Tears For Fears

Songs For A Nervous Planet

Info
Uitgekomen in: 2024
Land van herkomst: Verenigd Koninkrijk
Label: V2 Records
Website: https://tearsforfears.com
Genre: Symfonische pop
Tracklist
Say Goodbye to Mum and Dad (3:45)
The Girl That I Call Home (3:44)
Emily Said (3:59)
Astronaut (3:43)
No Small Thing (4:44)
The Tipping Point (4:13)
Everybody Wants to Rule the World (4:24)
Secret World (4:47)
Sowing the Seeds of Love (6:24)
Long, Long, Long Time (4:17)
Break the Man (3:57)
My Demons (3:10)
Rivers of Mercy (5:51)
Mad World (3:34)
Suffer the Children (3:26)
Woman in Chains (6:27)
Badman’s Song (10:10)
Pale Shelter (4:37)
Break It Down Again (4:36)
Head Over Heels (5:08)
Change (4:32)
Shout (6:32)
Roland Orzabal: zang, gitaar
Curt Smith: basgitaar, zang

Met medewerking van:
Lauren Evans: achtergrondzang, zang
Charlton Pettus: gitaar
Doug Petty: toetsen
Jamie Wollam: drums
Songs For A Nervous Planet (Live) (2024)
The Tipping Point (2022)
Everybody Want A Happy Ending (2004)
Raoul And The Kings Of Spain (1995)
Elemental (1993)
The Seeds Of Love (1989)
Songs From The Big Chair (1985)
The Hurting (1983)

Met veel bombarie werd ‘het eerste livealbum’ van Tears For Fears aangekondigd. Ze zijn kennelijk vergeten dat “Secret World Live” (2006) en “Live At Massey Hall” (2021) eerder al het licht zagen. Je kunt wel stellen dat de band niet heel scheutig is met het uitbrengen van (live)albums. In die zin is dit livealbum meer dan welkom. Aanleiding voor deze tour is het laatste album “The Tipping Point”, dat in 2022 werd uitgebracht.

Het mooie van deze release is dat er ook vier nieuwe tracks op staan. Volgens het duo waren er nog genoeg nummers om uit te kiezen. Voor “The Tipping Point” is meer geschreven dan opgenomen. Feitelijk is het dus een ep én een livealbum. Daarbij is het artwork prachtig!

De vier nieuwe nummers zijn niet zo sterk als het materiaal van “The Tipping Point”. Say Goodbye to Mum and Dad is mij net iets te vrolijk en het soort van gefloten deuntje is echt te zoet naar mijn smaak. The Girl That I Call Home is het beste van het stel. Het bevat een sterk refrein dat zich meteen in je hoofd nestelt. Het zou mij niet verbazen als Emily Said nog op de plank lag van “The Seeds Of Love”. Het is in dezelfde stijl als Sowing The Seeds Of Love, inclusief dat herkenbare trompetspel. Astronaut heeft overduidelijk proggy elementen, maar komt ook moeilijk uit de verf. Het refrein gaat op een gegeven moment wat tegenstaan.




Het concert dat de rest van de schijfjes vult werd opgenomen op 11 juli 2023 in een prachtig amfitheater in Franklin (Tennessee) ten tijde van het tweede deel van hun wereldtour. Om deze release kracht bij te zetten werd het concert ook gefilmd en op 24 en 26 oktober 2024 wereldwijd in de bioscoop vertoond. Ik zag hem in de bioscoop in Utrecht samen met acht (!) andere mensen. Ik ga ervan uit dat het concert binnenkort ook wel op dvd/Blu-ray wordt uitgebracht.

In het persbericht liet het duo Roland Orzabal en Curt Smith optekenen dat veel mensen niet beseffen dat ze ook een hele goede liveband zijn. En dat statement wordt op deze release alleen maar bevestigd. Het viel mij al op toen ik de band op 17 februari 2019 aan het werk zag in AFAS Live Amsterdam en ook nu wordt weer duidelijk hoe goed dit stel live is. Zo is Curt Smith een briljante bassist met een herkenbare eigen stijl. Roland Orzabal kiest live voor de slagpartijen, maar laat in Shout ook horen prima te kunnen soleren. Beide mannen zijn nog goed bij stem en hun samenzang is nog altijd krachtig. Gitarist Charlton Pettus speelt zeer solide en de vele korte solo’s gaan hem goed af. Drummer Jamie Wollam heeft het zichtbaar naar zijn zin en mag bij vlagen zijn kwaliteiten etaleren zoals in Badman’s Song en My Demons. De rol van toetsenist Doug Petty is groot. Hij mag strooien met Mellotron-tapijten en solo’s. Drie achtergrondzangeressen maken de line-up compleet. De blazers gaan helaas van tape.

De setlist is zalig en neemt je mee langs meer dan dertig jaar Tears For Fears. Gouden ouwen als Everybody Wants To Rule The World, Head Over Heels, Change en het veelvuldig gecoverde Mad World, staan nog steeds als een huis. Ik mis alleen Year Of The Knife, maar die spelen ze zelden live.

Wie nog twijfelt aan het feit of Tears For Fears wel thuishoort in ‘ons’ genre, moet na beluistering van dit werk zichzelf even achter de oren krabben. Luister alleen maar naar de briljante uitvoering van No Small Thing. De stomende toetsensolo op het einde is fenomenaal. En die symfonische toetsenpartijen poppen overal op. Mij viel bij beluistering ook weer op hoeveel briljante overgangen er in hun muziek zitten.




 

Een aantal nummers springt er bij mij uit. Naast het eerder genoemde No Small Thing is dat bijvoorbeeld Long, Long, Long Time van “The Tipping Point”. Een heerlijke semi-ballade met een prachtig refrein. De sterk dansbare versie van Change kan ik ook erg waarderen. Met een paar kleine aanpassingen is dit nummer weer toegankelijk voor de nieuwe generatie.

Zangeres Lauren Evans verdient een aparte vermelding. De mannen van Tears For Fears hebben een neus voor talent. Zo ontdekten ze Oletta Adams toen ze haar een keer in hun hotelbar hoorden zingen. Ze mocht het duet Woman In Chains op “The Seeds Of Love” vertolken en haar carrière ging vervolgens als een raket. Nu is het zangeres Lauren Evans. Ze heeft een dijk van een stem. Dat wordt eerst al duidelijk op Suffer The Children, dat live al vele jaren als ballad wordt gebracht (wel jammer, ik mis dat originele typische new wave-geluid uit de 80’s). Maar het hoogtepunt is Woman In Chains. De perfecte powerballade waar, heel gewaagd, “The Seeds Of Love” mee opende. Wat mij betreft is dit de beste popsong ooit gemaakt, maar dat even terzijde. Lauren Evans zingt het perfect en weet haar gevoel er goed in te leggen.

In mijn pluche bioscoopstoel viel mij verder op dat er nagenoeg geen interactie is tussen Orzabal en Smith. Ze vermaken zich wel met het publiek, maar zoeken elkaar niet op. Eén spaarzaam moment staan ze tegenover elkaar, maar daarin zie ik geen enkele sprankeling of plezier.

Voorafgaand aan het (bioscoop)concert, in een mini-interview, stelt Roland Orzabal dat dit het meest complete album van de band is. “Als je nog niets van ons bezit, dan zou dit album het beste zijn om te kopen. Je hebt dan al onze beste songs bij elkaar.” Waarvan acte.

Send this to a friend