Cryptex, TheAlbum

De recensie van “Once Upon A Time” ging gepaard met de zin: “Al na één luisterbeurt overheerste een soort van juichstemming. Wat een heerlijke cd is dit!”. Die zin weer te gebruiken is iets te makkelijk en daarom zal ik me nu op een andere manier uiten. Hoe dat er exact uitziet, leest u in de afsluitende alinea’s van deze recensie.

Drie jaar na “Once Upon A Time” presenteren de Duitsers van The Cryptex hun officiële vierde album. Het unieke van deze band is dat het zichzelf nooit langs de meetlat van een andere artiest, stijl of genre heeft gelegd. De muziek van The Cryptex is te omschrijven als hardrock met een funky en bombastische inslag, aangevuld met progressieve- en punktrekjes. Vanaf het debuutalbum heeft de band een eigen identiteit gehandhaafd die in mijn ogen bijzonder is. Wil je weten wat de stijl van The Cryptex is, moet je vooral de andere recensies op deze site eens opzoeken. Het woord ’theater’ speelt namelijk een grote rol in de beschrijving van deze band. Een treffend synoniem voor deze band zou ‘kameleon’ zijn.

Simon Moskon en André Jean Henri Mertens zijn de grondleggers van deze band en trekken daardoor nog steeds stevig aan de touwtjes. Het duo heeft versterking gekregen van een nieuwe drummer en basgitarist in de persoon van Marius Kleiner en David Silesu. De meeste zangpartijen komen op het conto van Moskon, maar ook Mertens heeft op dit album een prominente rol gekregen, zowel in de lead- als in de achtergrondzang. Een goed voorbeeld daarvan is de eerste track van het album, Fall Down, waarin Mertens een groot gedeelte van de zang op zich neemt.

Om uit te leggen waartoe The Cryptex in staat is, moet je vooral eens naar Devils Casino luisteren. De track is bombastisch, groots en experimenteel. Jaren zeventig toetsen in discostijl mengen zich met een dwarsfluit en langzamerhand verandert de compositie in een metal omgeving, zonder dat er een overkill van die stroming is. Luister naar de brommende aanslagen van de elektrische- en basgitaar en raak onder de indruk van de genialiteit. En geniaal is de muziek van deze band in alle opzichten.

Theater vind je in de track Abyss. Het klinkt op alle fronten als een volksgericht, met een demoniserende verteller die vervormd zijn verhaal doet. Hier hoor je de piano van Simon Moskon, naast een geweldige variatie van Mertens op de elektrische gitaar. De piano van zanger Moskon is een terugkerend element in de muziek van The Cryptex. Vaak zorgt deze voor het surrealistische en rebelse aspect in de stevige muziek van deze band en met name op dit album.

Tranentrekkend is The Day We Will Meet Again. Ook hier horen we weer bombast door orkestratie, maar ook een heerlijke, beklijvende melodie. Hiermee bewijst de band de luisteraar zijn veelzijdigheid. En hoewel er weer nieuwe en dynamische aspecten zijn toegevoegd aan het totale geluid, kun je zeggen dat het nog steeds herkenbaar The Cryptex is.

Op het gebied van vooruitstrevendheid, creativiteit en experiment is deze band een ware pionier. Maar ook op tekstueel gebied, de manier van presentatie, de productie van bijvoorbeeld bandfoto’s en video’s verandert The Cryptex telkens als een ware kameleon. Niet geheel ongebruikelijk in dit genre, maar bij dit kwartet lijkt er een stylist actief te zijn die de band telkens op briljante wijze weet te presenteren.

Bij elke release verbaas ik mij erover dat deze band niet meer aandacht krijgt in de muziekpers en dan met name die in de progressieve hoek. Ik word elke keer blij en verrast door nieuw werk. Anderzijds is het ook zo dat ik bij elke nieuwe release onder de indruk ben, maar die cd soms ook een jaar lang niet beluister, nadat ik mijn taak als recensent vervuld heb. Bijzonder? Jazeker, The Cryptex verdient meer, van mij persoonlijk, maar ook van de progressieve rock media. Ik schaam mezelf ervoor dat ik deze band soms een beetje verwaarloos.

Kom op, gun deze band een kans en stuur me dan een verontwaardigd berichtje dat ik The Cryptex te weinig luisterminuten gun!