SoupAlbum

Alle alarmbellen gingen ringelen in ons Progwereld kantoor. Paniek! De infobox stroomde vol met enthousiaste lezers die ons meldden dat de Noorse band Soup weer een nieuw album had uitgebracht. En die mededeling ging vaak gepaard met de vraag wanneer de recensie van de cd op de site komt? Ik kan die vraag (weliswaar wat laat) beantwoorden; hier is tie dan!

Die alarmbellen geven wel aan dat Progwereld in 2014 de weg voor Soup in de lage landen heeft vrijgemaakt, dat is duidelijk. In dat jaar waren wij toch min of meer één van de eersten met een recensie van “The Beauty Of Our Youth” en kort daarna verscheen er een speciale weekend update met daarin recensies van de albums “Come on Pioneers“, “Children Of E.L.B.”, het speciale project Duun van mastermind Erlend Viken en een interview met hem. Daarna ging het vrij snel met de bekendheid van de band in Nederland met recensies in zowel online als traditionele muziekmedia, maar ook doordat er verscheidene prog radiostations de muziek gingen draaien. Dat resulteerde in verkoopresultaten die zelfs merkbaar waren in thuisbasis Trondheim!

Dat doet ons natuurlijk goed, maar de eer gaat uiteraard alleen en volledig uit naar de band, laat dat duidelijk zijn. De reden dat we deze keer laat met een recensie van een nieuw album zijn laat zich makkelijker raden als je nogmaals het interview leest dat wij met Viken in 2014 hadden; hij houdt zich niet intensief bezig met de promotie van zijn band. Erlend Viken is een muzikant van kop tot teen, de rest er om heen kan hem gestolen worden.

Als liefhebbers van vinyl bracht de band in het begin van 2017 een ep als vinyl versie uit onder de naam “Remedies”, met daarin een cd’tje als extraatje voor de fans. Later in het jaar werd een nieuw album samengesteld, met de bedoeling die alleen op lp uit te brengen. Bij de verpakking van de lp zat ook een cd versie, die later weer als aparte release is uitgebracht. Op deze cd staan helaas niet alle tracks, die echter wel op de lp zijn verschenen. Net als de laatste drie albums is het artwork wederom gemaakt door Lasse Hoile en ten opzichte van voorgaande albums zijn de voormalige drummer en gitarist vervangen door respectievelijk Espen Berge en Ørjan J Langnes.

Het knappe van dit nieuwe album is dat de sfeer nog steeds de typische ‘Soup’ geur, textuur en smaak heeft, maar de muziek wezenlijk een metamorfose heeft ondergaan. Nog steeds teert de muziek op sfeervolle melodieën en invloeden uit de jaren zeventig progrock, psychedelica en mixt de band dit met moderne post-rock, inclusief ‘walls of sound’. Hoewel, die geluidsmuren zijn aanzienlijk minder aanwezig dan op “The Beauty Of Our Youth”, maar zo nu en dan wordt er nog steeds een verzadigend geluid geproduceerd dat er stevig inhakt.

The Boy And The Snow is een goed voorbeeld van hoe de muziek veranderd is, maar ook een herkenbare opbouw waarborgt die halverwege tot een stevig climax komt. Om vervolgens dromerig verder te mijmeren. En die mijmering zorgt voor een heerlijke flow in de muziek waarin je heerlijk kan wegdromen. In deze donkere dagen doet mij dat één worden met het naderende kerstgevoel, maar aan de andere kant is het ook tijdloos. Je kan dit namelijk ook goed onder een zomerse sterrenhemel beluisteren, het gelukzalige gevoel past zich razendsnel aan, aan welk seizoen dan ook. Met andere woorden, de muziek lijkt samengesteld te zijn om een ultieme emotie over te brengen en niet specifiek om een compositie te schrijven die op de klassieke leest is gestoeld.

Dat geldt ook voor Sleepers. Daarbij is het woord mijmeren opnieuw op zijn plek. Het symboliseert het gevoel dat je naar een film uit je jeugd kijkt. En dan specifiek zo’n film waar geen geluid bij opgenomen is. Waarin je als klein kind bijvoorbeeld in een speeltuin speelt. Waar je met je knie op een tegel onder een speeltoestel valt en je huilend in de armen van je moeder valt. Of waar je op je fiets naar school rijdt en al omkijkend naar de camera zwaait. Nostalgie, melancholie, verlangens naar het onbezorgde verleden. De zware basgitaar van Jan Tore Megård brengt je vervolgens terug naar de huidige tijd en de elektronica brengt je in een soort van trance, geholpen door de diffuus makende distortion.

Speciale aandacht wat mij betreft voor het nummer Audion, een track die volledig gedomineerd wordt door een kerkorgel en zorgt voor regelrechte kippenvel, ook omdat deze zo transparant is opgenomen dat het lijkt of je live in de kerk staat en Erlend Viken in levende lijve ziet spelen. Waanzinnig en veel te kort.

Soup heeft wederom een prachtig album gekookt met daarin prachtige smaken voor de fijnproever. Ondanks dit nieuwe hoogtepunt heb ik na al die zes cd’s nog niet het gevoel dat de band het ‘signature dish’ heeft gekookt die de hoogst haalbare drie sterren van het instituut Michelin oplevert. Zo’n kunstwerk waar je van blijft snoepen en na oneindig proeven er nog steeds geen verzadiging optreedt. Een creatie die daarna iedereen probeert na te maken, maar nooit geëvenaard wordt. Het talent is absoluut aanwezig bij Viken en de zijnen, nu de uitvoering nog.

We houden het voor u in de gaten.

Ruard Veltmaat