Tesseract Album

Iedereen kent er wel een paar. Groepen waarvan je houdt of totaal niet. Een middenweg lijkt niet te bestaan. TesseracT is zo’n groep. Ik hou van ze…

Toeval of niet, maar “War Of Being” kent dezelfde releasedatum als het album “Something Ominous” van Molybaron. Beide groepen zijn vernieuwers van het (heavy) rock- en metalgenre. Net als Haken, Soen en Leprous overigens. Op dit vijfde album onderstrepen de Britten dat.

In de periode 2020 tot en met 2022 werd, uit nood geboren, door veel groepen (met respect) wat aangeklooid. Daar deed TesseracT vrolijk (alhoewel?) aan mee. Tastbaar bewijs is het ‘live’-album “Portals”. Het was een poging in beeld te blijven bij de fans en – niet geheel onbelangrijk – de financiële krater (of beter nog, kater) te dichten in die barre coronatijd. Maar het leven lacht de muzikanten weer toe en heeft TesseracT nieuwe energie gegeven. Wat heet.

“War Of Being” is een rockopera over twee ontdekkingsreizigers, genaamd Ex en El. Zij maken een noodlanding op een buitenaardse planeet en belanden ieder in een afzonderlijke reis. Het verhaal is bedacht en geschreven door basgitarist Amos Williams. Op zijn bucketlist staat dat hij het ooit als roman wil publiceren. In essentie gaat het over de oorlog in jezelf en ‘wie zijn wij?’ Het sluit min of meer aan bij het thema van “Sonder”. Dat album ging over naar buiten kijken, naar de mensen om je heen en beseffen dat iedereen een heel uniek, onafhankelijk leven leidt.

Na deze inleiding is het tijd om ter zake te komen. Zonder de andere vier bandleden tekort te doen, gaat mijn vlag (en wimpel) in top voor zanger Daniel Tompkins. Ik volg de man al tien jaar en inmiddels is hij een van mijn favoriete zangers. Ik ken namelijk geen zanger die zoveel technische bagage in huis heeft en zoveel met zijn stem kan. Screams, growls, grunts, ingetogen, gevoelig, emotioneel en agressief. Hij beheerst het en laat dat op deze cd allemaal horen.

Muzikaal verlegt de groep op dit album grenzen. De harde en soms regelrecht agressieve muziek uit de beginjaren is tot in de perfectie samengesmolten met de (atmo)sferische kant. Je vraagt je af of en hoe dat mogelijk is, maar TesseracT heeft dat voor elkaar gekregen. Dat begint al in het openingsnummer Natural Disaster. Een ultrakort sferisch intro maakt plaats voor de voluit screamende Tompkins. De ritmes zijn tegendraads en de toetsen zijn breed uitgesponnen. Voeg daarbij de indrukwekkende vocalen van Tompkins en het kan niet anders dan dat de muziek je bij de kladden grijpt en niet meer los laat. Binnen de zes minuten die dit nummer duurt wisselt de groep meerdere keren van gedaante.

Op Echoes zijn de schijnwerpers gericht op drummer Jay Postones, die met losse en inventieve drumpatronen acteert als ware hij Gavin Harrison. Tompkins laat hier zijn rustige en gevoelige kant horen, waarbij zijn zang wat weg heeft van John Waite (The Babies). Nadat het nummer lijkt te zijn afgelopen, volgt een atmosferische passage die sterk doet denken aan Anathema. Het is de brug naar het ronduit agressieve The Grey, vanwege de screams en beukende drums. De mannen zijn meesters in het naadloos veranderen van sfeer. Zo beland je plots in een open klinkende passage vol ritmiek. De heldere productie zorgt ervoor dat niets ondersneeuwt of verzandt in een brij van geluid. Weer is daar die spanning-opbouwende brug naar het volgende nummer, Legion. Uiteenlopende sferen en stemmingen, waaronder een Haken-achtig stuk, wisselen elkaar in hoog  tempo af. Hoogtepunt vind ik het letterlijk vocale hoogstandje van Tompkins.

Zoals de titel al verklapt is het Anathema-achtige Tender een (rust)punt om tot bezinning te komen. Na een meerstemmig vocaal stuk wordt de intensiteit langzaam opgevoerd, wat leidt tot de onvermijdelijke climax, waarbij Tompkins zijn longen leeg screamt. Het is slechts de opmaat naar het hoogtepunt van dit album. Met elf minuten is War Of Being een van de langste nummers uit het oeuvre van TesseracT. Ik hoor veel overeenkomsten met de muziek van het Noorse AVKRVST, ook al zo’n vernieuwende groep. Tegendraadse ritmes, atmosferische toetsen en momenten van bijna stilte plaveien de weg voor de haast onmogelijke vocale kunsten van Tompkins. Hier wordt door ieder bandlid alles uit de kast gehaald, waarbij men 100% overtuigt.

Maar daarmee zijn we er nog niet. Deels geprogrammeerde drums zorgen voor weer een andere sfeer in het bijzondere Sirens. Het nummer is melodieus en heeft een emotionele lading. Daarvoor zorgt ook meerstemmige zang van, wat lijkt op, een (niet nader genoemde) zangeres. Zoveel moois is lastig om te beschrijven, met of zonder pen. Het toetje is het bijna tien minuten klokkende Sacrifice. Na een ingetogen begin wordt nogmaals alles gegeven, variërend van een intermezzo met slappende basgitaar, ritmische drums, tot een verrassend atmosferisch outro. 

“War Of Being” vind ik het beste, maar ook meest uitgebalanceerde album van TesseracT tot nu toe. Op eerdere albums was het alsof men zoekende was naar de juiste stijl. Ondanks dat dit geen zwakke albums zijn, was de worsteling hoorbaar. Op “War Of Being” heeft TesseracT zichzelf gevonden. Dat klinkt als een cliché, maar het gaat hier zeker op. Met iedere draaibeurt ontdek je nieuwe elementen en groeit het album.