Wilson, StevenConcert

Steven Wilson is terug en de wereld zal het weten. Rond het uitkomen van zijn laatste soloalbum “The Overview” werd een tournee aangekondigd die de grote kleine man met de bril niet alleen langs de Europese zalen zal voeren, maar ook naar de Verenigde Staten en Canada, Zuid-Amerika, India en Australië. De tournee eindigt pas in november. Maar natuurlijk wordt het thuisland en in het bijzonder Londen niet overgeslagen: met vijf shows in mei komt de metropool er bepaald niet slecht vanaf.

Alle shows in Londen zijn volledig uitverkocht, met steeds een ander voorprogramma, behoorlijk verrassend van aard: een zogenaamde ‘stand up comedian’. Deze avond is het de in Engeland uiterst populaire komiek Al Murray met zijn bekende ‘pub landlord’-act. Hij is een kruising tussen Youp van ’t Hek en Theo Maassen, vooral de eerste rijen moeten het ontgelden, met harde Engelse humor tot en met de volle laag uit een bierglas. Het Palladium is een oud theater in Londens uitgaanscentrum West End. Een zaal zoals die alleen in het Verenigd Koninkrijk nog lijkt voor te komen. De oude zaal, daterend uit 1910, vol met nostalgische vergane glorie, wordt deze avond bezet door ruim tweeduizend toeschouwers. Ze liggen dubbel van het lachen, gedurende twintig minuten ofwel een lp-kant zoals de komiek het plastisch uitdrukt. Met vele verwijzingen naar progtitels en teksten, een ideetje voor Boerderij of Paard? Maar het publiek komt natuurlijk vooral voor de hoofdact deze avond, de man die voor het eerst in zes jaar weer solo van zich doet spreken op de podia.

De show begint vrijwel meteen na het voorprogramma terwijl een groot deel van het publiek nog in de bar zit, vreemd en enigszins respectloos bovendien. Er wordt gestart met de twee nummers van het nieuwe album “The Overview”. En dat is ronduit indrukwekkend. De muziek lijkt compacter, scherper, steviger ook in de live-uitvoering. Ik moet mijn mening over dit album herzien, zelfs de vermaledijde opsomming van afstanden en planeten lijkt opeens acceptabel en logisch. Een totaal nieuw inzicht en vooral een uitstekend en energiek begin van het concert. Vooral het eerste deel oogst een groot applaus van het thuispubliek, Wilson komt uit het nabijgelegen Hertfordshire.

Na de integrale versie van The Overview volgt een korte pauze, de zaal stroomt vrijwel leeg en de biertap draait overuren. Na de pauze wordt gestart met Voyage 34, bekend van Porcupine Tree en sinds 2001 niet meer live gespeeld. Het nummer is een soort van moderne versie van Pink Floyd, atmosferisch lange stukken in de trend van Echoes en One of these Days. We krijgen een behoorlijke dwarsdoorsnede van het solowerk van Wilson voorgeschoteld met onder andere het geweldige Pariah met Ninet Tayeb groot op het projectiescherm. Speciaal voor bezoekers die ‘verplicht’ met hun partners waren meegekomen, Wilsons zelfspot kent geen grenzen. Drie stukken van persoonlijke favoriet “Hand.cannot.erase”, het stevige Regret #9 en Home Invasion, beide beleven hun tourdebuut. Ook twee nummers van Porcupine Tree met naast het al genoemde Voyage 34 ook Dislocated Day. Het voorlaatste album “Harmony Codex” draagt eveneens een tweetal nummers bij, begeleid door intrigerende filmpjes. De visuals zijn sowieso fantastisch, vrijwel alle songs worden ondersteund door (nieuw) beeldmateriaal, de belichting is prima en het geluid is echt uitstekend te noemen, hulde. Ancestral en het aloude The Raven That Refused to Sing fungeren als toegift, geen verrassingen daar.

Wilson is in zijn element deze avond, de falsetstem is zuiver en krachtig, dat geldt ook voor zijn ‘normale’ zangpartijen. Hij speelt afwisselend elektrische en akoestische gitaar, maar vooral veel toetsen en verzorgt en passant de geluidseffecten. De 57-jarige lijkt veel jonger, geconcentreerd en intens spelend. Behoorlijk wat tapes van met name drums en synthesizers, opmerkelijk met zo’n topband achter/naast je. Want met meesterdrummer Craig Blundell, koning van de vier en tien (Stick) snaren Nick Beggs en oude getrouwe toetsenist Adam Holzman, staat er wel wat talent en ervaring op het podium. Daarnaast is een hoofdrol weggelegd voor de nieuwe, relatief onbekende gitarist Randy McStine, die ook het grootste deel van de achtergrondzang voor zijn rekening neemt. En die ook nog verantwoordelijk is voor een wat clowneske val na een bezoekje aan de voorzijde van het podium. Wat Wilson de opmerking ontlokt: “Who needs a standup comedian, it’s comedy capers.” McStine beëindigt het nummer half liggend op de vloer zonder een noot te missen, uiterst professioneel.

Wilson en zijn band spelen ruim twee uur. Met veel nieuwe, nog niet eerder op deze tournee gespeelde songs. Dat betekent dat er extra veel geoefend moet zijn en dat er dito veel nieuwe filmpjes zijn opgenomen ter begeleiding, geen sinecure. Het levert hem regelmatig een staande ovatie op van het enthousiaste publiek. Ruim 2300 bezoekers zijn getuige geweest van een absolute topshow van het gezelschap rondom roerganger Steven Wilson en stromen gezamenlijk richting taxi en metro. Dit smaakt absoluut naar meer. Toch maar proberen die nog beschikbare kaarten voor de show eind mei in het AFAS theater in Amsterdam te bemachtigen?