Supertramp

Breakfast In America

Info
Uitgekomen in: 1979
Land van herkomst: Verenigd Koninkrijk
Label: A&M / Universal
Website: www.supertramp.com
MySpace: www.myspace.com/supertramparchive
Tracklist
Gone Hollywood (5:19)
The Logical Song (4:10)
Goodbye Stranger (5:50)
Breakfast In America (2:39)
Oh Darling (4:02)
Take The Long Way Home (5:08)
Lord Is It Mine (4:09)
Just Another Nervous Wreck (4:25)
Casual Conversations (2:58)
Child Of Vision (7:28)
Rick Davies: zang en toetsen
John Helliwell: saxofoon, klarinet en fluit
Roger Hodgson: zang, gitaar en toetsen
Bob Siebenberg: drums en percussie
Dougie Thomson: basgitaar

Met medewerking van:
Slyde Hyde: tuba en trombone op Breakfast In America
Slow Motion (2002)
Is Everybody Listening? (2001)
It Was The Best Of Times (1999)
Some Things Never Change (1997)
Live '88 (1988)
Free As A Bird (1987)
Brother Where You Bound (1985)
...Famous Last Words... (1982)
Paris (1980)
Breakfast In America (1979)
Even In The Quietest Moments... (1977)
Crisis? What Crisis? (1975)
Crime Of The Century (1974)
Indelibly Stamped (1971)
Supertramp (1970)

Het lijkt wel of de ironie van deze plaat iedereen is ontgaan. De plaat is ruim 20 miljoen keer over de toonbank gegaan sinds het verschijnen in maart 1979, maar niemand rept over de humor, het sarcasme, de overduidelijke ’tongue-in-cheek’ van deze naar het zogenaamde beloofde land toe gevluchte Britten. Geheel 1978 besteedde de altijd maar ruziënde breinen Roger Hodgson en Rick Davies aan dit meesterwerk, verpakt in een even afzichtelijke als briljante hoes, met een vrijheidsbeeld als serveerster, een glas sinaasappelsap op een dienblad vasthoudend, in plaats van een toorts. Op de achtergrond zien we New York, afgebeeld als een stapel afwas. Dit alles gezien vanuit de raam van een vliegtuig.

Op het eerste gezicht lijkt Supertramp met deze plaat de commerciële weg te zijn ingeslagen. Dat is niet alleen een voorbarige conclusie, het is tevens overmoedig. Je devalueert daarmee haast ook een band als Steely Dan, waar Supertramp trouwens verrassend sterk op gaat lijken rond deze tijd. Is dat teveel eer? In elk geval niet op basis van “Breakfast In America”.

De feiten dan: “Breakfast In America” telt tien composities, vijf van Hodgson en vijf van Davies. Het telt verder vier grote top-tien-hits, terwijl de meeste van de overige tracks ook zekere populariteit genieten. De hits staan vooral op het vroegere kant 1, wat volgens velen kant 2 hetzij van mindere kwaliteit, hetzij onderbelicht maakt, afhankelijk hoe hoog je de plaat waardeert. We zullen zien dat beide uitspraken op een misverstand berusten.

Davies en Hodgson zijn beiden in topvorm op deze plaat. De aangeleverde bijdragen zijn zonder enige uitzondering van hoog niveau. De thematiek van de plaat is overduidelijk ‘reizen’, of dat nou gezien wordt als reizen naar Amerika (dus letterlijk), of het ‘reizen’ dat je in het leven doet, langs ervaringen, hoogtepunten en teleurstellingen. Het één en ander wordt verpakt in analogieën van Amerika, Amerika, Amerika, relaties en o ja – ‘beroemd zijn’.

Hodgson zingt in Lord Is It Mine treffend ‘If only I could find a way to feel your sweetness through the day’, om in Child Of Vision daar cryptisch ‘you’re busy going nowhere’ aan toe te voegen. In The Logical Song vat hij het haast allemaal samen in één kritisch manifest over het opgroeien als mens. Ook scherp is Take The Long Way Home, waarin de beroemdheid van een hoofdpersoon ertoe leidt dat hij maar een omweg naar huis neemt, daar zijn relatie in beroerde staat is. Davies rept ook in niet mis te verstane termen over relaties als reisthema. In Goodbye Stranger excuseert hij zijn one-nights-stands voor zijn vluchtige gedrag, terwijl hij juist niet erg overtuigend (cynisch dus) in Oh Darling zijn vlam wil vangen: ’the news is all over town, you better not let me down’. Maar het gaat sowieso niet zo goed met Davies’ zijn vrouwen. In Casual Conversations verzucht hij ‘no matter what I say, you ignore me anyway’. Arme man! En in Just Another Nervous Wreck is hij helemaal de kluts kwijt.

Muzikaal gezien is “Breakfast In America” een genot om naar te luisteren. Het heeft bombast in de geweldige opener Gone Hollywood en de eveneens hemelbestormende Child Of Vision. De plaat staat werkelijk bol van meest heldere melodieën, en is tevens een genot voor liefhebbers van elektrische piano. Maar de werkelijke kracht van “Breakfast In America” zit in de details. Die zalige gitaarsolo aan het einde van Goodbye Stranger. Het lange pianostuk aan het einde van Child Of Vision, en de saxofoonsolo helemaal aan het einde daarvan. De tuba in Breakfast In America. De ‘wilde’ saxofoon halverwege in The Logical Song. De meerstemmigheid in Oh Darling en de echootjes (Oeh-hoe oeh-hoe ah-ha ah-ha oeh-hoe. Catch you lady!) aan het einde. De heerlijke mondharmonica waarmee Take The Long Way Home opent. De smaakvolle Hammond-partijen in vele nummers, naast de alom aanwezige piano. Het heldere baswerk van Dougie Thomson in Lord Is It Mine. De onverwachte gitaarsolo in Just Another Nervous Wreck, halverwege.

Zowel muzikaal als qua thematiek is “Breakfast In America” werkelijk het hoogtepunt van Supertramp. Men piekte vroeg met “Crime Of The Century”, oogste waardering met “Crisis? What Crisis?”, reikte uit naar meer op “Even In The Quiestests Moments”, en bereikte dit eindideaal met “Breakfast In America”, waarna “… Famous Last Words …” slechts een coda was.

Om nog even terug te komen op de ironie van de hoes: toch frappant het World Trade Center zo te zien afgebeeld. Ik had er liever tot op de dag van vandaag aan gedacht in combinatie met een glas sinaasappelsap.

Markwin Meeuws

CD:
Koop bij bol.com

2CD Deluxe Editie:
Koop bij bol.com

4CD Super Deluxe Editie:
Koop bij bol.com

Send this to a friend