Hackett, SteveAlbum

Ik mocht het genoegen smaken Steve Hackett weer eens te zien optreden in Tivoli Vredenburg in Utrecht, op 14 mei 2023. Dit concert stond in het teken van het vijftig jarig jubileum van het album “Foxtrot” van Genesis. Ook van deze tour zijn weer opnamen gemaakt om deze vast te leggen op de gevoelige plaat (cd/dvd/Blu-ray). Ditmaal was, ergens in 2022,  Brighton de plaats van handeling. Op alle optredens werd exact dezelfde tracklist gehanteerd, dus de live-cd bevatte voor mij geen verrassingen.

Voor de bespreking hiervan moet ik het overigens doen zonder de livebeelden, omdat ik nog niet over de dvd beschik. Ik put uit mijn geheugen om het optreden in Utrecht voor de geest te halen. Veel spektakel valt er overigens bij concerten van Hackett niet te zien. De band speelt ingetogen, maar wel met veel spelvreugde.

Voor de pauze krijgen we een dwarsdoorsnede uit het imposante oeuvre van Hackett voorgeschoteld. Met Ace of Wands van Hackett’s solodebuut “Voyage of the Acolyte” knalt de band er meteen lekker in. Een perfecte uitvoering, maar dat is standaard bij Hackett, met zo’n uitstekende band. Omdat er toch in ieder nummer een stukje net even anders gaat dan op het origineel blijft het boeiend. Hier mag Rob Townsend op saxofoon even improviseren. The Devil’s Cathedral komt van zijn allernieuwste schijf en toetsenman Roger King leeft zich heerlijk uit op ‘kerkorgel’.  Zanger Nad Sylvan, met een stem die het midden houdt tussen Gabriel en Collins, maakt zijn opwachting.

Dan is het blokje “Spectral Mornings” aangebroken. Het instrumentale titelnummer is en blijft prachtig en laat Hackett volgen door Every Day, dat hij nagenoeg altijd speelt. Het publiek deint en zingt uit volle borst mee. Hackett soleert er op de van hem bekende wijze lustig op los. Op het duistere A Tower Struck Down, weer van zijn debuut, mag Townsend weer even soleren. We moeten even door de bassolo van Jonas Reingold (hou daar eens mee op!) en door Camino Royale heen bijten, om het magistrale Shadow of the Hierophant, gelukkig met de zalige zang van Amanda Lehmann, te kunnen ervaren. Het slepende spel van Hackett, de belletjes, de orkestraties, dat het lijkt of het nooit ophoudt, kippenvel.

Na de pauze staat de integrale uitvoering van de lp “Foxtrot” van Genesis uit 1972 op het programma. Het toetsenintro van Watcher of the Skies duurt lang en is heerlijk, dan krijgen we de ruige kant van Genesis uit die periode te horen. Het contrast met Time Table is groot. Dit nummer belicht juist de pastorale kant van Genesis. De stem van Sylvan past hier erg goed bij. Weer meer ruigheid op Get ‘Em Out By Friday, dat ook prachtige, verstilde passages bevat. Goed dat het tamelijk onbekende Can Utility and the Coastliners eens werd gespeeld. Sterke zang, mooie instrumentale stukken en een fraaie solo van de meester zelf maken dit tot een prachtig nummer.

Met het korte Horizons laat Hackett nog eens horen wat een geweldige akoestische gitarist hij toch ook is. Supper’s Ready behoeft eigenlijk geen nadere toelichting. Deze superepic, een van de pronkstukken van Genesis, heeft alles van een klassieker in zich. Tegen het eind improviseert Hackett een meesterlijke, minutenlange solo, waarbij hij zijn snaren geselt en laat knisperen.

De toegiften kun je van tevoren invullen: Firth of Fifth (met de solo der solo’s) en Los Endos. Ze vervelen nooit. De muziek van Genesis is een slordige vijftig jaar oud. Ik raak er nog altijd niet blasé van en dat zegt genoeg over de kwaliteit. Voor de muziek van Steve Hackett himself geldt hetzelfde, al blijft hij zichzelf ook vernieuwen. Kortom, we hebben er weer een prachtige live registratie van deze gitaargrootheid bij!