Chronicles of Father Robin, TheAlbum

The Songs & Tales of Airoea is een muzikale trilogie van het Noorse gezelschap The Chronicles of Father Robin (TCOFR). “Book 1” en “Book 2” zijn al eerder van een recensie voorzien op onze website. “The Songs & Tales of Airoea Book 3 Magical Chronicle (Ascension)” is nu ook verschenen, dat maakt het verhaal rond. Na eerst de bossen en de onderwaterwereld te hebben verkend, struint father Robin nu het luchtruim af, hij duikt in de wolkenlanden in de Lucht.

Het concept is ongewijzigd. De folkrock klinkt weer zo retro als het maar kan. Veel (vooral akoestische) gitaar, toetsen (zes man duikt achter de klavieren) en zang (vier personen zetten hun beste keeltje voor), aangevuld met fluiten en mandoline, doen oude tijden herleven. De muziek is weer bijzonder sfeervol en hoewel het geluid heel herkenbaar is, weet TCOFR er toch weer een boeiend half uurtje van te maken.

Ze gaan voorzichtig uit de startblokken met tokkelgitaar, dwarsfluit en samenzang, maar al snel ontaardt dit in een tamelijk wild stukje muziek. In zowel de samenzang als in het hier en daar dwarse ritme zijn net als op “Book 1” weer trekjes van Gentle Giant waarneembaar in de opener Magical Chronicle. Spacegeluiden maken aan het begin van Skyslumber duidelijk dat we echt in de ruimte zitten, de sfeer is letterlijk atmosferisch. Zanger Andreas Wettergreen Strømman Prestmo (alleen voor zo’n naam ga je al naar het stadion!), zet zijn hoge, ietwat broze stem weer op, soms lijkt hij er net tegenaan te zitten. Samen met het ontspannen gitaarspel is het goed toeven in het wolkendek.

Met Cloudship hebben we een mooie variant van And You And I van Yes in huis. De stem van Prestmo komt een beetje in de buurt van die van Jon Anderson en het gitaargetokkel doet de rest. Dit is gewoon een heerlijke ballade. De in Empress of the Sun bezongen keizerin moet wel een felle donder zijn, want het gezelschap geeft direct vol gas. Alle opgespaarde energie komt er in één keer uit. Een tussenstukje op orgel klinkt een beetje als The Doors. Dat zeg ik niet graag, want ik háát dat orgeltje van Ray Manzarek! Lange vocale uithalen en straffe riffs wissen die herinnering weer snel uit.

Ik verdenk de mandoline ervan door te klinken in epiloog Lost in the Palace Gardens. Prestmo zingt vooral op dit nummer mooi samen met Aleksandra Morozova, die aldoor al op de achtergrond in de weer is. Een scherp klinkend gitaartje hier, wat bulderende geluidsgolven daar, zang-die-net-weer-niet-vals-is, het einde is duidelijk in zicht. De kronieken zijn verteld, we weten alles van Airoea, Robin kan zich met een gerust hart te ruste gaan leggen.