanken in combinatie met die gemene gitaar van Andy. De titel verwijst naar het bijzondere snaarinstrument uit de Punjab, de klank heeft wel iets weg van de sitar. De energie, het enthousiasme en vooral spelplezier spat er vanaf, het slaat ook over op het publiek, dat de nummers met veel applaus beloont.

Ook Firefly is een nieuw nummer, bestemd voor het volgende studioalbum, het werd al eerder live gespeeld en staat op het recente livealbum “Live at the Stables”, gratis te downloaden op internet. A New Day wordt door Andy en Jess gezongen waarna Sacred Run met zijn prachtige a capella intro de afsluiter van de avond inluidt. Het zit erop, de band krijgt een staande ovatie van het enthousiaste kennerspubliek en meldt zich gezamenlijk in de foyer voor een meet and greet. Weg is de vermoeidheid van de vlucht die morgen, iedereen is in topvorm deze avond. Het was in meerdere opzichten een memorabele avond voor het publiek. Naar schatting zo’n 150 man/vrouw, echte fans, waren gekomen om het spektakel te aanschouwen. Veel te weinig natuurlijk, maar zoals zo vaak krijgen de thuisblijvers ongelijk.