Hoe jammer was het dat Supersister-voorman Robert Jan Stips op 19 november 2021 – de dag van het Supersister-concert in het Haagse Paard – bekend moest maken dat dit concert samen met de andere twee laatste optredens van die clubtour door zijn corona-besmetting afgeblazen moest worden? De band was net lekker op stoom gekomen, de clubtour in het najaar van 2021 was een succes. Niet in het minst door de bijzondere bezetting als supertrio, met Rinus Gerritsen op basgitaar en Léon Klaasse op drums. Maar gelukkig is de tijd nu aangebroken om de afgebroken clubtour alsnog af te ronden. Dat betekent dat respectievelijk Ulft, Den Haag en Eindhoven zich alsnog mogen verheugen in shows van het vermaarde drietal. Op een zonovergoten dag in mei is het dan zover: Supersister Projekt treedt op in Paard Den Haag.
Na een instrumentale intro op tape betreedt de band onder luid applaus het podium van Paard; vroeg-Floydiaanse psychedelische geluiden in opener Judy Goes on Holiday. Een korte medley met als hoofdmoot Memories Are New, met daarin opgenomen onder andere Dreaming Wheelwhile, zet die trend door. De muziek van Corporation Combo Boys/Mexico is overduidelijke geïnspireerd door Frank Zappa en nog daterend uit de tijd dat de band op het beroemde Holland Popfestival in Kralingen in 1970 optrad. Het nummer gaat naadloos over in het iconische She Was Naked, wie kent het niet, met een waanzinnige solo van Robert Jan.
Ook in Psychopath kent weer veel briljant pianospel, het nummer gaat over de tijd dat de band regelmatige in de instituten voor geesteszieken in en rondom Noordwijk/Katwijk optrad. Het nummer is afkomstig van “Pudding & Gisteren” uit 1972. Na A Girl Named You van de tweede lp “To The Highest Bidder” uit 1971 volgt een medley met oud/nieuw materiaal, het gevolg van een vermelding in de Supersister biografie Looking Back, Naked. Het zijn vooral onbekende, nooit uitgebracht nummers die, gelukkig maar, ooit wel op cassette zijn opgenomen.
Hope to See You There Again wordt opgedragen aan een aantal overledenen en in het bijzonder aan recent gestorven ex-manager Rob Douw. Het blijkt een plechtig hoogtepunt in de set, dit van “Retsis Repus” afkomstige nummer. Vliegschaamte en treintrots zijn de thema’s van het Nits-achtige Max Eco, eveneens van het meest recente album uit 2019.
Energy (Out of Future) wordt door Stips voorzien van een sappige anekdote over hun toenmalige manager, een economie student, wiens studieboeken en een forse dosis psychedelica de inspiratie voor het nummer leverden. I Am You Are Me komt voort uit de beroemde documentaire voor NPO; er was een extra nummer nodig. Het meest Supersisteriaans getinte nummer herbergt een briljante pianopartij van de componist en een geweldige drumsolo van Léon Klaasse.
Drie woorden slechts als titel, Wow Wow en nog eens Wow, ook wel bekend als ‘het intelligente nummer’. Een soort van protest tegen het stempel wat de band indertijd kreeg opgeplakt en wat door Stips oorspronkelijk als ‘niks’ werd beoordeeld. Maar na beluistering en mixing voor een kortgeleden uitgebracht live-album uit 1972 (“Live in Scheveningen”) als ‘ont-zet-tend goed’ bestempeld werd. Inclusief John Lord-achtige, zwaar overstuurde orgelsolo.
De toegift start met het bekende Radio, in aanvang een slaapliedje maar dat verandert gaandeweg. Dat komt vooral door de publieksparticipatie waarbij de hoge toon door de alom vertegenwoordigde dames en de lage toon van de nog steeds in overtal aanwezige heren afkomstig is; een echt Haags (senioren) popkoor. No Tree Will Grow (On Too High A Mountain) betekent een mooi en vooral sfeervol einde aan het optreden in de Haagse poptempel, maar niet voordat het trio nog een reprise van Naked eruit perst. Dona Nobis Pacem, Geef Ons Vrede, hoe toepasselijk op dit turbulente moment in de wereldgeschiedenis.
Stips meldde het al in zijn introductie, dit is mogelijk de meest gecomprimeerde samenstelling van de band ooit. Met Rinus Gerritsen (een leven lang Golden Earring) en drummer Léon Klaasse (Sweet d’Buster, Powerplay, The Analogues) staat een brok ervaring op het podium om ‘U’ tegen te zeggen. Toetsen en drumstel staan tegenover elkaar opgesteld, aan weerszijden van het podium, Gerritsen staat/zit centraal. De onderlinge band is sterk, het spelplezier is groot, evenals de concentratie.
Rinus Gerritsen, gezeten op een krukje, laat met solide spel zien wat een geweldige bassist hij is. Zijn opmerking over de ‘moeilijke noten’ in de eerdergenoemde docu is hij al lang te boven, hoewel hij eventjes te laat was met het aanpassen van de capo (halsklem) op zijn basgitaar. Léon Klaasse is niet alleen een klasse-drummer, hij blijkt over een redelijk goede zangstem te beschikken, hij neemt regelmatig de tweede stem voor zijn rekening.
Oer-Hagenaar Robert Jan Stips is een prettige persoonlijkheid. Met zijn cherubijn gezicht en jongensachtig charme lijkt hij nooit ouder te worden. Als een volleerd ringmaster verzorgt hij alle introducties, ondertussen kwistig strooiend met anekdotes, door het publiek met graagte verzwolgen. Zijn toetsenspel en zang zijn ongeëvenaard. De set wordt geplaagd door een veelvoud aan technische foutjes, te late schakelingen en niet werkende pre-sets, vooral de toetseninstrumenten hadden er last van, het mocht de pret niet drukken.
Onder de naam Sweet OK Supersister werd de band ooit in 1967 opgericht, een slordige 55 jaar geleden. Die lange historie is ook verwerkt in de keuze voor de setlist, vooral gedomineerd door werk uit de vroege 70’er jaren. Dat werkt prima, de muziek wordt iets steviger door de trio-aanpak.
Paard is een uitstekende decor voor een show van de voor 2/3 uit Hagenaars bestaande band, licht en geluid zijn prima in orde, complimenten. De zaal is niet helemaal vol, het is wel gezellig druk. De gemiddelde leeftijd neigt eerder naar zeventig dan zestig, evenals de muzikanten op het podium. De sfeer is ontspannen, er zijn opvallend veel dames aanwezig deze avond, het mooie terrasjesweer zal ongetwijfeld een bijdrage hebben geleverd. Dat alles maakt het tot een klein feestje, daar in het Haagje na een uitstekend optreden van de veteranen. Het bleef nog lang ‘rustaagh’ in de Hofstad.
Er is ook nog een nieuwtje: er wordt een concert met het Residentie Orkest aangekondigd, de ongebruikelijke combinatie gaat trachten het legendarische album “Pudding & Gisteren” in zijn geheel uit te voeren. Gaat dat zien, zou ik zeggen.
Foto’s: Parcifal Werkman (Poppodium Paard)