SupertrampAlbum

In de categorie ronduit spuuglelijke hoezen zou er nog een buitencategorie ‘pijn aan mijn ogen’ moeten bestaan. “Indelibly Stamped” van Supertramp zou daar wat mij betreft tot in lengte van dagen de erebokaal winnen. Wát een nare hoes is dat! De getatoeëerde borsten van een rare mevrouw (Wikipedia vermeldt Marion Hollier, winnares van de Gouden Roos voor Mensen Die Ik Nóóit, Nóóóit Tegen Wil Komen) zijn later in zwart-wit uitgebracht, op geen enkele manier een verbetering.

Waar debuutalbum “Supertramp” een wat weeë, slome indruk maakte, is dit album aan de stevige kant. Die koersverandering wordt meteen ingezet met het eerste nummer Your Poppa Don’t Mind, een door Davies gezongen Status Quo pastiche. Een simpele rampestamper met een honkytonk pianootje en een pompende bas. Prog is het niet, maar ik snap wel wat Davies en Hodgson willen benadrukken: voornamelijk nieuwe muzikanten, rauwe hoes, nieuwe kans.

Typisch dus, dat nummer twee al meteen weer een soft blokfluitdeuntje is met Hodgson op zijn Art Garfunkelst. Gelukkig pikt het nummer na een minuutje of twee wat snelheid op. Dat gebeurt jammer genoeg niet bij het BZN-waardige liedje Rosie Had Everything Planned. Heel gek dat The Cats dat nummer nooit gecoverd hebben!

In het licht van de ontwikkeling van het talent dat later in de jaren ’70 massa’s mensen zou plezieren is het goed te memoreren dat “Indelibly Stamped” wel degelijk een vooruitgang is ten opzichte van “Supertramp”. Het album klinkt beter, heeft meer ballen en (iets) betere liedjes. Verantwoordelijk voor het leeuwendeel van deze verbetering: Davies. Zijn stem is niet per se mooier dan die van Hodgson, maar wel meer opgewassen tegen versterkte gitaren, meer geschikt voor rock. Daarmee is ook meteen verklaard, waarom dit album waarschijnlijk het minst van alle Supertramp albums met prog te maken heeft. Op basis van een nummer als Remember zou je nooit verwachten dat deze band ook Fool’s Overture in zijn mars heeft.

Ondertussen doen twee vaste bestanddelen van het bekende Supertrampgeluid hier hun intrede: het dunne elektrische pianootje en de saxofoon. Forever is in dat verband het meest tot de verbeelding sprekende nummer. Jammer alleen dat de galm van de piano tot gek wordens toe uit het ritme van de drums loopt.

Dat ook dit album zo weinig succes had dat de formatie voor de tweede keer uit elkaar viel, is niet moeilijk te verklaren. De band hinkt op twee gedachten, combineert eenvoudige rock met sentimentele folk, aan Little Feat herinnerende swingrock en doo wop. Daarnaast weet men gewoon niet genoeg sterke stukken te schrijven en dan is er ook nog die hoes. Een hoes die in de Verenigde Staten alleen met sterretjes op de tepels verkocht kon worden, een hoes die mij elke keer weer het eten tegenmaakt. Brr.

Erik Groeneweg