SupertrampAlbum

De doorbraak van Supertramp is eind 1974 eindelijk een feit met hun derde album “Crime Of The Century” en de begeleidende hits. De bandleden hebben de juiste vorm te pakken en die uit zich in de daaropvolgende drie platen, waarbij elk album een onderliggend thema of een verbindend tekstgevoel heeft. Ondertussen blijken ook de verschillende karakters van Rick Davies, Roger Hodgson en tevens John Helliwell hoorbaar. De eerste twee zijn tekst- en muziekschrijvers met een eigen stijl, die samen het evenwicht bepalen van elk Supertrampalbum, terwijl Helliwell de muziek verrijkt met blaasinstrumenten en zo de groep een extra cachet meegeeft dat de traditionele rockbezetting overstijgt. Anderzijds blijven de rockinvloeden van groot belang, zeker op “Crime Of The Century” en opvolger “Crisis? What Crisis?”. Het vierde album komt eind 1975 uit, is de eerste die de groep in Amerika opneemt en gaat op positieve wijze verder waar de succesvolle voorganger is opgehouden.

Wat op “Crisis? What Crisis?” meteen opvalt, is de fraaie en cynische hoes, naar een idee van Rick Davies. Het is 1975 en de wereld bevindt zich in de naschokken van de oliecrisis en ander grensoverschrijdend leed. Optimisme schijnt vooral door in het werk van Hodgson: Easy Does It, Sister Moonshine, The Meaning, Two Of Us. Liedjes die worden gedomineerd door akoestische gitaren, Rogers hoge stem en de pakkende melodieën. Daar tegenover staat het cynische, bluesy werk van Davies, die op dit album met Ain’t Nobody But Me een klassieker op z’n naam zet. Ook Another Man’s Woman is zo’n stuk dat Supertramp jarenlang zal blijven spelen.

Producer Ken Scott heeft, in samenwerking met de bandleden, de muziek veel transparanter en warmer laten klinken dan op het voorgaande doorbraakalbum. Hoe de stukken mooi in elkaar overvloeien, is vooral tijdens de eerste helft van het album een grote verdienste. Daarbij is A Soapbox Opera stiekem wel het mooiste nummer dat Supertramp tot dan toe opnam. Luister hoe de blazers, strijkers en koor (met dank aan orkestarrangeur Richard Hewson en producer Scott) samensmelten met het karakteristieke toetsengeluid, de stemmen van Davies en Hodgson en het kolossale drumgeluid van Siebenberg. Met Another Man’s Woman vormt het de emotionele hoogtepunten van de plaat, want als met Lady het tweede deel (de oude ‘kant 2’) begint, wordt wel duidelijk dat het album niet meer de kwaliteit van de eerste twintig minuten kan vasthouden.

Lady is zo’n Hodgson-stuk dat wel erg aan Dreamer doet denken, Poor Boy laat een bluesy Davies horen, inclusief een verrassende solo van Helliwell, maar heeft verder weinig om ’t lijf en Just A Normal Day is een vredig duet tussen Davies en Hodgson, aangevuld met strijkers. Trage stukken die mooi worden opgebouwd, maar nergens echt vlammen. Totdat The Meaning zich aandoet, het derde prijsstuk van het album en waarin Hodgson laat horen wat voor prima zanger hij is. Afsluiter Two Of Us is het stemmige slotakkoord van een thematisch album dat Supertramp nog écht als een eenheidsgroep laat horen.

In tegenstelling tot hoe vaak tegen “Crisis? What Crisis?” wordt aangekeken, is het niet een plaat die moet worden afgescheept als het ‘broertje’ van “Crime of The Century”. Het is een album dat de groep op een hoger niveau brengt, zowel tekstueel als muzikaal, en misschien wel het ‘finest hour’ van Hodgson en Davies samen laat horen. Op de volgende platen vloeien hun bijdragen wat minder soepel in elkaar over en lijken beide kapiteins met hun werk wat meer uit elkaar te groeien. Gelukkig is het artistiek gezien nog lang geen crisistijd voor Supertramp; een plaat als deze maakt de weg vrij voor meer symfonische, maar ook bluesachtige escapades op “Even In The Quietest Moments”. En niet in de laatste plaats: de hitgevoeligheid. Het enige dat op “Crisis? What Crisis?” ontbreekt, maar dat is in perspectief gezien misschien wel de kracht van deze plaat.

Wouter Bessels