Wilson, StevenAlbum

Nadat “The Future Bites” in 2020 was uitgekomen zou er een wereldtour volgen. Helaas gooide corona roet in het eten en moesten die plannen, na meerdere malen uitstel, de koelkast in. En zo kreeg Steven Wilson een stuk meer tijd tot zijn beschikking dan gepland. Hij bracht zijn boek “Limited Edition Of One” uit en dat boek besloot hij met een zelfgeschreven kort dystopisch sci-fi verhaal. Dit vormt de basis voor dit nieuwe album.

Bij vorige albums werkte hij met een vooropgezet plan. Zo wilde hij het ‘ultieme 70’s prog’-album maken (“The Raven That Refused To Sing”) of ‘het ultieme popalbum met 80’s vibes’ (“To The Bone”). Maar voor dit album was geen vooropgezet plan. Ideeën die ontstonden stuurde hij door naar diverse muzikanten met de vraag mee te luisteren en te werken. Zo ontstonden de contouren van een nieuw album.

Op dit album komt al zijn ervaring op indrukwekkende wijze samen. Progressieve rock, pop, elektronica, jazz en zelfs een stukje rap, het is allemaal tot in de perfectie samengesmolten. Je hoort nummers die aan “The Future Bites” te verbinden zijn (Inclination, Economies Of Scale), andere aan “To The Bone” (Rock Bottom, Beautiful Scarecrow) maar ook aan zijn Porcupine Tree-album “The Sky Moves Sideways” (The Harmony Codex, Staircase) en Blackfield (Time Is Running Out, What Life Brings).

Wilson zelf noemt het album ‘cinema for the ears’. Dat is een perfecte omschrijving. Het is bedoeld om in één keer te beluisteren. Niet op shuffle, maar gewoon van 1 tot 10. De productie is uiteraard spot-on! Hoe duurder je apparatuur hoe meer je zult ontdekken. Je maakt een trip die je langs alle hoeken van het genre en daarbuiten laat scheren terwijl kippenvel continu op je armen zal staan.

Het album is een aaneenschakeling van hoogtepunten. In Inclination worden Blackfield-achtige zanglijnen gecombineerd met een zalige beat en een hoop groovy momenten. Economies Of Scale heeft een prachtige diepgang en zal zich in je hoofd en hart nestelen. Impossible Tightrope is een ongekende trip van elektronica en jazz en bevat een zalige solo van Adam Holzman op elektrische piano.

Rock Bottom kun je muzikaal en tekstueel wat mij betreft als een vervolg op Pariah beschouwen en bevat een heerlijke gitaarsolo in de stijl van David Gilmour. Een prachtig emotioneel nummer waarin Ninet Tayeb in volle glorie terugkeert. Het titelnummer doet je wanen dat je in de ruimte zweeft en brengt de hoogtijdagen van de synthesizermuziek van eind jaren 80 terug. Actual Brutal Facts doet dan weer denken aan Massive Attack en bevat een heerlijke vuige gitaarsolo. En het slotstuk Staircase vind ik persoonlijk het meest indrukwekkend. Niet in de laatste plaats door de Chapman Stick-solo van Nick Beggs halverwege het nummer dat ik maar terug blijf spoelen.

“The Harmony Codex” is perfectie. We hoeven het niet te hebben over waar in het genre we dit album moeten plaatsen. Steven Wilson gaat daar met dit album pontificaal boven staan en geeft een heel nieuwe impuls aan ons geliefde genre. Een nieuwe standaard is gezet. Dit album zal net als “The Dark Side Of The Moon” en “Selling England By The Pound” generaties lang inspireren.