Supertramp

Famous Last Words

Info
Uitgekomen in: 1983
Land van herkomst: Verenigd Koninkrijk
Label: A&M / Universal
Website: www.supertramp.com
MySpace: www.myspace.com/supertramparchive
Tracklist
Crazy (4:44)
Put On Your Old Brown Shoes (4:22)
It's Raining Again (4:24)
Bonnie (5:37)
Know Who You Are (4:59)
My Kind Of Lady (5:15)
C'est Le Bon (5:32)
Waiting So Long (6:35)
Don't Leave Me Now (6:24)
Rick Davies: zang en toetsen
John Helliwell: saxofoon, klarinet en fluit
Roger Hodgson: zang, gitaar en toetsen
Bob Siebenberg: drums en percussie
Dougie Thomson: basgitaar
Slow Motion (2002)
Is Everybody Listening? (2001)
It Was The Best Of Times (1999)
Some Things Never Change (1997)
Live '88 (1988)
Free As A Bird (1987)
Brother Where You Bound (1985)
...Famous Last Words... (1982)
Paris (1980)
Breakfast In America (1979)
Even In The Quietest Moments... (1977)
Crisis? What Crisis? (1975)
Crime Of The Century (1974)
Indelibly Stamped (1971)
Supertramp (1970)

Niemand is de ironie van deze plaat ontgaan. Dat de band (lees: Roger Hodgson en Rick Davies) als Supertramp moest koorddansen, was niemand ontgaan. Dat de schaar om het koord door te knippen al in de aanslag was evenmin. De onderlinge spanning over muzikale richting ontwikkelde zich tot een ordinaire machtsstrijd welke niets met de muziek zelf te maken had, maar alleszins van invloed was op de songteksten. Gevolg was dat “Famous Last Words” een soort halfslachtige poging deed om “Breakfast In America” te evenaren. Dat is niet gelukt, want het resultaat is een moeizame zwanenzang van een duo, dat net een plaatje te lang bij elkaar was gebleven.

It’s raining; it’s pouring
The Old man is snoring
He went to bed and bumped his head
And he couldn’t get up in the morning.

“Famous Last Words” kent twee belangrijke thema’s. Om te beginnen regent het in bijna de helft van de tracks, een metafoor voor de uitzichtloosheid van het leven, om maar te zwijgen over die van de band zelf. It’s Raining Again, de enige hit van de plaat, en onterecht weggezet als een niemendalletje, openbaart dit aspect het duidelijkst. Davies zingt over het ontvluchten van de regen in Put On Your Old Brown Shoes: ‘goodbye rain and depression’. Ook de prachtige afsluiter Don’t Leave Me Now geeft ons weinig zonneschijn, die we wel vinden in het enigszins hoopvolle Know Who You Are: ‘when you smile we can see the sun’.

Het tweede thema van de plaat is gekte, en hoe daarmee om te gaan. Hodgson bijt in Crazy al direct de spits af door te stellen ’these are crazy time and it’s all been getting pretty serious’. De tachtiger jaren waren begonnen, de tijd voor verholen spot was voorbij. In C’est Le Bon merkt hij op: ’there’s a lot of crazy people’. Bij Davies ligt dit thema wat meer verscholen, maar toch duidelijk aanwezig.

Davies, op de vorige plaat met Oh Darling zo overtuigend cynisch, zet mij met zijn liefdesbetuigingen aan dames constant op het verkeerde been. Is hij ironisch in Bonnie? Het ene moment denk ik van wel, het andere moment weet ik het zo net nog niet. En als dan zo’n vlot, swingend nummer als My Kind Of Lady hoor, dan twijfel ik helemaal. Ben ik nou gek?

Toch valt alles op zijn plaats met Davies’ bombastische Waiting So Long. En daar is dit keer geen kinderkoor voor nodig.

Yes I’ve been waiting such a long time
Just for something to ring true
I don’t need no heavy message
Just turn me on and make me smile.

Na deze plaat was de breuk niet verrassend. Je zag het aan de hoes; je hoorde het aan de plaat; je las het in de teksten. En evenmin was verrassend dat de solocarrière van Roger Hogdson, alsmede de doorstart van Supertramp onder leiding van Rick Davies een tweetal jaar later zorgde voor maar liefst twee meesterwerken.

En zo is de tweespalt tussen Hogdson en Davies, altijd de troef geweest van de band in de jaren zeventig, in het begin van de jaren tachtig verworden tot een molensteen, en zo voelt de plaat ook. Het is een tegenvallende plaat die zeer vaak in mijn cd-speler is terug te vinden. Want ik houd van melancholie, van spanning en van imperfectie. De plaat heeft in elk geval de perfecte titel. De laatste woorden smaken naar meer. Maar dat krijg je natuurlijk niet.

Markwin Meeuws

Koop bij bol.com

Send this to a friend